Ég hef aldrei litið á lík­ama minn sem must­eri. Lík­ami minn hefur alltaf verið meira eins og einn af þessum hálf­yf­ir­gefnu versl­un­ar­kjörnum í úthverf­un­um; Aust­ur­ver, Mjódd­in, Gríms­bær, Mið­bær við Háa­leit­is­braut. Lík­ami minn er eins og Eiðis­torg; bygg­ing sem varð til af metn­aði og von – var eitt sinn full af hlátri barna, en síðan þá hefur leik­fanga­versl­unin lok­að, hljóð­færa­versl­unin lok­að. Það er búið að steypa upp í gos­brunn­inn og í stað­inn fyrir sjopp­una er komin myrk has­s­pípu­versl­un. Eina sem stendur eftir er einn tragískur bar og rak­ara­stofan sem bíður þol­in­móð eftir því að síð­asti fastakúnn­inn lát­ist af nátt­úru­legum orsök­um.

Þrátt fyrir þetta er ég núna að reyna að berj­ast gegn flóð­inu með því að mæta í lík­ams­rækt nokkrum sinnum í viku. Ég fann nefni­lega nýtt pró­gramm og app sem segir mér nákvæm­lega hvaða lóðum ég á að lyfta, hversu þung þau eiga að vera og hversu oft. Þetta er auð­vitað ekki í fyrsta skipti sem ég geri þetta. Ég hef gengið í gegnum alls konar lyft­inga­prógrömm og matar­æði sem á að breyta lífi mínu. Ég hef borðað sex sinnum á dag, einu sinni á dag, annan hvern dag, ekki eftir klukkan sjö á kvöldin og ekki fyrir hádegi á dag­inn. Ég hef skorið burt kol­vetni, mjólk­ur­vör­ur, fitu, syk­ur. Labbað 10.000 skref á dag, hlaupið þrisvar í viku, æft hnefa­leika og Vík­inga­þrek. Allt hefur þetta breytt öllu, svona á meðan það varði.

Það sem ég þrái er að halda áfram að þróast, að standa ekki í stað. Ég er eilíft þyrstur í að breyt­ast. Erum við það ekki öll? Er það ekki ástæðan fyrir því að við skráum okkur á Cross­fit­nám­skeið eða í MBA-­nám? Lesum mat­ar- og lífstíls­blogg, reynum að rækta okkar eigin súr, rækta okkar eigin chil­i­plönt­ur? Reynum að læra að sauma út, prjóna, smíða sól­pall, tala frönsku, halda úti heim­il­is­bók­haldi í Excel? 

Á sama hátt gerum við kröfu til umhverfis okkar að það standi ekki heldur í stað, að það haldi áfram að þró­ast og breyt­ast. Við viljum mis­læg gatna­mót, fleiri græn svæði, fleiri hjóla­stíga, breikkun á stofnæð­um, bland­aða byggð. Við viljum fleiri virkj­an­ir, færri virkj­an­ir, hálend­is­þjóð­garð, göng undir Vaðla­heiði. Við viljum ný stjórn­mál, nýja stjórn­ar­skrá, betri umræðu­hefð. Þorst­inn í eitt­hvað nýtt og breytt er óseðj­andi, enda­laus. Ný tón­list, nýjar kvik­mynd­ir, heilar sjón­varps­s­er­íur í einu. Allt ger­ist strax, maður veit allt strax. Þegar fréttir birt­ast á bleki í dag­blöðum gætu þær allt eins hafa gerst á ein­hverri ann­ari öld. 

Á sam­fé­lags­miðlum kepp­ast allir við að fram­leiða nýtt efni allan dag­inn; nýjar skoð­an­ir, nýja brand­ara. Það er svo mikið brand­ara­á­lag á Twitter að það er ómögu­legt að fram­leiða nýtt efni – ég er meira að segja byrj­aður að end­ur­vinna gamla brand­ara eftir sjálfan mig án þess að fatta það. Allt nýtt verður gam­alt verður nýtt. Meira að segja byrj­unin á þessum pistli er vísun í gamlan Face­book-sta­t­us. Einu sinni gat maður samið einn góðan brand­ara og það dugði manni út árið; sagt hann í jóla­boði, afmæl­is­veisl­um, partíum, heita pott­in­um, fyrsta stefnu­móti. Það var ekki fyrr en maður mætti í sama jóla­boðið að ári sem maður þurfti að semja nýtt efni. Allur fer­ill Pablo Francisco gekk út á að ferð­ast um heim­inn og vona að fólk væri ekki búið að heyra Little Tortilla Boy 100 sinn­um.

Þessi óseðj­andi þorsti í breyt­ingar end­ur­spegl­ast í síð­ustu kosn­ing­um. Við köllum eftir nýjum stjórn­mál­um. Ný stjórn­mál kalla á nýja stjórn­mála­flokka. Á end­anum eru tólf flokkar í fram­boði, sjö kom­ast á þing og núna þurfum við að púsla saman rík­is­stjórn ein­hverra þeirra. Aum­ingja Guðni Th. situr eins og kóf­sveittur Dr. Meng­ele á Bessa­stöðum og reynir að sauma saman handa­hófs­kennda lík­ams­parta til þess að búa til ein­hvers­konar skand­in­av­ískan vel­ferð­ar­rík­is­-­upp­vakn­ing.

Hvers vegna fá flokk­arnir í rík­is­stjórn­inni sem var felld í mót­mæla­hr­inu ennþá 40% atkvæða? Lík­lega því að við vilj­um, þegar allt kemur til alls, engar breyt­ing­ar. Að minnsta kosti ekki breyt­ingar sem eru sárs­auka­fullar eða kosta okkur eitt­hvað. Fjöl­menn­ing kostar, jafn­rétti kostar, jöfn­uður kost­ar. Það þarf alltaf ein­hver átök til að rétta af kerfi, hugsa suma hluta þess upp á nýtt. Af hverju að rugga bátnum þegar við (ver­andi ég sem hagn­ast á núver­andi kerfi) höfum það bara ágætt?

Þórður Snær varar í ágætum leið­ara við því að við séum enn að bíða eftir okkar eigin popúl­ísku brjál­æð­ing­um. Hvar er okkar Trump? Okkar Le Pen? Okkar Sví­þjóð­ar­demókrat­ar? Íslenska þjóð­fylk­ingin náði aldrei flugi þrátt fyrir vel heppn­aðan stofn­fund á Café Catal­inu. Það þýðir samt ekki að aft­ur­halds­söm ein­angr­un­ar­stefna hafi ekki náð fót­festu á Íslandi. Þvert á móti hafa kerf­is­varn­ar­flokk­arnir tveir, Sjálf­stæð­is­flokkur og Fram­sókn, verið mjög klókir í að halda þeim úlfum hang­andi á sínum geir­vört­um. Í hvert skipti sem menn eins og Ásmundur Frið­riks­son segja eitt­hvað rasískt og klikkað er svarið að orð hans „sam­ræm­ist ekki stefnu flokks­ins“. Það er gott og bless­að, en þegar honum er laumað í 2. sætið á lista og beint inn á þing er það ann­ars kon­ar, lævís­ara sam­þykki. Auð­vitað eru ekki allir í þessum flokkum ras­istar, en á meðan orð­ræðan er látin við­gang­ast ger­ast þau sek um ras­isma af gáleysi.

Okkar eigin Sig­mundur Davíð Gunn­laugs­son skrif­aði pistil þar sem hann hamr­aði á því að stjórn­mála­menn verði að þora að „taka umræð­una“ um við­kvæm mál eins og inn­flytj­enda­mál. Það er vin­sæl mantra þeirra sem vilja ekki stað­hæfa rasíska hluti, en velta þeim svona aðeins fyrir sér. Smá racist-c­uri­ous .

Við erum hins vegar alltaf að taka þessa umræðu, við gerum fátt annað en að taka þessa umræðu. Það sem Sig­mundur meinar er að fólk verði að hlusta á hans ein­angr­un­ar­sinn­aða, hrædda og for­dóma­fulla arm umræð­unn­ar. Það sem hann meinar er að það sé ákveð­inn hópur sem ein­angrar umræð­una, kæfir niður skoð­ana­skipti með árásum og póli­tískri rétt­hugs­un, þessir móðg­un­ar­gjörnu ridd­arar rétt­hugs­un­ar.

En hversu langt á að láta sam­kennd fyrir hættu­legum skoð­unum ganga? Viljum við normalísera kyn­þátta­hyggju, ein­angr­un­ar­stefnu og mis­rétti í nafni virð­ingar fyrir umræð­unni?

Það er að vísu alveg rétt að við smættum enda­laust sam­talið niður í lélega fra­sa: Gnarristar, Sam­fóistar, Sjálf­græð­is­flokk­ur­inn, Sam­spill­ing­in, Sjálf­sókn, Freki kall­inn, Reiða fólk­ið, Góða fólk­ið. Við erum öll jafn­hör­undsár og móðg­un­ar­gjörn. Hinir móðg­un­ar­gjörnu móðga móðgar­ana með móðg­un­ar­girni sinni sem kallar fram enn meiri móðgun hinna móðg­uðu, allir skrifa tíst og Face­book­pósta og áfram keyrir þessi retóríska rún­klest, hring eftir hring eftir hring. Tjú tjú!

Það er vin­sæl grein­ing að við höfum öll fest okkur inn í okkar eigin berg­máls­klef­um. Á okkar eigin sam­fé­lags­miðla­streymum sjáum við bara fréttir sem styrkja okkar heims­mynd og skoð­anir sem við erum sam­mála frá fólki sem við höfum hand­valið í kringum okk­ur, að við séum orðin blind á hið víð­ara sam­fé­lag. Við fæð­umst samt inn í berg­máls­klefa. Fjöl­skyldan okkar er okkar fyrsti berg­máls­klefi, svo vin­irnir sem við veljum okk­ar, mennta­skól­inn sem við förum í, borðið sem við sitjum við, háskóla­námið sem við velj­um, vinnan sem við ráðum okkur í. Við erum alltaf að ein­angra okkur í okkar eigin litla horni. Ég held að átökin sem við finnum fyrir núna séu þvert á móti partur af hinu opna inter­neti. Allir þess­ari mis­mun­andi berg­máls­klefar að snert­ast eins og tveir naktir menn sem rekast óvart saman í sturtu­klef­anum í Vest­ur­bæj­ar­laug­inni. Fólk öskrar úr einum klef­anum yfir í ann­an.

Hver ber ábyrgð á umræð­unni? Í kjöl­far kosn­inga­sig­urs Trump er verið að lemja á fjöl­miðlum fyrir að ýta undir svokölluð post-truth stjórn­mál – umræðu handan sann­leik­ans. Geggj­aður frasi. Græðgi fjöl­miðla í að fram­leiða fyr­ir­sagnir á að hafa leyft fram­bjóð­anda eins og Trump að fara ítrekað með rangt mál. Hann fékk að smíða sinn eigin spé­spegil af raun­veru­leik­anum í friði. Einnig eru sam­fé­lags­miðlar eins og Face­book gagn­rýndir fyrir að rit­skoða ekki falskar, ósannar frétt­ir. Að frétta­veitur fólks hafi verið upp­fullar af upp­lognum frétt­um, að þær fái of mikið vægi í sam­an­burði við sann­leik­ann. En hversu miklu máli skiptir sann­leik­ur­inn fólk þegar allt kemur til alls? Þegar fólk deilir sjokker­andi fyr­ir­sögnum án þess að nenna að lesa frétt­ina eða sann­reyna inni­hald­ið. Hversu langt á umhverfið þá að ganga til þess að reyna að hafa vit fyrir þessu fólki? Á Mark Zucker­berg að senda öllu þessu fólki per­sónu­leg skila­boð þar sem hann reynir að útskýra fyrir þeim að orðið pizza í tölvu­póstum Hill­ary Clinton sé ekki barn­a­níð­inga­slang­ur, að bólu­setn­ingar hafi ekki gert Adolf Hitler ein­hverfan, að íslenska ríkið geti bæði tekið við flótta­mönnum og greitt út örorku­bæt­ur?

Það er gott að hafa skoð­an­ir, að láta mál­efni skipta sig máli. Það er gott að rök­ræða og ríf­ast, það er gott að reyna að taka þátt í því að móta sið­ferði og gildi sam­fé­lags­ins sem maður býr í. En við erum öll í sam­keppni um skoð­an­ir. Það er pressa á öllum að bregð­ast við öllu. Við virð­umst gleyma því að við erum öll orðin fjöl­mið­ill. Við berum ein­hverja smá ábyrgð á því sem við segjum og ger­um. Öll van­hugs­aða vit­leysan sem flæðir stans­laust í gegnum huga okkar allra er meit­luð í stein um leið og hún lendir á Face­book­veggnum okk­ar. 

Þegar við erum óum­flýj­an­lega búin að gjör­eyða hvert öðru í Trumpísku kjarn­orku­stríði á næstu átta árum og geim­ver­urnar koma loks­ins og róta í rústum sið­menn­ingar okkar og finna löngu nið­ur­graf­inn tölvu­þjón Google í Palo Alto, Kali­forníu verður það fyrsta sem þær finna langt rant sem þú skrif­aðir um að ein­hver rit­höf­undur hljóti að vera kyn­ferð­is­brota­maður því að hann skrifar svo ljótar bæk­ur. Þær munu hrista báða haus­ana sína og segja „Ég trúi ekki að hún sé lektor í upp­lýs­inga­tækni“ og fljúga svo á brott.