Enska ljóðskáldið John Dunne orti fyrir um 400 árum síðan:
Enginn maður er eyland, einhlítur sjálfum sér. Sérhver maður er brot af meginlandinu, hluti veraldar. … Dauði sérhvers manns smækkar mig, af því ég er íslunginn mannkyninu. Spyr þú því aldrei, hverjum klukkan glymur. Hún glymur þér.
Hvenær mun okkur eiginlega skiljast að þetta er svona og hvað það þýðir?
Hörmungar skekja Sýrland og íbúar þess flýja fósturjörð sína til þess að leita skjóls og finna frið. Mæður og feður reyna í örvæntingu sinni að koma börnum sínum undan stríðstólum valdasjúkra og siðlausra stríðsherra. Stríðsherra sem nota vopn sem framleidd eru á Vesturlöndum og eru rækilega studdir af Bandaríkjunum annars vegar og Rússum hins vegar. Þessar hörmungar af mannavöldum sem eru að leggja líf margra milljóna manneskja í rúst eru því að miklu leyti í boði ríkja sem vilja kenna sig við lýðræði, mannréttindi og frelsi en finnst þegar öllu er á botninn hvolft enn þá mikilvægara að græða á daginn og grilla á kvöldin. Og vilja lítið á sig leggja og alls engu fórna af forréttindum sínum og veraldlegum munaði.
Er ekki bara hægt að senda þessu fólki teppi? Ekki viljum við þetta fá þetta fólk hingað, er það nokkuð?
Við berum ábyrgð
Við berum auðvitað öll og saman ábyrgð á börnum sem missa foreldra sína og systkini sem falla fyrir vestrænum morðtólum. Við berum að sjálfsögðu ábyrgð á því að þau geta ekki lifað áhyggjulaus og hlaupið létt og glöð út á leikvöll að róla sér eða vega salt. Við berum ábyrgð á því að þau mega þola skelfilega misþyrmingar og misnotkun. Og við berum vitaskuld ábyrgð á þeirri staðreynd að mannvonska og fáfræði gerir það að verkum að þau búa við aðstæður sem sviptir þau rétti og möguleika til að vita og skilja hvað náungakærleikur er. Að þau vita ekki hvað er að vera boðinn velkomin, að vera elskaður, að eiga fjölskyldu og öruggt skjól.
Hvílík ósvinna og hvílík lágkúra
Það er hræðilega dapurleg staðreynd að hér í okkar ríka velmegunarsamfélagi er fólk sem er tilbúið að loka á þessi börn og aðra sem neyðast til að flýja heimalönd sín vegna stríðshörmunga og ömurlegra aðstæðna. Það er til fólk í okkar friðsama og ríka landi sem virðist ekki sjá neitt athugavert að segja við eldri borgara og öryrkja og alla þá sem standa höllum fæti að ekki sé hægt að veita þeim mannsæmandi lífskjör vegna þess að við eyðum svo miklum peningum í hjálpa öðru fólki í brýnni neyð. Fólk sem stendur á sama um eða virðist ekki gera sér ekki grein fyrir að með orðum sínum er það að sá fræjum fordóma og haturs í garð þeirra sem þurfa svo mikið á stuðningi, skilningi og velvilja að halda og geta síst af öllum varið sig fyrir illvilja, illum orðum og illum verkum.
Hvílík ósvinna og hvílík lágkúra!
Kakan er nógu stór
Margt af þessu fólk sem svona hugsar og talar styður stjórnmálaflokka sem mestar áhyggjur hafa af ónógum tækifærum þeirra ríku til að græða meira og tala fjálglega um að „stækka þurfi kökuna“. Því að þá munu allir fá meira þegar henni verður skipt og hún étin. Því að þá munu molar úr stóru kökunni hrökkva til þeirra sem er ekki boðið sæti við borðið þegar kakan er skorin í sneiðar og þeir gráðugu háma þær í sig.
Kakan okkar er alveg nógu stór til þess að allir geti fengið sæti við borðið og fengið nógu stórar sneiðar. Og hún er alveg nógu stór til þess að við getum veitt fólki sem til okkar leitar í neyð sinni skjól, stuðning og virðingu og boðið þeim fjölskyldum þess og börnum sæti við borðið með okkur, fjölskyldum okkar og börnum.
Það eina sem þarf er viljinn til að láta réttlæti og mannúð stjórna orðum okkar gerðum og gæta þess að þeir sem stjórnast af græðgi fái ekki að skipta kökunni og hlusta ekki á orð þeirra sem einkennast af lágkúru, fordómum og þröngsýni.
Við kennum börnum okkar að sælla sé að gefa en þiggja og eigum auðvitað að sýna þeim það í verki að við meinum eitthvað með því.
Höfundur er þingmaður Bjartrar framtíðar.
