Er Ísland virki­lega svo illa statt að það þurfi að end­ur­ræsa öll kerfi þess svo þau virki? Það tel ég alls ekki vera. Íslenskt lýð­ræði stendur fyrir sínu og flestir inn­viðir eru í grunn­inn ágæt­lega hann­aðir og geta einnig vel staðið fyrir sínu – Vanda­málið er að þeir hafa fengið að drabb­ast niður und­an­farin ár og spill­ing og sér­hags­munir fárra þess í stað verið ráð­andi í grunn­gerð sam­fé­lags­ins. Við viljum öll halda í stöð­ug­leika og því er lang­best að byggja út frá kjarn­anum sem fyrir er og fara af skyn­semi og yfir­vegun í heild­stæðar kerf­isum­bæt­ur.

Ísland þarf á meiri fag­mennsku, betri yfir­sýn og vand­aðri vinnu­brögðum að halda, ekki síst á Alþingi, sem og í og á milli ráðu­neyta og opin­berra stofn­ana. Kerfin okkar þurfa að vera alger­lega gagnsæ og mun tengd­ari saman inn­byrðis svo fram­legð og almenn skil­virkni rík­is­ins auk­ist til muna. Þar getum við gert svo miklu bet­ur. Allir starfs­menn rík­is­ins þiggja laun frá sama launa­greið­and­anum (þjóð­inni) og það er því lág­marks­krafa að þeir starfi saman sem heild að auk­inni hag­sæld og vel­ferð þjóð­ar­inn­ar. 

Alþingi ætti þar að ganga á undan með skýru for­dæmi. Alþing­is­menn þiggja laun sín úr sama rík­is­vas­anum og fá umboð til sinna verka frá kjós­end­um. Þeir sem velj­ast inn á Alþingi eru því í störfum hjá okk­ur. Það virð­ist sem margir þeirra gleymi því strax á kosn­inga­nótt. Það eigum við ekki að sætta okkur við. Við eigum að krefj­ast þess að ráð­andi stjórn­völd setji fram heild­stæða og skýra fram­tíð­ar­sýn Íslands og um hana náist þverpóli­tísk sátt. Aðeins þannig byggjum við upp grunn að lang­tíma stöð­ug­leika sem ekki verður hægt að koll­varpa á fjög­urra ára fresti. Við eigum líka að krefj­ast þess að vinnu­brögð á þingi ein­kenn­ist af gagn­sæi og fag­mennsku. Öll ákvarð­ana­taka á að byggja á hlut­lausum sér­fræði­upp­lýs­ingum og að hags­munir heild­ar­innar ráði umfram sér­hags­mun­i. 

Ráðu­neyti og stofn­anir rík­is­ins virð­ast svo hvert og eitt rekið sem sér­stök ein­ing sem gætir fyrst og síð­ast sinna eigin hags­muna. Það er hvorki fag­legt né boð­legt. Við erum fá með mörg verk­efni og því þurfa allar hendur að vinna sam­an. Það þarf að stór­auka sam­starf og sam­vinnu þvert á ráðu­neyti og rík­is­stofn­anir þannig að mála­flokk­arnir ráði för, ekki innri hags­muna­gæsla kerf­is­ins. 

Sem dæmi má nefna að heil­brigð­is­kerfið þarf til að mynda að vera skipu­lagt sem ein ein­ing á lands­vísu og tryggja þarf samnýt­ingu og sam­vinnu innan þess, ekki síst á milli Lands­spít­ala og sjúkra­stofn­ana úti á landi. Það er ekki svo í dag. Land­bún­að­ar­kerfið þarf að vera bein­tengt áætl­unum sem snúa að efl­ingu dreif­býl­is­ins, svo sem byggða­stefnu, atvinnu­þró­un­ar­fé­lögum og öðrum slíkum og styrkja­kerfi kerf­is­ins þarf að vera opið svo nýsköpun geti átt sér stað innan þess. Það er ekki svo í dag. Umhverfis og nátt­úru­vernd eiga síðan að vera grunn­stef í allri stefnu­mótun stjórn­valda; hvort sem það er á sviði auð­linda­nýt­ing­ar, mennt­un­ar, efna­hags, lýð­heilsu eða vel­ferð­ar. Það er ekki svo í dag. 

Þessu öllu þarf að breyta og ég tel Bjarta fram­tíð vera það stjórn­mála­afl sem hefur þann innri styrk og ró sem þarf í þá veg­ferð. Af hverju? Jú,  Björt fram­tíð vill skýra lang­tíma­sýn og við­var­andi stöð­ug­leika. Björt fram­tíð hefur þá sér­stöðu að þiggja enga styrki frá fyr­ir­tækjum og er því óháð sér­hags­munum að öllu leyti. Björt fram­tíð er frjáls­lynt og umbóta­sinnað grænt miðju­afl sem allt síð­asta kjör­tíma­bil vann af fag­mennsku, yfir­vegun og festu og vill gjarnan fá að halda þeirri vinnu áfram fyrir þjóð­ina.

Breytum kerf­inu og kjósum okkur Bjarta fram­tíð.

Höf­undur skipar annað sætið á fram­boðs­lista Bjartrar fram­tíðar í Suð­ur­kjör­dæmi.