Losun gróð­ur­húsa­lofts á Íslandi er að langstærstum hluta (72%) frá fram­ræstu vot­lendi, sam­kvæmt opin­berum ráðu­neytis­tölum sem fram komu á Alþingi á síð­asta ári. Samt virð­ast þessi stað­reynd vera eitt­hvert tabú sem ekki má tala um. Það virð­ist alltaf vera horft eitt­hvert annað þegar rætt er um að minnka losun gróð­ur­húsa­lofts, nú síð­ast í nýút­kominni skýrslu HÍ. Venju­legt fólk skilur ekki hvers vegna. Ef mönnum er alvara með nátt­úru­vernd og minnkun los­un­ar, hvers vegna má ekki að byrja þarna á langstærsta los­un­ar­vald­in­um? Er svona flókið að moka ofan í skurði? Talan 72% af los­un CO2 er svo yfir­gnæf­andi að það hlýtur að skipta lang­mestu máli – hvort sem hlut­fallið er hár­ná­kvæmt eða gróft met­ið.

Við end­ur­heimt vot­lendis end­ur­heimt­ist nátt­úra Íslands með vað­fugli og sund­fugli og öðrum dýr­um. Rætur mýra­gróð­urs­ins halda jarð­veg­inum saman og vatnið nærir og elur smá­dýra­líf sem dregur svo aftur til sín fugla. Mýr­arn­ar, sem stundum eru kall­aðar önd­un­ar­færi lands­ins, eru nú víða horfnar af stórum svæð­um. Þessi svæði gegna í flestum til­fellum engu hlut­verki í upp­þorn­uðu ástandi öðru en því að halda áfram að losa gróð­ur­húsa­loft – menga and­rúms­loft­ið. Hið skrýtna er að það eru nefni­lega ekki nema 15% af fram­ræstu vot­lendi hér á landi notuð til land­bún­að­ar. 

Árin 2009 til 2013 var stefna stjórn­valda að koma upp sem flestum kís­il­verum á land­inu. Það var kannski skilj­an­legt út af fyrir sig sem mót­leikur gegn efna­hag­skreppu en fylgi­kvill­inn er aug­ljós. Kís­il­ver­in  munu auka veru­lega losun frá iðn­aði sem stendur nú fyrir um 12% los­unar á lands­vísu. Þessu verður lík­lega ekki breytt að svo komnu, við sitjum uppi með þá stöðu. Ekki mun heldur duga að raf­væða alla fólks­bíla á land­inu sem losa um 4% alls sem við los­um, þó svo að það sé mjög skyn­sam­legt mark­mið og mjög af hinu góða. Land­bún­að­ur, fyrir utan fram­ræst vot­lendi, losar 4% og sjáv­ar­út­veg­inn losar 3%  af heild­ar­los­un, þannig að þar er um til­tölu­lega lágar tölur að ræða af heild­inni líkt og með far­ar­tæk­in. 

Maður spyr sig hverra hags­munum það þjóni að vilja ekki horfa til þessa mikla og auð­sótta ávinn­ings sem felst í að sækja í end­ur­heimt vot­lend­is. Vera má að ekki sé talað um end­ur­heimt vot­lendis í Par­ís­ar­sátt­mála eða öðrum slíkum sátt­málum sem ráða­menn horfa til en vand­inn – og ávinn­ing­ur­inn –  hlýtur að vera sá sami hvaðan sem los­unin kem­ur. Eða erum við kannski að tala um hlið­stæðan raun­veru­leika eins og nú er í tísku sums stað­ar? Spyr sá sem ekki veit.