Við mælum virði okkar og ann­arra sífellt meira eftir því hversu mikið af fylgj­end­um, þumlum upp eða hjörtum við fáum á hina sam­fé­lags­legu ímynd okk­ar. Þessi ímynd og hvernig henni er tekið á sam­fé­lags­miðlum er orð­inn hinn nýi gjald­mið­ill fyrir ham­ingju í sam­tím­an­um. Þrýst­ing­ur­inn til að skapa sér nógu stórt ­fylgj­enda­net og nógu mikið magn af lík­ingum og sam­þykktum verður sífellt ágeng­ari. Við viljum vera við­kunn­an­leg, við viljum að fólk líki við okkur og á þess­ari tækniöld er ekki nóg að okkar nán­ustu líki við okk­ur, í hinu gægju­hneigða sam­fé­lagi sem er orðið einkum háð ­mark­aðs­setn­ing­u á sjálfi er nauð­syn að fá sam­þykki sitt fá stærri fjölda en áður. Við erum í miklu meiri nánd við hvort annað núna vegna sam­fé­lags­miðla, en samt á ákveð­inn hátt einnig mun fjarri. Þessi „li­ke“, „fav“ og „foll­ow“ sem móta nán­ast alla sam­fé­lags­miðlun eru þó ekki ein­ungis mæli­kvarði á sjálfs­virði ein­stak­linga heldur spilar það líka inn í að í menn­ingu okkar í dag eru þessar ein­ingar orðnar drif­kraftar efna­hags­lífs­ins. Hvað á ég við með því? Jú einmitt það að fleiri li­ke virð­ast vera farin að gefa fleiri mögu­leika– hvers vegna? Jú því við höfum gild­is­hlaðið merk­ingu þeirra við­bragða og mik­il­vægi góðra ímynda sem ein­kenna sam­fé­lags­lega miðl­un.

Fjöld­inn af greinum og rann­sóknum sem fjalla um auk­inn kvíða vegna sam­fé­lags­miðla og hvaða áhrif gægju­hneigð og til­hneig­ingar til per­sónu­sköp­unar hafa á sjálfs­mynd og skap ein­stak­linga fer sívax­andi. Vegna þess hversu nýir miðl­arnir eru og það hvernig virkni þeirra og notk­un­ar­mögu­leikar eru í stöðugri þróun og það á svo stuttu tíma­bili gerir mönnum þó erfitt fyrir að rann­saka áhrif þeirra almenni­lega.  

Sjálfs­á­lit okkar er farið að líta meira í átt til þess hversu mörg li­ke við fengum á síð­ustu Instagram ­mynd og hegðun á sam­fé­lags­miðlum fer að end­ur­spegl­ast í því að vekja nógu mörg við­brögð frá nógu mörgum aðil­um. Það að fá ótal fylgj­end­ur það er að segja aðra oft­ast ókunn­uga net­not­endur til að fylgja sér eftir á hinum ýmsu miðlum fáum við til­finn­ingu fyrir aðdá­un. Þessi aðdáun fjöld­ans og við­kunn­an­legi og við­ur­kenndi stimp­ill á per­sónu okkar sem við fáum frá­ li­ke og fa­v –um á stöðu­upp­færsl­ur, tíst eða mynd­deil­ing­ar höfum við sett upp og sam­þykkt sem ávísun á vel­gengni í líf­inu. Við erum stöðugt að skapa ímynd af okkur sjálfum og högum miðlun okkar eftir því. ­Sam­fé­lags­miðlar og tæknin gefa full­kom­ið tæki­færi til að búa til þessa ímynd en sífellt fleiri umræður spretta upp um mynd­breyt­ing­ar, stell­ingar sem við setjum okkur í og aðstæður sem við sköpum til að láta okkur líta sem best út fyrir dóm­harðan netheim­inn. 

Þrýst­ing­ur­inn eftir fjölda fylgj­enda fer vax­andi en sam­an­burð­ur­inn við aðra spilar þar stórt hlut­verk. Algengt er, og þá sér­stak­lega meðal yngri not­enda, að fylgja eftir aðgangi ann­arra ein­stak­linga sem eru þeim þó gjör­sam­lega ókunn­ugir í hinu raun­veru­lega lífi til þess eins að auka við sinn eig­in ­fylgj­enda­fjölda. Fras­inn „li­ke ­for li­ke“ er vin­sæll í því sam­hengi þar sem söfnun okkar á þumlum upp, hjörtum og ummælum verður að mik­il­vægri sjálfs­mark­að­setn­ingu sam­tím­ans. Ef ég er ekki með þriggja stafa tölu á Instagram ­mynd­inni minni er hún þá nokkuð að stand­ast vænt­ingar þeirrar dýrk­un­ar­menn­ingar sem heimtar að við séum áber­andi, geð­þekk og sífellt flott­ari en næsti maður við hlið­ina? Best er að vera með stærri fylgj­endur heldur en þú sjálfur ert að fylgja eft­ir. Það merkir víst að þú sért nógu merki­leg mann­eskja fyrir tækni­væddan popp-kúlt­úr­inn. 

Sam­fé­lags­miðlar eru í sífellt meiri mæli nýttir sem mark­að­setn­ing­ar­tæki frægra ein­stak­linga til að miðla til aðdá­enda sinna ákveðnum upp­lýs­ingum eða til að skapa eða end­ur­skapa ákveðið við­horf almenn­ings til sín sjálfra. Sömu sögu má í raun­inni segja um hinn „hvers­dags­lega“ not­anda, en hver sem er getur nýtt sér þessa miðla í mark­að­setn­ing­ar­skyni á sjálfi. 

Mögu­leik­inn á að kaupa sér fylgj­endur hefur þó opn­ast en margir bregða á það til­tekna ráð til að skapa sér betri ímynd en vert er að taka fram að sú nýt­ing miðl­anna gefur ekki eins mikla sam­fé­lags­lega vellíðan eins og sú sem kemur frá vax­andi aðdáun sem sprottin er út frá „nátt­úru­legri“ leið­u­m. Auð­vitað eru margir sem falla ekk­ert endi­lega í þennan for­arpytt sam­fé­lags­miðla­sköp­unar og láta sig litlu varða hver skoðar líf þeirra og hverjir ekki en raunin er sú að kyn­slóðir sem alast upp með þessa miðla allt í kringum sig verða sjálf­krafa háð­ari þeirri menn­ingu sem þar grass­er­ar. Þannig mætti spyrja sig hvort að menn­ing kom­andi kyn­slóða muni lit­ast mun meira af þessu við­horfi heldur en við sjáum núna í dag. 

Símiðlun er orðin mik­il­vægur hluti af lífi ein­stak­linga og sam­fé­lags­legt gild­is­mat fer í gegnum þessa miðla sem geta ekki annað en fallið undir aðferðir mark­aðs­setn­ing­ar. Hug­myndin um að meiri lukka fylgi fleiri li­ke-um verður svo föst í hegð­ana­mynstri not­enda sem er í raun­inni hálf kald­hæðn­is­legt þegar flestar rann­sóknir benda til þess að aukin óham­ingja fylgir notkun þeirra.