Ný könnun Gallup, sem greint var frá í þætti Gísla Marteins Baldurssonar, Vikunni, á RÚV á föstudagskvöld, sýndi að mikill meirihluti þjóðarinnar er hlynntur aðskilnaði ríkis og kirkju. Þar kom fram að 55,5 prósent landsmanna væru hlynntir honum og að stuðningurinn hefur aukist töluvert milli ára. Könnunin sýndi einnig að einungis 23,9 prósent landsmanna voru andvígir aðskilnaði. Stuðningur við aðskilnað er mestur hjá stuðningsmönnum Pírata en minnstur hjá stuðningsmönnum stjórnarflokkanna.
Þeim fer því ört fjölgandi Íslendingunum sem eru andsnúnir því að hér sé ríkistrú sem fái yfir fimm milljarða króna af skattfé og sóknargjöld á ári til að reka starfsemi sína. Auk þess fækkar þeim sem eru skráðir í Þjóðkirkjuna jafnt og þétt. Árið 1992 voru 92,2 prósent landsmanna skráðir í Þjóðkirkjuna. Um aldarmótin var það hlutfall komið niður í 89 prósent og í dag er það 73,8 prósent. Þeim íslensku ríkisborgurum sem kusu að standa utan Þjóðkirkjunnar voru 30.700 um síðustu aldarmót. Í byrjun þessa árs voru þeir 86.357 talsins. Þeim hefur því fjölgað um rúmlega 55 þúsund á 15 árum.
Sifellt fleiri stjórnmálaöfl eru að taka undir þessa kröfu. Píratar, sem mælast langstærsti flokkur landsins, eru til að mynda með þá mjög skýru stefnu að ríkið eigi ekki að vera með Þjóðkirkju og á landsfundi Sjálfstæðisflokksins um helgina hafa ungliðar, sem vilja meira frjálslyndi í flokkinn á kostnað kristilegs íhalds, lagt fram tillögur um hið sama.
Um helgina er líka haldið kirkjuþing og ný könnun Gallup hefur eðlilega haft áhrif þangað inn. Nú ber svo við að áhugafólk um að halda kristinni trú á fjárlögum hefur fundið nýja leið til að afneita hinu óumflýjanlega. Sú leið felst í að endurskilgreina hugtakið „aðskilnaður“.
Agnes M. Sigurðardóttir, biskup Íslands, sagði við RÚV í dag að hún, og margir aðrir innan kirkjunnar, telji að aðskilnaður ríkis og kirkju hafi orðið árið 1997 þegar kirkjan fékk fullt vald yfir sínum innri málum. Sigmundur Davíð Gunnlaugsson forsætisráðherra tók undir þennan málflutning biskups og sagði að mikill stuðningur væri við að Íslendinga haldi „hér þjóðkirkju eins og kom fram í þjóðaratkvæðagreiðslu um tillögur stjórnlagaráðs“.
Þetta er ekki í fyrsta sinn sem ráðgefandi þjóðaratkvæðagreiðsla um tillögur stjórnlagaráðs um breytingar á stjórnarskrá, sem fram fór í október 2012, er notuð sem vopn í umræðunni um ríkistrú. Þar var ein spurningin orðuð með eftirfarandi hætti: „Vilt þú að í nýrri stjórnarskrá verði ákvæði um Þjóðkirkju á Íslandi?“. Alls sögðu 51 prósent þeirra sem svöruðu þessari spurningu að þeir vildu slíkt ákvæði en 38 prósent sögðu nei. Spurningin þótti mjög ruglingsleg. Margir skildu hana ranglega þannig að ef þeir segðu já myndi ákvæði vera í stjórnarskrá sem staðfesti að hérlendis ætti ekki að vera Þjóðkirkja. Þess utan voru fæst já á bakvið þessa spurningu af þeim sex sem spurt var um í atkvæðagreiðslunni. Einungis 24,6 prósent þeirra sem voru á kjörskrá þennan októberdag 2014 svöruðu henni játandi. Þetta veit forsætisráðherra mætavel og í ljósi þess að hann hefur ekki gert mikið með hinar breytingarnar á stjórnarskránni sem samþykktar voru þennan októberdag fyrir þremur árum þá getur hann vart gripið í þessa einu spurningu sem rök fyrir þjóðarvilja sem verði að fylgja.
Og það er enginn vafi um hvað aðskilnaður ríkis og kirkju þýðir. Hann þýðir að íslenskir skattgreiðendur hætti að veita fé til eins trúfélags í gegnum ríkissjóðs og að ákvæði um sérstaka ríkistrú verði tekið út úr stjórnarskrá.
Ekkert meira og ekkert minna.
