Samgöngur eru uppruni 19 prósent allrar losunar Íslands. Auk vegasamganga (sem eru ábyrgar fyrir 93% geirans) fellur innanlandsflug og strandsiglingar hér undir.

Aðgerðum sem beita má til mótvægis í samgöngugeiranum er skipt í fjóra hluta: Aðgerðir sem styrja almenningssamöngukerfið auk þess að fólk gangi frekar og hjóli, möguleikar á blöndun eldsneytis til þess að draga úr losun, aðgerðir til að bæta orkunýtingu og innleiðing nýrrar tækni á borð við metanbíla, rafmagnsbíla og vetnisbíla.

Í skýrslunni segir orðrétt: „Niðurstöður sýna að vetnis- og rafbílavæðing skilar mestum árangri í samdrætti á útstreymi gróðurhúsalofttegunda.“ Uppbygging fyrir göngu og hjólreiðar og hraðvagnakerfi á höfuðborgarsvæðinu koma þar á eftir innleiðing bifreiða sem ganga fyrir bensínblönduðu etanóli (E85). Ef horft er enn lengra fram í tímann, til ársins 2050 þá hafa vetnis- eða rafbílar langmest áhrif á útstreymi gróðurhúsalofttegunda.

Það er hins vegar mikill kostnaðarmunur á þessum leiðum: nettókostnaður rafbílavæðingar er 15.300 kr/tonn CO2, en nettókostnaður vetnisvæðingar er 203.900 kr/tonn CO2. Við meiri göngu og hjólreiðar verður nettósparnaður upp á 23.000 kr/tonn CO2-ígilda. Nettókostnaður við uppbyggingu hraðvagnakerfis er metinn 35.400 kr/tonn CO2-ígilda.

Tíu prósent af heildarútstreymi Íslands árið 2014 má rekja til sjávarútvegs. Losun í sjávarútvegi dóst saman síðan árið 1990. Fiskiskip eru ábyrg fyrir um 84 prósent útstreymis en fiskimjölsverksmiðjur um 16 prósent.

Til að minnka úr útstreymi flotans má grípa til margvíslegra aðgerða sem miða að því að spara eldsneyti, auka nýtingu loftslagsvænni orkugjafa eða auka notkun landrafmagns við landlegur. Mestan árangur má fá ef jurtaolía verður notuð í stað gasolíu og er sá valkostur ódýrastur þeirra kosta sem lagðir eru til.

Til að takmarka útstreymi frá fiskimjölsverksmiðjum er lagt til að rafmagn verði notað til gufuframleiðslu og mjölþurkun, en í dag er olía notuð til orkugjafar. Nokkurrar innviðafjárfestingar er þörf til þess að þetta megi verða að veruleika, en leggja þarf raflínur og byggja tengivirki að verksmiðjunum sem anna eftirspurninni.

Iðnaður og efnanotkun er stærsti flokkurinn af þeim sjö sem stuðst er við í skýrslunni. Iðnaður og efnanotkun bera ábyrgð á 45 prósent af losun Íslands. Frá 1990 hefur hlutur þessa geira vaxið nokkuð; var 32 prósent árið 1990 og var aukningin til 2014 því um 79 prósent. Undir þennan flokk fellur til dæmis stóriðja, byggingarstarfsemi og efnanotkun. Stóriðjan fellur undir viðskiptakerfi ESB um losunarheimildir og er því undanskilin í Parísarsamkomulaginu.

Árið 2014 skiptist útstreymið þannig að álframleiðsla var ábyrg fyrir 67 prósent útstreymisins, járnblendi var 18 prósent, byggingarstarfsemi sjö prósent og efnanotkun átta prósent.

Síðan árið 1990 hefur framleiðsla á áli á Íslandi aukist margfalt; árið 1990 voru framleidd 88 þúsund tonn en árið 2014 voru framleidd 839 þúsund tonn. Framleiðsluaukingin á sama tímabili í járnblendi var 76 prósent. Losun gróðurhúsalofttegunda á hvert framleitt tonn af áli hefur minnkað umtalsvert á þessum tíma og er með því minnsta í heiminum í dag.

Í skýrslunni er reiknað með að heildarútstreymi geti orðið 215 prósent meira árið 2030 en það var árið 1990, eða um 59 prósent af heildarútstreymi Íslands í grunntilviki. Hásviðsmynd sýnir að útstreymið gæti orðið 292 prósent meira og iðnaður þá ábyrgur fyrir 63 prósent af heildarútstreymi Íslands.

Ekki er útlit fyrir að miklar tækniframfarir verði í bindingu og takmörkun útstreymis frá orkufrekum iðnaði á borð við þann sem starfræktur er á Íslandi fyrr en eftir 2030, þegar gert er ráð fyrir að eðalrafskaut muni hugsanlega ryðja sér til rúms í álframleiðslu. Nú þegar eru íslensk álver „nálægt tæknilegu lágmarki útstreymis miðað við núverandi framleiðslutækni,“ ef vitnað er beint í skýrsluna.

Talið er að samdráttur árið 2030 gæti hins vegar orðið tíu prósent með meiri umbótum og framleiðslustýringu í álverum.

Útstreymi frá landbúnaði var 16 prósent af heildarútstreymi frá Íslandi árið 2014. Skiptingin innan þessa flokks er á milli dýrahalds, sem ber ábyrgð á 52 prósent útstreymisins, og túnræktar, sem ber ábyrgð á 48 prósent útstreymisins.

Helstu leiðir sem nefndar eru skýrslunni til þess að draga úr útstreymi frá landbúnaði eru bætt fóðrun búfénaðar til að draga úr framleiðslu metans, loftþétt geymsla búfjáráburðar, metangasgerð úr mykju og aukin notkun búfjáráburðar á kostnað tilbúins köfnunarefnisáburðar. Talið er að notkun búfjáráburðar á landbúnaðarlandi geti haft í för með sér nokkurn sparnað, meðal annars vegna minni innflutnings tilbúins áburðar og hins vegar vegna metangasgerðar.

Með þessum aðgerðum mætti dragar úr útstreymi frá landbúnaði um allt að 27 prósent miðað við árið 1990.

Þessi geiri er ábyrgur fyrir sex prósent af heildarútstreymi Íslands. Undir þennan flokk fellur frárennsli (5%), urðun (92%) og brennsla úrgangs (3%). Í heildina jókst útstreymið um 52 prósent á tímabilinu 1990 til 2014 og breytir þar aukning vegna urðunar og frárennslis mestu.

Hægt er að minnka heildarútstreymi vegna meðhöndlunar úrgangs verði 24 prósent lægra árið 2030 en það var árið 1990. Til þess eru þrjár meginleiðir færar: að draga úr myndun úrgangs, að fanga hauggas á urðunarstöðvum og dragar úr urðun lífræns úrgangs með því að beina honum í endurvinnslu, jarðgerð, gasgerð eða í brennslu.

Þessi flokkur kemur til frádráttar frá annari losun landsins, ólíkt hinum flokkunum sex. Það er vegna þess að hér á binding sér stað. Á tímabilinu 1990 til 2014 hefur binding vegna skógræktar og landgræðslu aukist jafnt og þétt. Árið 2014 var nettóbinding ársins um 429 þúsund tonn CO2.

Nákvæmir útreikningar á því hversu vel landnotkun bindur eða losar af gróðurhúsalofttegundum eru gríðarlega flóknir en stuðst er við ýmsa stuðla og viðmið við kortlagningu og áætlanir. Helstu aðgerðir sem hægt er að ráðast í til að draga úr útstreymi eða til að binda gróðurhúsalofttegundir eru aukin landgræðsla, skógrækt og endurheimt votlendis.