Reimar Pét­urs­son hrl., for­maður Lög­manna­fé­lags Íslands, segir í grein í Lög­manna­blað­inu, að mik­il­vægt sé að „öt­ul­lega að því að lág­marka þanna skaða“ sem orð­inn er vegna þess hvernig staðið var að skipan 15 dóm­ara við Lands­rétt. Hann segir jafn­framt mik­il­vægt að „nýi dóm­stóll­inn fái almenni­lega við­spyrnu þegar hann tekur til starfa og að dóm­arar þar gjaldi sem minnst fyrir þá ann­marka sem urðu við skipun þeirra.“

Eins og kunn­ugt er gerði Sig­ríður Á. And­er­sen, dóms­mála­ráð­herra, fjórar breyt­ingar á lista dóm­nefndar sem mat hæfi umsækj­enda um skipan dóm­ara við Lands­rétt. Dóm­arar voru að lok­um, eftir harðar póli­tískar deil­ur, skip­að­ir Aðal­­­steinn E. Jón­a­s­­son, Arn­fríður Ein­­ar­s­dótt­ir, Ás­­mundur Helga­­son, Dav­­íð Þór Björg­vins­­son, Her­vör Þor­­valds­dótt­ir, Ing­veldur Ein­­ar­s­dótt­ir, Jóhannes Sig­­urðs­­son, Jón Finn­­björns­­son, Krist­­björg Steph­­en­­sen, Oddný Mjöll Arn­­ar­dótt­ir, Ragn­heiður Braga­dótt­ir, Ragn­heiður Harð­­ar­dótt­ir, Sig­­urður Tómas Magn­ús­­son, Vil­hjálmur H. Vil­hjálms­­son og Þor­­geir Ingi Njáls­­son.

Tveir umsækj­end­ur, sem voru á lista dóm­nefndar yfir 15 hæf­ustu umsækj­end­ur, hafa þegar höfðað mál, en það er Ást­ráður Har­alds­son hrl. og Jóhannes Rúnar Jóhanns­son hrl. Málið er þegar komið inn á borð dóm­stóla, eftir að flýti­með­ferð var sam­þykkt. Kjarn­inn birti gögn um málið, meðan það var til umfjöll­unar í þing­inu, þar á meðal lista yfir umsækj­endur í hæf­is­röð dóm­nefnd­ar, og hvernig ein­staka þættir voru metn­ir. 

Í grein Reim­ars kemur fram að ráð­herra hafi, sam­kvæmt lög­um, átt að velja hæf­asta umsækj­and­ann og byggja ákvörðun sína á mál­efna­legum sjón­ar­miðum og full­nægj­andi rann­sókn.

„Ráð­herra mistókst. Sjón­ar­mið ráð­herra var að gefa dóm­ara­reynslu aukið vægi. Nið­ur­stöðu ráð­herra skorti rök­rétt sam­hengi við það sjón­ar­mið. Ráð­herra var skylt að leggja til­lögur sínar um skipun lands­rétt­ar­dóm­ara fyrir Alþingi til sam­þykkt­ar. Jafn­framt var ráð­herra skylt að afla heim­ildar Alþingis til að víkja frá umsögn dóm­nefnd­ar­inn­ar. Í þessu fyr­ir­komu­lagi fólst ekki heim­ild ráð­herra til að beita geð­þótta til til­lögu­gerð­ina. Þvert á móti fólst í þessu sér­stök vörn gegn geð­þótta­á­kvörðun hans. Alþingi virð­ist hafa skort skiln­ing á þessu. For­menn tveggja stjórn­ar­flokka upp­lýstu til dæmis eftir afgreiðslu þings­ins að þeirra þing­flokkar hafi til­kynnt ráð­herra þegar umsögnin lá fyrir að nið­ur­staða nefnd­ar­innar „færi ekki í gegn“. Áður yrði að leið­rétta „kynja­halla“. Þessi skil­yrð­is­lausa krafa þing­flokk­anna stenst illa lög. Notkun kynja­sjón­ar­miða til að skáka út hæf­ari umsækjendum er nefni­lega and­stæð lögum og reyndar einnig stjórn­ar­skrá. Því gat aldrei komið til álita að hafna nið­ur­stöðu nefnd­ar­innar á þessum for­sendum nema fyrir lægi vönduð rann­sókn sem stað­festi að til staðar væru jafn­hæfir umsækj­endur af mis­mun­andi kyn­i.“