Á þessu ári hafa birst tvær greinar í virtum vísindatímaritum sem gefa til kynna að mögulega séu konur betri læknar en karlar. Í febrúar birti JAMA grein þar sem skoðaðar voru útkomur sjúklinga úr Medicare-kerfinu í Bandaríkjunum (65 ára og eldri) eftir því hvort lyflæknirinn þeirra var kona eða karl. Rúmlega ein og hálf milljón innlagna voru skoðaðar í handahófskenndu úrtaki og dánartíðni og tíðni endurinnlagna var sérstaklega skráð. Í ljós kom að dánartíðni sjúklinga kvenkyns lækna var marktækt lægri en þeirra sjúklinga sem höfðu karlkyns lækni, 11,07 prósent á móti 11,49 prósentum, eða hlutfallsleg áhættuminnkun upp á 4 prósent. Það sama gilti um endurinnlagnir, 15,02 prósent á móti 15,57 prósent.
Í október birtist grein í British Medical Journal frá háskólanum í Toronto, Kanada, þar sem skoðaðar voru útkomur 104.630 sjúklinga eftir skurðaðgerðir. Þegar búið var að leiðrétta fyrir þáttum tengdum sjúklingum, skurðlæknum og spítölum stóð eftir að dánartíðni sjúklinga í valaðgerð sem höfðu konu sem skurðlækni var marktækt lægri en þeirra sem höfðu karl sem skurðlækni, 11,1 prósent á móti 11,6 prósentum, hlutfallsleg áhættuminnkun 12 prósent.
Þetta skrifar Elsa B. Valsdóttir, skurðlæknir á Landspítalanum‚ í ritstjórnargrein Læknablaðsins í síðastliðinni viku.
Konur og karlar hegða sér ekki eins
Elsa spyr sig í leiðaranum af hverju verið sé að rannsaka þetta? Hún svarar því til að atferlisfræðilegar rannsóknir hafi sýnt með vísindalegum hætti að konur og karlar hegða sér ekki eins – þó það megi að sjálfsögðu deila um hver ástæðan fyrir því sé. „Í samtali almenns eðlis eru konur líklegri til að segja meira frá sjálfum sér, hafa hlýrra viðmót, hvetja aðra til að tjá sig og draga markvisst úr eigin stöðu til að ná jafnræði við þann sem þær tala við.“
Hún veltir einnig fyrir sér hvort þessi munur skili sér í því hvernig konur og karlar stunda læknisfræði eða hverfi þessi munur í þeirri myllukvörn sem læknanámið er? Hún segir að svarið við því sé að munurinn heldur sér. Árið 2002 hafi komið út safngreining sem skoðaði 29 greinar þar sem þetta var rannsakað og niðurstaðan var sú að kvenkyns læknar notuðu fleiri samskiptaleiðir sem ýttu undir sjúklingamiðaða meðferð en karlkyns læknar og eyddu meiri tíma með sjúklingunum sínum. Konur séu einnig líklegri til að fylgja klínískum leiðbeiningum og sinna forvörnum.
Ættum að meðtaka þessar niðurstöður
Elsa spyr sig einnig hvort þetta hafi einhverja klíníska þýðingu. „Nú virðist svarið við þeirri spurningu vera já. Munurinn er kannski ekki mikill en óneitanlega til staðar. En hvað eigum við að gera við þessar niðurstöður? Eftir áratuga innrætingu á því að konur og karlar séu jafnhæf til allra verka erum við sem samfélag tilbúin til að ræða það að kannski sé annað kynið hæfara til sumra starfa en hitt eða að minnsta kosti þurfi annað kynið mögulega að tileinka sér eiginleika í fari hins til að ná sem bestum árangri? Og hvað myndum við gera ef niðurstöðurnar hefðu verið á hinn veginn, að sjúklingum kvenkyns lækna farnaðist almennt verr en karlkyns lækna? Hvers konar umræðu myndi það koma af stað?“
Hún segist sjálf ekki hafa svörin við þessum spurningum þó hún þykist vita að allir séu sammála um að ekki sé ástæða til að útiloka karlkynið frá því að stunda læknisfræði.
Hún telur hins vegar að meðtaka ætti þessar niðurstöður og ættu læknar að leyfa sér að segja að þeir séu mikilvæg breyta í því flókna umhverfi sem nútíma heilbrigðiskerfi er. „Við höfum rannsakað endalaust hvaða þættir sem snerta sjúklinginn skipta máli varðandi útkomur, þættir sem snerta heilbrigðisstofnanir, svo ekki sé talað um rannsóknir á lyfjum og tækjum. Niðurstöður þessara tveggja rannsókna ættu að hvetja okkur til að beina sjónum að okkur sjálfum, því hvernig við vinnum og ekki síst hvernig við ölum upp unga fólkið sem eru læknar framtíðarinnar. Engir af þeim þáttum sem taldir voru upp hér að ofan, sem greina kvenkyns lækna frá karlkyns læknum, eru í raun bundnir kyni heldur einhverju sem hægt er að læra, meðal annars í samskiptafræði. Ef við gerum sömu vísindalegu kröfur til framkomu okkar sjálfra og við gerum til meðferðarúrræðanna sem við ráðleggjum, mun sjúklingum okkar allra farnast betur,“ segir Elsa í greininni.
