„Ís­lenskt banka­kerfi virð­ist vera dýr­ara í rekstri en sam­bæri­legir bankar ann­ars staðar á Norð­ur­lönd­um. Þannig er vaxta­munur – munur vaxta á inn­lánum og útlánum – meiri hér á landi. Fyllsta ástæða er til þess að leggja í rann­sókn á þeim kjörum sem almenn­ingur fær í við­skipta­bönkum hér á landi, bæði vöxtum og þjón­ustu­gjöld­um, og bera saman við ­sam­bæri­leg kjör ann­ars staðar á Norð­ur­lönd­um.“

Þetta er meðal þess sem kemur fram í skýrslu Gylfa Zoega, pró­fess­ors í hag­fræði og nefnd­ar­manns í pen­inga­stefnu­nefnd Seðla­banka Íslands, fyrir stjórn­völd. Í skýrsl­unni fjallar hann um stöðu efna­hags­mála, for­send­urnar sem fyrir hendi eru í tengslum við kjara­við­ræður og ýmis álita­mál er tengj­ast þeirri stöðu sem uppi er kom­in.

Meðal þess sem Gyl­fji fjallar um er staða banka­kerf­is­ins á Íslandi, en íslenska ríkið á nú tvo banka af þeim þremur stærstu, Íslands­banka og Lands­bank­ann. Sam­an­lagt eigið fé bank­anna nemur um 430 millj­örðum króna.

Gylfi segir að sam­keppn­is­yf­ir­völd gætu fram­kvæmt rann­sókn, sem miði að því að kanna kjörin sem almenn­ingur fær í banka­kerf­in­u. 

„Sam­keppn­is­yf­ir­völd gætu fram­kvæmt slík­a ­rann­sókn og gripið til aðgerða ef í ljós kæmi að sam­keppni væri áfátt. Hugs­an­legt er að sam­ein­ing banka myndi lækka kostnað þeirra og bæta þau kjör sem við­skipta­mönnum bjóð­ast. Tryggja þyrfti að minni kostn­aður í banka­kerfi lækk­aði útláns­vext­i og kostnað við­skipta­vina en leiddi ekki ein­ungis til auk­ins hagn­aðar bank­anna við fákeppn­i. Einnig þyrfti að huga að því hvaða áhrif fækkun banka gæti haft á sam­keppn­i,“ segir Gylfi.