Björgólfur Thor Björg­ólfs­son athafna­maður kallar eftir í pistli á heima­síðu sinni í dag að nú þurfi á 10 ára hrunaf­mæl­inu að fá end­an­legar skýr­ingar á því hvert gjald­eyr­is­forði þjóð­ar­innar hafi farið sem Kaup­þing fékk að láni frá Seðla­bank­an­um.

Í pistl­inum lýsir Björgólfur því hvernig rík­is­stjórn Íslands hafi átt mögu­leika á að bjarga einum af stóru bönk­unum þremur haustið 2008. Hann gagn­rýnir að Lands­bank­inn hafi ekki fengið lán frá Seðla­bank­anum til að „bjarga“ bank­anum hrun­helg­ina 2008 en þess má geta að Björgólfur var einn aðal­eig­andi Lands­bank­ans á þeim tíma. 

Sam­kvæmt Björgólfi þurfti Lands­bank­inn 200 millj­óna punda fyr­ir­greiðslu frá Seðla­bank­anum til að koma inn­láns­reikn­ingum Lands­bank­ans undir breska lög­sögu en í stað þess veitti Seðla­bank­inn Kaup­þingi 500 millj­óna evra þraut­vara­lán gegn veði í danska bank­anum FIF, dag­inn sem neyð­ar­lögin voru sett.

„Allur gjald­eyr­is­forð­inn rann þar einu bretti í vafa­samar björg­un­ar­að­gerðir Kaup­þings­manna, þar sem helsta mark­miðið var að tryggja stjórn­endum bank­ans, mönnum sem höfðu stýrt félagi í örfá ár, millj­arða í eigin vasa,“ segir Björgólf­ur.

Fyrr í vik­unni sagði Geir H. Haar­de, fyrr­ver­andi for­sæt­is­ráð­herra, í við­tali í Kast­ljósi að hann teldi að hann hefði verið blekktur í aðdrag­anda láns Seðla­bank­ans til Kaup­þings árið 2008. Í við­tal­inu seg­ir hann að veðið í FIH-­bank­an­um hafi þótt vera mjög traust veð. Það hafi átt að duga fyr­ir þessu þrauta­vara­láni og öðrum skuld­­um. Það hafi hins veg­ar verið hans skiln­ing­ur að fjár­­­magnið sem átti að fara til Kaup­þings ætti að fara í að greiða úr þeim erf­ið­leik­um sem bank­inn átti við að stríða gagn­vart breska fjár­­­mála­eft­ir­lit­inu. Þá hefði verið hægt að bjarga bank­an­um og að það hefði gjör­breytt stöð­unni ef Kaup­þing hefði lifað krepp­una af, þess vegna hafi lánið verið veitt. „En því miður fór þetta á ann­an veg og þess­ir pen­ing­ar fóru, eft­ir því sem ég best veit, eitt­hvað annað en til stóð,“ seg­ir Geir í við­tal­inu.

Björgólfur fer einnig mik­inn í pistl­inum um hversu hent­ugt það hafi verið hversu lengi Ices­a­ve-­deilan var í brennid­epli í sam­fé­lag­inu, að málið hafi verið smjör­klípa sem þjón­aði hags­munum ákveð­inna aðila. „Og á meðan hrópað var hátt um að Ices­ave héldi þjóð­inni í helj­ar­g­reipum og hneppti íslensk börn í breska ánauð um ókomna tíð var horft fram­hjá því að menn fengu að stinga gjald­eyr­is­forða lands­ins að stórum hluta í eigin vasa og stjórn­völd fóru sínu fram með vafasömum björg­unum á spari­sjóðum í æski­legum kjör­dæm­um, svo eitt dæmi sé tek­ið.“