Hér­aðs­dómur Reykja­víkur hefur sýknað Frjálsa fjöl­miðlun ehf. af því að greiða Fjár­fest­ing­ar­fé­lag­inu Dal­ur­inn ehf., 15 millj­óna króna greiðslu ásamt drátt­ar­vöxt­um, en nið­ur­stöð­unni verður áfrýjað til Lands­rétt­ar, sam­kvæmt upp­lýs­ingum frá Ómari R. Valdi­mars­syni hdl. lög­manni Dals­ins.

Krafa Dals­ins, sem nú er í eigu Hall­dórs Krist­manns­son­ar, um greiðsl­una var byggð á samn­ingi frá sept­em­ber­mán­uði árið 2017, tveimur mán­uðum áður en Pressan ehf. fór í þrot. Þá keypti Dal­ur­inn 45 millj­óna króna kröfu Frjálsrar fjöl­miðl­unar gegn Press­unni ehf.

Sam­kvæmt samn­ingi áttu greiðslur að fara fram ann­ars vegar 1. sept­em­ber 2018 og hins vegar 1. sept­em­ber 2019. Fyrri greiðslan barst aldrei og byggð­ist krafa Dals­ins á því.

Pressan ehf. er nú í slita­með­ferð, en Krist­ján Thor­lacius hrl. er skipta­stjóri þrota­búss­ins. 

Rík­­is­lög­­mað­­ur, fyrir hönd Toll­­stjóra, hefur fall­ist á að rifta 143 millj­­óna króna greiðslu í rík­­is­­sjóð, úr rekstri fjöl­miðla­­fyr­ir­tæk­is­ins Pressunnar ehf., sem nú er í slita­­með­­­ferð eftir gjald­­þrot. 

Skipta­stjóri hefur höfðað fjögur rift­un­­ar­­mál upp á sam­tals 393 millj­­ónir króna. Þar af er bróð­­ur­part­­ur­inn, upp á 278 millj­­ón­ir, vegna greiðslna til rík­­is­­sjóðs, sem á því mik­illa hags­muna að gæta vegna falls fjöl­miðla­­fyr­ir­tæk­is­ins.

Árum saman skil­aði Pressan ekki launa­tengdum gjöld­um, s.s greiðslum til rík­is­ins, stétt­ar­fé­laga og líf­eyr­is­sjóða, rétta leið, og er meðal ann­ars deilt um mál sem því tengj­ast fyrir dóm­stólum þessi miss­er­in.

Dal­ur­inn er dag eig­andi Birtíngs útgáfu­fé­lags sem gefur út Mann­líf, Gest­gjafann, Vik­una og Hús og híbýl­i. 

Eig­andi Frjálsrar fjöl­miðl­unar er Sig­urður G. Guð­jóns­son hrl., en það félag gefur út miðla sem áður voru í eigu Pressunn­ar, þar á meðal DV.

Í dómnum seg­ir, að sýknað sé af þeirri ástæðu ekk­ert hafi komið fram sem styður kröfu Dals­ins.

„Ljóst er að umræddur samn­ingur var gerður í tíma­þröng, í þágu kaupa stefnda á helstu rekstr­ar­eignum Pressunnar ehf., og fólu­st ­mik­il­vægir hags­munir stefnda í því að stefn­andi létti veð­böndum af þessum ­eign­um. Jafn­framt liggur fyrir að Pressan ehf. var tekin til gjald­þrota­skipta í byrjun des­em­ber 2017 og leið því til­tölu­lega skammur tími frá hinu ætl­aða ­kröfu­fram­sali þar til félagið varð að fullu ófært um greiðslu hugs­an­legra krafna sem fram­seldar höfðu verið stefnda. 

Í ljósi þess­ara atvika þykir það ekki geta ráðið úrslitum í mál­inu að stefndi virð­ist engan reka hafa gert að því að kanna nánar hvaða raun­veru­lega krafa stæði að baki umræddum samn­ingi eða ­neytt heim­ilda til beit­ingar van­efnda­úr­ræða, svo sem með yfir­lýs­ingu um rift­un. Þótt almennt gildi sú regla fjár­muna­réttar að sá sem heldur fram van­efnd ­gagn­kvæms samn­ings, eða ógildi hans, beri sönn­un­ar­byrð­ina fyrir slíkri ­stað­hæf­ingu telur dóm­ur­inn að við þær aðstæður sem uppi eru í mál­inu verð­i ­stefn­andi að bera hall­ann af skorti á sönnun fyrir þeirri kröfu gegn Press­unn­i ehf. sem hann telur sig hafa fram­selt stefnda með téðum samn­ing­i. 

Eins og að­ilar hafa lagt málið fyrir dóm­inn verður því að leggja til grund­vallar að sú ­for­senda samn­ings­ins að stefn­andi væri í reynd eig­andi kröfu að fjár­hæð a.m.k. 45.000.000 króna hafi brostið og væri það þar af leið­andi ósann­gjarnt gagn­vart ­stefnda að heim­ila stefn­anda að bera samn­ing­inn fyrir sig, sbr. 1. mgr. 36. gr. laga nr. 7/1936 um samn­ings­gerð, umboð og ógilda lög­gern­inga, eins og lög­un­um hefur síðar verið breytt. Verður fall­ist á kröfu stefnda um sýknu af þessum á­stæð­um. Í ljósi atvika máls­ins og vafa­at­riða þess þykir rétt að hvor aðili beri sinn kostnað af mál­in­u,“ segir nið­ur­stöðu kafla dóms­ins, en Skúli Magn­ús­son var dóm­ari í mál­in­u.