„Síð­ast­liðin tvö ár hef ég upp­lifað að sam­starfið hefti mig í að vinna af fullum krafti fyrir þeim hug­sjónum sem ég var kos­inn fyr­ir. Nú er svo komið að ég tel full­reynt að ég geti sinnt þing­störfum eftir sam­visku minni og sann­fær­ingu við núver­andi aðstæð­ur.“

Hann segir enn fremur í færslu sinni á Face­book að um þessar mundir séu tvö ár síðan flokks­ráð Vinstri grænna sam­þykkti að mynda rík­is­stjórn með Sjálf­stæð­is­flokki og Fram­sókn. „Sú ákvörðun var nógu umdeild til að fjöldi félaga sagði skilið við hreyf­ing­una. Þrátt fyrir að ég hafi ekki stutt rík­is­stjórn­ina á flokks­ráðs­fundi ákvað ég að starfa áfram innan þing­flokks VG – ekki síst til að styðja hina ágætu ráð­herra Vinstri grænna til góðra verka.“

„Eins og við var að búast hefur verið nokkur áskorun að takast á við sam­skipti og sam­starf í þing­flokknum eftir þann ágrein­ing sem stjórn­ar­sam­starfið skap­aði. Þó tel ég að við höfum öll lagt okkur fram um að vinna sem best sam­an.

Það hafa á þessu tíma safn­ast upp dæmi sem mér þykja til marks um það sem ég ótt­að­ist í upp­hafi: að Vinstri græn ættu sífellt erf­iðar með að veita sam­starfs­flokk­unum mót­spyrnu og stjórn­ar­sam­starfið færð­ist enn fjær því sem flokk­ur­inn ætti að standa fyr­ir. Vissu­lega höfum við náð árangri en oft hafa mála­miðl­anir fallið fjarri okkar hug­sjón­um, eins og birt­ist til að mynda í stjórn­ar­frum­varpi um útlend­inga á liðnu vori. Aðkallandi aðgerðir til að sporna við ham­fara­hlýnun hafa ekki gengið jafn langt og ég tel nauð­syn­legt og sjálf­sagt í rík­is­stjórn undir for­ystu grænnar hreyf­ing­ar,“ skrifar hann.

Í lok færsl­unnar þakkar hann félögum sínum í þing­flokki Vinstri grænna sam­fylgd­ina.