„Í fjár­málakrepp­unni 2008 voru seðla­bankar í fremstu víg­línu. Það var í sam­ræmi við eðli krepp­unn­ar. Núver­andi kreppa er ann­ars konar og nú verða rík­is­stjórnir og opin­ber fjár­mál að taka sér stöðu fremst. Seðla­bankar hafa samt sem áður komið með mikið fram­lag til að örva eft­ir­spurn með lækkun vaxta og víð­tækum eigna­kaup­um. Áhrifin koma aðal­lega fram að loknu lok­un­ar­tíma­bil­in­u.“

Þetta skrifar Már Guð­munds­son, fyrr­ver­andi seðla­banka­stjóri, í grein sem birt­ist í síð­ustu útgáfu Vís­bend­ingar sem barst áskrif­endum fyrir helgi. Már lét af störfum í Seðla­banka Íslands í ágúst í fyrra eftir að hafa gegnt stöðu seðla­banka­stjóra í tíu ár. 

Í grein­inni segir hann seðla­banka og fjár­mála­eft­ir­lit hafa gegnt lyk­il­hlut­verki í því að forða fjár­málakreppu og stuðla að því að fjár­mála­kerfið upp­fylli miðl­un­ar­hlut­verk sitt. „Þá þurfa seðla­bankar að stuðla að virkni mark­aða og miðl­un­ar­ferlis pen­inga­stefn­unn­ar. Þetta hefur kallað á marg­vís­legar og umfangs­miklar aðgerðir sem fel­ast m.a. í lausa­fjár­fyr­ir­greiðslu og inn­gripum í ein­staka mark­aði þar sem hnökrar hafa komið upp. Þá hefur gjald­eyr­is­forði verið not­aður til að milda áhrif útflæðis fjár­magns í nýmark­aðs­ríkj­um. Slakað hefur verið á sveiflu­tengdum eig­in­fjár­kröfum banka sem hafa sannað gildi sitt. Þá hafa fjár­mála­eft­ir­lit einnig slakað á klónni til að auð­velda bönkum að fjár­magna fyr­ir­tæki í gegnum upp­hafs­erf­ið­leik­ana.“

Með gjald­eyr­is­skipta­samn­ingum Seðla­banka Banda­ríkj­anna hafi  tek­ist að vinda að hluta ofan af áhlaupi á doll­ara­fjár­mögnun utan Banda­ríkj­anna. „Hingað til hefur tek­ist að forða fjár­málakreppu. Auk aðgerð­anna skiptir þar miklu að við­náms­þróttur banka var byggður upp með auknum eig­in­fjár og lausa­fjár­kröfum eftir fjár­málakrepp­una 2008.“

Hægt er að ger­­ast áskrif­andi að Vís­bend­ingu hér.