Það var hálf­ein­kenni­legt að fylgj­ast með Sig­mundi Davíð Gunn­laugs­syni for­sæt­is­ráð­herra í fréttum Stöðvar 2 um helg­ina, þar sem hinar hörðu kjara­deilur voru umfjöll­un­ar­efn­ið. Sig­mundur Davíð sagði stöð­una vera alvar­lega, tal­aði tölu­vert um að nú snér­ust deil­urnar í reynd um að fólk „skynj­aði það, að nú væri eitt­hvað til skipt­anna“ og vitn­aði þar til kaup­mátt­ar­aukn­ing­ar.

Í þetta skiptið væri í reynd verið að tala um, að sumir hópar ótt­uð­ust að fá minna en aðr­ir.

Hvers vegna ætli þessi til­finn­ing sé uppi hjá launa­fólki? Hvaðan ætli vænt­ingar með þessa hvata séu sprotn­ar? Getur verið að það teng­ist því, að stjórn­völd ákv­aðu að gefa sumu fólki 80 millj­arða úr rík­is­sjóði, undir fölsku flaggi leið­rétt­ing­ar? Getur verið að það teng­ist því að læknar sömdu um meira en 20 pró­senta launa­hækk­un, meðan fjöl­margar aðrar stétt­ir, sem eru einnig með alþjóð­lega mennt­un, fá ekki boð um slíkt og geta vafa­lítið aldrei fengið slíkar hækk­an­ir?

For­sæt­is­ráð­herr­ann ætti kannski að hugsa um þessar spurn­ing­ar, og athuga hvort það geti verið að ákvarð­anir stjórn­valda við hag­stjórn lands­ins, séu mögu­lega að hafa áhrif á kjara­við­ræð­urn­ar.