Þrumur druna í háloft­un­um. Hin keis­ara­lega vekjara­klukka nátt­úr­unn­ar. Brátt skríður her­skari grænna lirfa upp úr mold­inni. Þær ætla að hakka í sig nýsprottin lauf­blöðin og umbreyt­ast svo í fiðr­ildi (eða pödd­ur).

Bændur vita að nú er að duga eða drep­ast. Þeir eiga leik í hinu eilífa spili manns og nátt­úru. Ef eitt­hvað klikkar við sán­ing­una verður upp­skeran rýr. Pen­ing­arnir undir kodd­anum munu ekki vaxa. En tifið í skor­dýr­unum hefur ekki bara áhrif úti á lands­byggð­inni. Full­trúar bænda, verka­manna, her­manna og -- nú í seinni tíð -- kap­ít­alista taka að streyma þús­undum saman til höf­uð­borg­ar­innar að taka sæti sitt í rauð­bólstr­uðu sæti er Flokk­ur­inn hefur úthlutað þeim í Höll alþýð­unnar við Torg hins himneska friðar sem er heim­speki­leg miðja Mið­rík­is­ins (á kín­versku heitir Kína Zhong­guo sem þýðir Mið­rík­ið). Þetta er hið svo­kall­aða „sós­íal­íska lýð­ræði með sér­-kín­verskum ein­kenn­um“ í fram­kvæmd. Full­trú­ar­inir hlusta á ser­íur af þriggja klukku­stunda löngum ræðum leið­toga lands­ins og rétta upp hönd þegar við á. Allt er alveg að verða nýtt og betra. Hveit­ið, korn­ið, hrís­grjón­in, lög­in, regl­urnar um áveitu­kerfin og lág­marks­launin og margt margt fleira.

Loka­keppni í for­rétt

Meðan beðið er eftir að leik­tíðin hefj­ist í kín­verska bolt­anum er alla jafna boðið upp á nokkra „for­rétt­i“.  Í jan­úar fór t.d. fram loka­keppni Asíu-­móts lands­liða. Í Kína voru menn á einu máli um að „strák­arnir okk­ar“ hefðu staðið sig ágæt­lega jafn­vel þó þeir hefðu ekki kom­ist mjög langt. Þjóðin var fyrst og fremst glöð yfir því að fnykur spill­ing­ar, mútu­mála og hvers lags hneyksl­is­mála sem plagað hefur bolt­ann svo lengi sem elstu menn muna virt­ist hafa verið skúbb­aður af fyrir þetta mót.

Ein­lægur bar­áttu­andi var sýni­legur í naumum sigrum á Sádum, Úsbekistum og N-Kóreu­mönn­um. Það þótti því hrein­lega ekki við hæfi að vera með leið­indi í fjöl­miðlum þrátt fyrir 2-0 tap gegn heima­mönnum Áströlum í átta liða úrslit­unum í Bris­bane -- nota bene, á velli sem var eitt mold­ar­flag eftir hin rudda­legu  rug­by-ein­vígi sem þar fara að stað­aldri fram. Þess má geta að Ástr­alir héldu áfram á sig­ur­braut og hömp­uðu að lokum Asíu-bik­arnum með því að leggja S-Kóreu­menn 2-1 í úrslita­leikn­um. Í febr­úar fóru síðan fram fyrstu leik­irnir í Asíu-keppni félags­liða, en fjögur kín­versk lið taka þátt að þessu sinni. Gerðu þau sér öll lítið fyrir og sigriðu í fyrstu umferð  riðla­keppn­inn­ar.

Í jan­úar fór fram loka­keppni Asíu-­móts lands­liða. Í Kína voru menn á einu máli um að lið lands­ins hefði staðið sig ágæt­lega jafn­vel þó þeir hefðu ekki kom­ist mjög lang­t.

Stóru liðin og erki­fj­endur síð­ustu ára Pek­ing-varð­lið­arnir og Guangzhou Evergrande unnu einnig  í ann­ari umferð og þykja lík­leg til að kom­ast upp úr sínum riðl­um. Ann­ars er Asíu-keppnin ekki hvað síst áhuga­verð fyrir þær sakir að veita inn­sýn í lönd er ann­ars eru að mest lok­uð. Verða heima­leikir írösku lið­anna í Basra eða Aleppo? Verða þau yfir­leitt  með í ár? Hvað með Sýr­land, Líbanon og N-Kóreu? Eru Uzbekistar betri eða verri undir ein­ræði Karimovs? Hefur bolt­inn í Búrma komið til eftir að Aung San Suu Kyi var leyst úr stofu­fang­elsi? Ég hvet áhuga­menn um stjórn­mál Mið­aust­ur­landa, Mið-Asíu og Aust­ur­landa fjær að fylgj­ast með Asíu-keppn­inni hér.

Árátta að hlaða upp varn­ar­múrum

Sjálfur er ég mik­ill aðdá­andi Pek­ing-varð­lið­anna. Það hófst með því að ég flutti til Pek­ing fyrir nokkrum árum og fór að fylgj­ast með sparki heima­manna í sjón­varp­inu á laug­ar­dags­kvöldum meðan ég var að bíða eftir beinni útsend­ingu frá enska bolt­anum (sem vegna tíma­mis­munar hefst hér ekki fyrr en um mið­nætt­i).

Pek­ing-varð­lið­arnir er dæmi­gert Norð­ur­-Kína lið. Byggir á áráttu norð­an­manna að hlaða upp varn­ar­múrum /Kína­m­úrum í bland við leiftr­andi skynd­i­sóknir í kung-fu stíl. Guangzhou Evergrande treystir hins vegar á auð­magn eig­enda síns Jack Ma til að krækja í upp­renn­andi stjörnur frá Bras­ilíu og gamlar kempur frá Evr­ópu. Keppni þess­ara tveggja liða end­ur­speglar þannig að nokkru leyti tog­streit­una er ríkir hér eystra milli fornra kín­verskra dyggða ann­ars vegar og nútím­ans hins vegar með alla sína pen­inga, tækni og alþjóð­legu við­skipti. Það segir sína sögu um hve hörð þessi bar­átta er að í síð­ustu átta viður­eignum lið­anna hafa bæði lið unnið tvisvar en fjórum sinnum hafa þau skilið jöfn.