„Tug­pró­senta hækkun stjórn­ar­launa í fyr­ir­tækjum eru kol­röng og óábyrg skila­boð inn í sam­fé­lagið á þessum tíma. Við þurfum sam­eig­in­lega að byggja upp þjóð­fé­lag festu og stöð­ug­leika og slíkar hækk­anir hjálpa ekki til við það,“ sagði Sig­mundur Davíð Gunn­laugs­son for­sæt­is­ráð­herra, á árs­fundi Sam­taka atvinnu­lífs­ins í dag. Ástandið á vinnu­mark­aðnum var aðal­um­fjöll­un­ar­efni for­sæt­is­ráð­herra í ræðu sinni.

Auk hækk­unar á stjórn­ar­launum gagn­rýndi for­sæt­is­ráð­herra umræðu um hækkun á banka­bón­us­um. „Óskir um fjór­falda hækkun banka­bónusa er af sama meiði. Banka­kerfi í höft­um, varið að mestu fyrir erlendri sam­keppni, býr ekki til slík verð­mæti að það rétt­læti að launa­kerfi þess séu á skjön við aðra mark­aði og rétt­læt­is­kennd almenn­ings.“

Sig­mundur sagði stöðu efna­hags­mála á Íslandi góða og mögu­leikar til áfram­hald­andi kaup­mátt­ar­aukn­ingar mikla. Hann sagði jafn­framt að launa­þróun hefði verið „merki­lega“ lík á milli stétta und­an­farin ár. „Helstu breyt­ing­arnar eru þær að lægri laun hafa hækkað meira en með­al­laun­in, laun verka­fólks hafa hækkað meira en stjórn­enda og laun kvenna hafa hækkað meira en laun karla. Fá lönd eru nú með meiri tekju­jöfnuð en Ísland.“

Sig­mundur sagði ólgu á vinnu­mark­aði nú stafa af því að „loks­ins sé eitt­hvað til skipt­anna og allir vilji fá sinn rétt­mæta hlut af nýrri verð­mæta­sköp­un.“ Það sé lang­tíma­verk­efni að vinna að auk­inni kaup­mátt­ar­aukn­ingu með auk­inni fram­leiðslu og fram­leiðni. „Rík­is­stjórn getur stutt við slíka þró­un, en fyrst og fremst er það í valdi aðila vinnu­mark­að­ar­ins að ná því fram. Það ætti flestum að vera ljóst að á þennan hátt, og þennan hátt ein­an, er hægt að bæta lífs­kjör var­an­lega.“

Rík­is­stjórnin væri reiðu­búin að taka þátt í skyn­sam­legum aðgerðum sem gætu leitt til kjara­samn­inga sem ekki ógni stöð­ug­leika, en hún muni „leggj­ast á árarnar með aðilum vinnu­mark­að­ar­ins“ um að ekki verði gerðir verð­bólgu­hvetj­andi kjara­samn­ing­ar. „Verð­bólgu­samn­ingar leiða til minni kjara­bóta fyrir laun­þega, meiri og síend­ur­tek­inna átaka og end­ur­tek­inna leið­rétt­inga á vinnu­mark­aði, hækk­unar verð­tryggðra skulda og geng­is­lækk­un­ar. Allt bitnar þetta á sam­fé­lag­inu öllu en verst á fólki með lægri- og milli­tekj­ur. Við yrðum mörg ár að vinna okkur út úr slíkum vanda og því megum við ekki kalla hann yfir okk­ur.“