Hugs­an­lega hefð­i ég ekki mætt í mót­mæla­stöðu við lög­reglu­stöð­ina í gær hefði ég fylgst með­ ­sam­fé­lags­miðlum fyrr um dag­inn. Hugs­an­lega. Ég lít á það sem lög­brot að birta ­myndir af meintum glæpa­mönnum og ég kalla það hat­ursum­ræðu að skrifa um þá níð. ­Samt er ég fegin að ég fór vegna þess að á þeirri stundu er ég stóð í ljósa­skipt­unum á milli lög­reglu­stöðv­ar­innar og húss Stíga­móta fékk ég að finna mörg ­þús­und ára gamla reiði mína. Reiði sem ég hef fengið í arf frá konum og körlu­m ­fyrri kyn­slóða. 

Ég hafði það líka á til­finn­ing­unni að fólk kæmi ekki bara vegna þess ein­staka máls sem nýlega kom upp heldur vegna þess að reiðin flæddi upp úr fleiri skálum en mín­um. Við sættum okkur ekki lengur við að þeir sterk­ari, í hvaða skiln­ingi orðs­ins sem er, geti í krafti stöðu sinnar beitt þá veik­ari ­valdi. Það er kjarni máls­ins og þess vegna er magnað að lifa þá tíma sem við nú lif­um. Tíma þegar verið er að brjóta múra þagnar og þögg­un­ar.

Í útvarp­inu í morg­un­ ­tal­aði lög­fræð­ingur háðs­lega um þá sem ,,eiga” kyn­ferð­is­af­brotaum­ræð­una. Auð­vitað er erfitt fyrir málsvara þeirra sem átt hafa umræð­una í árþús­undir að horfa upp á valda­hlut­föllin raskast. Lög­fræð­ing­ur­inn sagð­ist heldur ekki vita til þess að áður hefði verið kært fyrir munn­mök sem fælust í því að kona hefð­i ­getn­að­ar­lim upp í sér örskamma stund. Án þess að ég viti nokkuð um til­drög um­ræddrar nauðg­un­ar­kæru vil ég benda hæst­virtum lög­manni á að alvar­leik­i nauðg­unar er ekki mældur í tíma­lengd brots­ins heldur meðal ann­ars í ólíkri ­valda­stöðu þol­anda og ger­anda.

Sjálf­sagt eru ­dæmi þess að nauðg­anir séu kærðar að til­efn­is­lausu þó að flestir geri sér­ lík­lega grein fyrir því að ýmis­legt þarf­legra er hægt að gera við tím­ann en að eyða honum í að reyna að kæra kyn­ferð­is­af­brot. Ég held að vanda­málið í þess­ari um­ræðu felist í því að þeir sem ,,áttu” umræð­una og þeir sem ,,eiga” hana nún­a eru ekki að tala um sama hlut­inn. Þeir sem áttu umræð­una tala gjarnan um ­tækni­leg atriði eins og tíma­lengd á meðan þeir sem nú eiga hana tala um þá ­til­finn­ingu ber­skjöld­unar sem fórn­ar­lömb finna fyrir það sem eftir lifir æv­inn­ar.

Í gær horfði ég á sól­ina setj­ast bak við lög­reglu­stöð­ina í Reykja­vík. Kannski reis ný sól í morg­un, sól sem skín yfir upp­lýstri og eig­anda­lausri umræðu um kyn­ferð­is­af­brot ­sem færir okkur í fyll­ingu tím­ans sam­fé­lag án nauð­gana.