Páll Magn­ús­son fjöl­miðla­mað­ur, fyrr­ver­andi útvarps­stjóri og blaða­maður til ára­tuga, fór mik­inn á dög­un­um, í við­tali á Bylgj­unni í þætt­inum Sprengisandi. Þar sagði hann fólk á þingi vera upp til hópa van­hæft og „lé­leg­t“. Sagði hann meðal ann­ars að svo virt­ist sem stjórn­mála­flokkum væri ekki að takast að laða að sér hæfi­leik­a­ríkt fólk. 

Nú skal ekk­ert lagt mat á þetta hjá Páli, og eflaust margir sem taka undir þetta, enda auð­velt að horfa úr fja­lægð á stjórn­mála­menn og finna þeim allt til forrátt­u. 



En það má líka nefna aðra hluti sem benda til þess að stjórn­mála­mönnum hafi tek­ist að taka réttar ákvarð­anir á lykilaugna­blik­um.



Á síð­ustu sjö árum, frá því að banka­kerfið hrundi eins og spila­borg og fjár­magns­höftum var komið á til að vernda íslenskan almenn­ing fyrir stjórn­lausu geng­is­falli krón­unn­ar, þá var staðan væg­ast sagt krefj­and­i. 



Þrátt fyrir heiftug átök stjórn­mála­manna þá tókst að koma saman áætl­un, í sam­starfi við sér­fræð­inga og vinna eftir henni. Það var áætlun sem byggði á lána­fyr­ir­greiðslu Alþjóða­gjald­eyr­is­sjóðs­ins (AGS) og fleiri ríkja, og vinnu sér­fræð­inga, inn­lendra og erlendra, í sam­starfi við stjórn­völd. 



Á árinu sem lýkur senn var lán AGS end­ur­greitt að fullu, og áætl­un­inni lauk þannig form­lega. Árang­ur­inn er aug­ljós. 



End­ur­reist banka­kerfi sem fjár­magnað er nær ein­göngu með inn­lánum almenn­ings, opin­berar skuldir á hraðri nið­ur­leið og stór skref hafa verið stigin til að losa um höft. Alveg eins og í til­fell­inu þegar búin var til áætlun í sam­starfi við AGS, þá byggir áætl­unin um losun hafta á sam­starfi við sér­fræð­inga, inn­lenda og erlenda. Árang­ur­inn hefur náðst fram með því að bera virð­ingu fyrir sér­fræði­þekk­ing­unni og leyfa henni að leiða fram bestu nið­ur­stöð­una. Þetta hefðu margir af þeim þing­mönn­um, sem nú eru hættir á þingi, mátt til­einka sér í meira mæli. Þá hefðu hugs­an­lega gagn­rýn­is­raddir á stöðu mála fyrir hrun fjár­mála­kerf­is­ins fengið að heyr­ast á réttum stöð­um.



Árang­ur­inn í stjórn­mála­starf­inu eftir hrunið er aug­ljós, og það er þvert á flokkslínur og þrátt fyrir for­dæma­lausar ill­deilur þing­manna og átök innan stjórn­mála­flokka. Megi stjórn­mála­menn halda áfram að vinna að lausn mála með fær­ustu sér­fræð­ing­um, þegar þess þarf. Sem er kannski mun oftar en stjórn­mála­menn gera sér grein fyr­ir.