Ef það væru stór göt í gólfi kennslu­stofu, myndi engri heil­vita mann­eskju detta í hug að hafa börn þar inni á hverjum skóla­deg­i. Krakkar gætu dottið niður um gatið og meiðst svo alvar­lega að það fylgdi þeim fyr­ir­ lífs­tíð. Þau gætu jafn­vel dáið. Slík kennslu­stofa yrði löguð eins og skot, og ekki notuð þangað til að lokað yrði fyrir göt­in.

Ein­elti í skólum er eins og stór göt í gólfi kennslu­stofu. En eng­inn virð­ist líta á það ­sem skyldu sína að laga það. Ef eitt­hvað er, þá virð­ist það vera kapps­mál ­skóla­yf­ir­valda að koma börn­unum eins fljótt aftur inn í kennslu­stof­una og hægt er. Börn sem eru fórn­ar­lömb ein­eltis eru í lífs­háska. Það þarf ekki að leita ­lengi á net­inu til að finna vís­inda­rann­sóknir sem sýna fram á tengsl milli­ ein­eltis í skólum og sjálfs­morða.

Við erum ­mörg, fórn­ar­lömb ein­elt­is. Mynd­bandið af hræði­legri árás ung­lings­stelpna á sam­nem­anda sinn hefur ýft upp gamlar til­finn­ingar hjá mér, eins og fleirum sem voru lögð í ein­elti í barna­skóla. Við sem lentum í þessu upp­lifðum útskúfun og ein­angrun í því sam­fé­lagi sem við vorum skikkuð til að vera í, grunn­skóla­bekkn­um. Börn hafa ekk­ert val um að vera í skóla og því ætti það að vera algert for­gangs­at­riði að tryggja öryggi þeirra.

Ég var lagður í ein­elti í Hlíða­skóla þegar ég kom þangað 9 ára úr Ísaks­skóla. Ein­elt­ið var svo slæmt, að í upp­hafi þriðja skóla­árs míns þar var eina ráðið að færa mig um set í Foss­vogs­skóla. Ég var langt í frá eina fórn­ar­lambið sem þurfti að víkja úr hverf­is­skóla sín­um. Ég var einnig lagður í ein­elti í Foss­vogs­skóla, enn verr ef eitt­hvað er, og því lauk ekki fyrr en ég var kom­inn í Aust­ur­bæj­ar­skóla, 12 ára gam­all.

Áhrif ein­eltis hverfa ekki þegar því lýk­ur. Ég þjáð­ist af við­var­andi þung­lyndi öll ung­lingsár og langt fram á þrí­tugs­ald­ur­inn. Það tók mikla sjálfs­skoð­un, með og án hjálp sál­fræð­inga, að lækna þau sár sem ein­eltið hafði veitt mér. Og enn þann dag í dag þá geta þessar gömlu til­finn­ingar komið aftur í heim­sókn, þó svo að nú séu þær ekki lengur ógn­væn­leg­ar. Líf mitt í dag er ham­ingju­samt. Sem betur fer ná flest fórn­ar­lömb ein­eltis fullri sál­ar­heilsu. Ef ein­hver nem­andi í grunn­skóla les þetta sem er núna lagður í ein­elti, þá vil ég segja honum eða henni að lífið mun breyt­ast til batn­að­ar. Sá dagur mun koma að þú þarft ekki að fara í grunn­skóla, og þú munt ráða því hvaða fólk þú umgengst dag frá degi. Ég vil líka segja þér að þessi kvöl er ekki þér að kenna. Þú berð ekki ábyrgð á henni.

Allan þann ­tíma sem ég var lagður í ein­elti fékk ég aldrei þau skila­boð frá kenn­urum eða ­skóla­stjórn­endum að þau litu svo á að þetta væri eitt­hvað sem kæmi þeim við að nokkru leyti. Ef eitt­hvað var þá var við­mótið þannig að mér fannst ég ver­a ­vanda­mál sem þurfti að ýta út af borð­inu. Það bað mig eng­inn afsök­unar á því að ég hafi verið lagður í ein­elti í mörg ár, eng­inn kenn­ari, eng­inn skóla­stjóri, né neinn annar stjórn­andi í skóla­kerf­inu. Ég þekki heldur ekki dæmi þess að aðrir nem­endur sem lentu í ein­elti hafi verið beðnir afsök­unnar á því, hvorki á meðan skóla­göngu stóð eða síðar á ævinni. Í íslensku skóla­kerfi finnst kenn­ar­um og stjórn­endum þeir ekki vera ábyrgir fyrir því að börnin sem eru skyldug til­ að vera í skól­unum þeirra séu ekki lögð í ein­elti.

Nú nýver­ið framdi gam­all kunn­ingi minn sjálfs­morð. Hann var lagður í ein­elti í barna­skóla og glímdi við þung­lyndi allt sitt líf. Frænka mín framdi sjálfs­morð þegar hún­ var nítján ára. Hún var lögð í ein­elti í barna­skóla. Þessi tvö dæmi úr nær­sam­fé­lagi mínu eru ekki ein­stök. Ég fór inn á vef Morg­un­blaðs­ins og flett­i ­upp orð­inu ein­elti í minn­inga­grein­um. Ég þurfti ekki að skrolla lengi gegn­um ­nið­ur­stöð­urnar til að finna sögur af fólki sem hafði skað­ast fyrir lífs­tíð ­vegna ein­eltis og frömdu að lokum sjálfs­morð.

Kenn­ari sem ­segði barni að sitja í stól við hlið gats í gólfi kennslu­stofu væri rek­inn. Skóla­stjóri ­sem léti það við­gang­ast að kennslu­stofur í skól­anum sem hann stýrði hefðu stór ­göt í gólf­inu væri rek­inn. Yfir­stjórn­endur í skóla­kerf­inu sömu­leið­is. Ef þetta væri ára­tuga­gam­alt vanda­mál sem lítið væri gert í myndu starfs­fólk ráðu­neyta vera látið fjúka. Og mennta­mála­ráð­herrar segðu af sér. En af því að börnin sem eru fórn­ar­lömb ein­eltis bera sárin í hug­anum en ekki á lík­am­an­um, þá er eng­inn á­byrg­ur.