Í hvirf­il­vind­inum sem gustað hefur um íslensk stjórn­mál síð­ustu daga hefur birst glögg­lega kunn­ug­legt ferli. Atburða­rás sem á sér hlið­stæður í nokkrum síð­ustu upp­á­komum íslenskra stjórn­mála. Þarna er rauður þráður (eða raunar kannski blár frekar):

Þetta byrjar oft­ast með (a) bommert­unni. Lög­broti, sið­leysi, vand­ræða­gangi eða mis­stigi af ein­hverri vondri gerð. Svo sem pen­ingum í skatta­skjól­um, geð­þótta­ráðn­ingum dóm­ara, upp­gripum á auð­lind­um, áskrift að almanna­fé, félags­skap við vonda gaura o.s.frv. Næst byrjar jafnan (b) leyni­makkið. Reynt að drepa á dreif og halda málum í þoku með til­tækum ráð­um. T.d. véfengja rétt fjöl­miðla til að sækja opin­ber gögn eða stilla mál­pípur sínar á háværa þögn. Þá fer gjarnan af stað (c) ræg­ing­ar­her­ferðin sem oft er gegn ein­stak­lingum sem tjá sig, hópum sem stíga fram eða óvina-­stjórn­mála­flokk­um. Síð­ast en ekki síst fjöl­miðlum eða stökum fjöl­miðla­mönn­um. Að lokum fer svo fram (d) hvít­þvott­ur­inn. Hann byggir jafnan á stýrðri og fal­legri fram­komu snyrti­legs for­svars­manns sem mis­býður ábyrgð­ar­leysi hins versn­andi heims. Yfir­leitt með vel leik­stýrðri blöndu af alvöru­þunga og yfir­keyrðri ein­lægni. Smjör­klíp­unni er oft­ast beitt á þessu stigi í end­ann til stuðn­ings.

Við þekkjum öll þessa atburða­rás og getum séð fyrir okkur ein­stök mál og leik­end­ur, hvort sem við við­ur­kennum það eða ekki. Og það er grafal­var­legur und­ir­tónn á bak við hana. Þetta er birt­ing­ar­mynd þess hvernig valda­stéttin í land­inu ver stöðu sína. Gegnum súrt og sætt. Ætt­ir, auð­linda­haf­ar, auð­fólk, fyr­ir­tæki eða hags­muna­hóp­ar. Passað að hver verði á sínum stað. Haldi sínu. Þetta eru kall­arnir sem passa upp á kall­ana sína.

Við þessu er raun­veru­lega ekk­ert að gera. Nema kannski eitt: hætta að kjósa þessi öfl til valda.

Höf­undur er sveit­ar­stjórn­ar­maður fyrir Vinstri græn