Mikið afskap­lega er nú gaman að vera hér á klak­anum í sprengilægð­um, raf­magns­leysi, ófærð og guð­má­vita­hvað, og geta jafn­framt fylgst með því hvernig ham­ingj­unni vex sífellt ásmegin á Jól­un­um. Nýverið voru okkur Íslend­ingum að ber­ast þau stór­kost­legu tíð­indi um hvernig ást við fyrstu sýn getur allt í einu blómstrað hjá fyrr­ver­andi for­seta okkar og spúsu hans. Reyndar ekki þeirra í mill­um, en Guð láti á gott vita. Herra fyrr­ver­andi for­seti og ein­dreg­inn jafn­að­ar­maður til margra ára‚ Ólafur Ragnar Gríms­son, lét svo lítið að leyfa okkur pöpl­inum að njóta mynda sem hann hafði tekið af hvolpi í snjó með konu sinni. Henni Dor­rit Mússa­jeff. Það er sú hin sama sem stökk svo glað­hlakka­lega upp í fangið á mót­mæl­endum þegar Ísland hrundi undir for­sæti manns­ins henn­ar. Og pöp­ull­inn fagn­aði.

En hér ber eitt­hvað nýrra við sem gæti sýnt land­anum hversu gæfu­ríkur Íslend­ing­ur­inn er á Jól­un­um. Bless­unin hún Dor­rit varð sum sé „ást­fangin við fyrstu sýn“ af klón­uðum hvolpi. Það að verða ást­fang­inn við fyrstu sýn þykir jafnan ákaf­lega róm­an­tískt hér­lendis sem utan­lands og yfir­leitt lofs­vert. Sumir telja það til marks um að örlögin hafi með ein­hverjum hætti hagað málum á þann veg að hver sá sem verður ást­fang­inn við fyrstu sýn sé sjálfur lukk­unnar pamfíll í lóttói lífs­ins. Yfir­leitt vísar það í hrifn­ingu á eigin teg­und. Mikið afskap­lega væri nú gaman ef að allir lands­menn gætu trúað slíkum ævin­týr­um. 

Þessum tíð­indum hefur verið marg­sinnis hampað á helstu frétta­miðlum hér, oft sem fyrstu „frétt“. En vita­skuld er vafa­samt að það telj­ist ein­hver sér­stök gæfa að verða ást­fang­inn við fyrstu sýn af til­búnu klón­uðu dýri sem kost­aði ein­hverjar millj­ón­ir. Jafn­vel þó að það þætti hræ­bil­legt! Ég verð eig­in­lega að við­ur­kenna að ég þekki enga mann­eskju sem er í þeirri aðstöðu að vilja klóna gælu­dýr. Gælu­dýr eru gælu­dýr vegna þess að maður er til­bú­inn að lifa þau af og greftra. Það tekur eng­inn maður að sér gælu­dýr sem geta lifað hann af. Nema mögu­lega skjald­bök­ur. Það er önnur saga. En hvað veit ég svo sem.

Þannig er nú málum samt háttað á þessum Jólum að manni ber að skilja sem svo að þau hjóna­kornin hafi sjálf stuðlað að sinni eigin stór­kost­legu gæfu út af klón­uðum hvolpi. Og að frúin hafi orðið ást­fangin við fyrstu sýn. Krafta­verk ger­ast, Guði sé lof og dýrð!

Ein­hverra hluta vegna er hvolp­klónið nefnt „Sam­son“. Mér skilst að nafn­giftin stafi af því að frú Dor­rit lét klóna hund­inn sinn sem dó og henni var ákaf­lega annt um. Sá hét víst Sám­ur. Hér ber okkur Íslend­ingum að staldra við og íhuga hversu nátengd þau hjóna­kornin eru í raun sögu okk­ar. Öll þekkjum við hvernig Gunnar á Hlíð­ar­enda barð­ist gegn ofurefl­inu allt fram í and­látið og kall­aði snemma í þeim hild­ar­leik til hunds síns: „Sárt ert þú leik­inn Sámur fóstri og búið svo sé til ætlað að skammt skuli okkar í með­al­.“ 

Fagn­að­ar­er­indi fyrr­ver­andi for­seta okkar og spúsu hans felst í því að nú þurfi aldrei að vera skammt á milli okkar og Sam­sons, klón­uðum niðja Sáms. Ég vil óska öllum lands­mönnum þeirrar gæfu að hafa efni á því að klóna gælu­dýrin sín svo að þeim öðlist að upp­lifa ást við fyrstu sýn. Þetta er hinn magn­þrungni örlaga­vefur sem Dor­rit og Ólafi hefur tek­ist að spinna, sam­ofnum við sögu okk­ar, úr laun­helgum klón­un­ar. 

Þetta er hinn sanni andi Jól­anna!