Tæplega tuttugu veitingahúsaeigendur hafa sent þremur ráðherrum ríkisstjórnarinnar bréf þar sem þeir „skora á stjórnvöld að veita frumvarpi dómsmálaráðherra um netverslun með áfengi flýtimeðferð vegna þeirra aðstæðna sem uppi eru í samfélaginu,“ segir í net-Fréttablaðinu í vikunni.
Það er ekki ætlunin hér að ræða það sem veitingamennirnir færa fram sem rök. Hins vegar vil ég skýra frá samtali sem ég átti við mann sem nú er staddur á Gran Kanarí. Þar er útgöngumann og lögregla á götum að reka þá inn sem slæpast út. Viðmælandi minn segir að herlögreglumenn standi við útganga þeirra matsölubúða sem opnar eru og kíki í innkaupapoka. Sé of mikið vín í pokunum (það fylgdi ekki sögunni hversu mikið magn hver og einn mætti flytja með sér heim) er það gert upptækt.
Og af hverju gera þeir þetta, spurði ég.
Veitingamennirnir eru ekki vissir um að ríkisstjórnin verði við óskum þeirra. Þess vegna bera þeir fram aðra ósk, örlítið vægri. Hún er til þrautavara, segja þeir og hljóðar svo með „rökstuðningi“:
„Því er þess einnig óskað, nái frumvarpið ekki fram að ganga, að sett verði bráðabirgðaákvæði líkt og nágrannalönd okkar og aðrir hafa þegar gert. Slíkt ákvæði myndi heimila vínveitingaleyfishöfum heimsendingu á áfengi með mat á meðan COVID-19 faraldurinn gengur yfir.“ Hvorki fylgja þessari beiðni tilvitnanir í slík bráðabirgðaákvæði né listi yfir lönd sem hafa látið þau taka gildi.
Pistlinum lýkur svo af skrifarans hálfu með spurningu:
Haldið þið, sem erindi veitingamannanna var stílað til, að víndrykkja stuðli að samheldni fjölskyldna í einangrun og friði í heimahúsum?
