Frá því að Ill­ugi Gunn­ars­son, mennta- og menn­ing­ar­mála­ráð­herra, opin­ber­aði slæma fjár­hags­stöðu sína og fjöl­skyldu sinn­ar, hafa margar spurn­ingar vaknað hjá almenn­ingi sem er ósvarað enn.

Ill­ugi upp­lýsti sjálfur í við­tali við RÚV í apr­íl að hann hefði selt ­í­búð sína  við Rán­ar­götu til stjórn­ar­for­manns fyr­ir­tæk­is­ins Orku Energy, og leigir hann nú íbúð­ina af hon­um, þar sem hann hefur ekki efni á því að kaupa það, sam­kvæmt hans eigin frá­sögn. Kaupin voru upp á 53 millj­ónir króna. Er það slæm fjár­hags­staða hans sjálfs og fjöl­skyld­unn­ar, sem gerir það að verk­um, og svona er um hnút­ana búið.

Ill­ugi neitar því, að hann sé undir hæl fjár­fest­is­ins í Orku Energy, þrátt fyrir þessa stöðu, en sé mið tekið af fyr­ir­spurnum fjöl­miðla um þetta mál, þá eru ekki öll kurl komin til grafar enn.

Það sem er eðli­legt er að velta fyrir sér, í þessu sam­hengi, er staða ráð­herr­ans, óháð stefnu­málum og mál­flutn­ingi. Þegar fjár­hags­legt sjálf­stæði þing­manna og ráð­herra er tví­sýnt og veik­burða, er mik­il­vægt að það sé uppi á borðum strax og sú staða skap­ast. Þannig var það ekki í til­felli Ill­uga. Hann upp­lýsti ekki um málið strax.

Almenn­ingur verður að geta treyst því að fjár­hags­leg staða þing­manna og ráð­herra sé góð, og sjálf­stæði þeirra sé tryggt. Ill­ugi hefur upp­lýst um að hann var í það slæmri stöðu, að hann missti hús­ið, eins og áður seg­ir. Í ljósi þess að hann er að störfum fyrir almenn­ing, meðal ann­ars við að úthluta fé úr sam­eig­in­legum sjóð­um, þá er eðli­legt og rétt­látt að spyrja hvort hann ráði við það verk­efni, ef hann getur ekki stýrt eigin per­sónu­legu fjár­mál­um.

Raunar er Ill­ugi ekki eini ráð­herr­ann sem hefur fjallað opin­ber­lega um slæma fjár­hags­stöðu sína, því það hefur Eygló Harð­ar­dótt­ir, ráð­herra félags- og vel­ferð­ar­mála, líka gert. Í pistli sem hún skrif­aði í júní nefndi hún sér­stak­lega að hún hafi lengi ekk­ert kunnað með pen­inga að fara. „Lán varð nán­ast að lukku í mínum huga. Ef það var eitt­hvað sem mig lang­aði í, þá rölti ég í næstu lána­stofnun og við­kunn­an­legi þjón­ustu­full­trú­inn bjarg­aði því fyrir mig.  Yfir­drátt­ar­lán brú­aði bilið þar til LÍN borg­aði út náms­lán­in, banka­lán dekk­aði það sem upp á vant­aði, 90% verð­tryggt íbúða­lán hjálp­aði til við fyrstu kaupin og 100% geng­is­tryggður bíla­samn­ingur redd­aði bíln­um.  Í fæstum til­vikum átti ég eitt­hvað sparifé upp í fjár­fest­ingar mín­ar, hvort sem um var að ræða mennt­un­ina, bíl­inn eða íbúða­kaup­in,“ sagði Eygló meðal ann­ars í pist­li, með fyr­ir­sögn­inni Er lán lukka? Í honum varar hún við of mik­illi skuld­setn­ingu.

Eygló í pont­u.

Eins og áður seg­ir, þá verður almenn­ingur að geta treyst því að ráð­herrar og þing­menn, sem sinna því mik­il­væga hlut­verki að móta reglu­verk sam­fé­lags­ins með lögum og fram­kvæma vilja Alþingis með fjár­út­hlut­unum úr rík­is­sjóði, séu fjár­hags­lega sjálf­stæðir og helst einnig með lág­marks skyn­semi þegar kemur að per­sónu­legum fjár­mál­um. Því það er ekki hægt að gera kröfu um að stjórn­mála­menn sýni mikla ábyrgð í fjár­hags­stjórn­ ­fyrir almenn­ing, ef þeir ráða ekki við þau verk­efni fyrir þá sjálfa á sama tíma.