Árla morg­uns í Garða­bæn­um. Sólin skríður yfir þök ein­býl­is­hús­anna og læð­ist inn um glugg­ana. Einn sól­stafur ferð­ast inn um einn glugga í vest­ur­hluta ein­býl­is­húss í fínum botn­langa í góðu hverfi. Sig­mundur Davíð Gunn­laugs­son stendur úti á miðju gólfi. Hann er með þunga bauga undir aug­un­um; enn ein svefn­laus nótt. Hann nuddar á sér órak­aða hök­una ein­beittur á svip. 

Fyrir framan hann er stór, hvítur veggur þak­inn hund­ruðum ljós­mynda. Á milli mynd­anna hafa verið strengdir rauðir þræð­ir. Við hverja teng­ingu eru svo hand­skrif­aðir post-it mið­ar. Úr fjar­lægð er þetta eins og mann­gerður köngu­ló­ar­vefur vit­firr­ings. Á mynd­unum eru and­lit og stað­ir; arab­ískur fursti að taka í hönd­ina á jakka­fata­klæddum manni, höf­uð­stöðvar Kaup­þings í Lúx­em­borg, sér­stakur sak­sókn­ari, sænska rík­is­sjón­varp­ið, Jóhannes Kr. að borða tún­fisks­sam­loku.

Sig­mundur virðir vef­inn fyrir sér eins og hann hefur gert svo oft áður. Skyndi­lega er eins og renni upp fyrir honum ljós: „Auð­vit­að...“

Hann tekur upp síð­asta rauða þráð­inn og festir hann með teikni­bólu. Loks­ins sést heild­ar­mynd­in; allir rauðu þræð­irnir tengj­ast í eina mynd. Myndin er af Sig­mundi Dav­íð.

„Þetta var svo aug­ljóst.“

Það er barið á dyrn­ar. Rödd Önnu Sig­ur­laugar berst undir hurð­ina.

„Sig­mund­ur, þessu verður að ljúka.“ 

Hann hunsar hana, tekur upp sím­ann og slær inn sama númer og hann hefur hringt í svo oft áður síð­ustu vik­urn­ar. Nú hlýtur hann að svara.

Ann­ars staðar í Garða­bænum hringir sími. Nafn þess sem hringir birt­ist ekki á skjánum heldur ein­ungis skila­boð­in: „Ekki svara“

Bjarni Bene­dikts­son hendir sím­anum í rúmið og virðir sjálfan sig fyrir sér í svefn­her­berg­is­spegl­inum – hann lítur betur út en hann hefur gert lengi; brúnn, stælt­ur, gráu hárin fara honum vel. Hann fær sjálfan sig samt ekki til að brosa. Hann lítur á úrið sitt; tíu mín­útur þangað til þessi hel­vítis ljós­mynd­ari á að mæta.

Bjarni hatar nefni­lega þennan hluta leiks­ins – kosn­inga­bar­átt­una; þennan inn­an­tóma dans sem hann þarf nú að dansa næstu mán­uði. Þegar Morg­un­blaðið hafði sam­band og bauð honum drottn­ing­ar­við­tal gat hann auð­vitað ekki neit­að. Fylgið aldrei lægra, stjórn­ar­sam­starfið í molum og hann sjálfur rúinn trausti. Hann þurfti þetta.

Hann tekur bláköflótta bómull­ar­skyrtu upp úr poka merktum Vinnu­fata­búð­inni og klippir verð­mið­ann af. Hún er þröng yfir stóran brjóst­kass­ann. Tvær tölur frá­hnepptar eða ein? Hversu langt á maður að bretta upp ermarn­ar?

Þetta hafði allt verið hug­mynd ljós­mynd­ar­ans;  „Hvað með að gera eitt­hvað skemmti­legt? Ná þér við ein­hvers konar heim­il­is­störf? Kannski í garð­in­um?“ hafði hann sagt.

 „Garð­in­um?“

„Já þú veist: „Bjarni Ben ræktar garð­inn sinn“ – fólk á eftir að elska þetta.“

Bjarni lokar aug­unum og finnur tóm­leika­til­finn­ing­una hell­ast yfir sig eins og baðkar fullt af tjöru.

 „Ok.“

Bjarni Bene­dikts­son, fjár­mála­ráð­herra, situr í bæna­stöðu fyrir framan mold­ar­beð og heldur á lít­illi skóflu. Þessi skófla er eins og skeið í risa­stórum höndum hans; höndum sem sjálfar líkj­ast helst tveimur skófl­um. Ljós­mynd­ar­inn er nokkrum skrefum frá hon­um: „Jæja Bjarni, brosa og moka.“

Bjarni lokar aug­unum í eitt and­ar­tak. Hvernig hafði hann kom­ist þang­að? Þetta átti að vera auð­veld­ara. For­mað­ur, for­sæt­is­ráð­herra, krón­prins. En þetta hafði ekki farið þannig. Síðan hann varð for­maður hafði hann verið fastur í skugg­anum og nú þegar aðrar kosn­ingar nálg­ast líður honum ekki eins og þær séu nýtt upp­haf, þvert á móti er eins og hann sé fastur í kvik­syndi. Pírat­ar, Við­reisn. Af hverju hafði hann ekki stofnað Við­reisn? Hann hafði horft á eftir hóf­sam­ari vinum sínum hverfa yfir í þetta nýja stjórn­mála­afl. Í hjarta sínu lang­aði hann að elta þá en hann var hlekkj­aður fastur við eigin hásæti í yfir­gefnum veislu­sal. Fyrir aftan hann svífur líf­laus vofan af Ill­uga Gunn­ars­syni og Hildur Sverr­is­dóttir hvíslar „val­frelsi, nýsköp­un, einka­væð­ing“ aftur og aft­ur. Sig­ríður Á. And­er­sen er líka þarna en hann heyrir ekki í henni ... eitt­hvað um banka­leynd.

Ljós­mynd­ar­inn réttir honum stóran kál­haus.

„Haltu á þessum eins og þú sért að fara að planta honum í beð­ið.“

Kannski gæti hann bara látið sig hverfa; keypt sér pall­bíl og skika af landi. Plantað kart­öflum og kál­haus­um. Fundið bragðið af sölt­um, rétt­látum svita eftir erf­iðan vinnu­dag. Eina póli­tíkin væri ómið frá útvarps­frétt­unum á meðan hann drykki mið­deg­is­kaffið sitt. Bjarni finnur sig svífa úr eigin lík­ama, upp úr garð­inum sín­um; hann sér sjálfan sig, ljós­myndar­ann og kál­haus­inn verða að svörtum díl­um. Hann svífur meðal skýj­anna, sér lands­lagið breyt­ast fyrir neðan sig; borg verður að hrauni og mosa­grónum fell­um. Fjöllin verða að flötu und­ir­lendi, grasið bær­ist í vind­in­um.

Þarna. Þarna mundi hann byggja sér lít­inn kofa.

Sími hringir og Bjarni fellur sam­stundis aftur til jarð­ar. Aftur í garð­in­um. Hann lítur á skjá­inn:

„Ekki svara“

Anna Sig­ur­laug opnar loks hurð­ina. Sig­mundur situr á gólf­inu með sím­ann í fang­inu og starir á flóð­lýsta vegg­inn fyrir framan sig. „Þau sviku okk­ur,“ muldrar hann, jafn­mikið við sjálfan sig og við hana. „Þau sviku okkur öll.“ Anna Sig­ur­laug krýpur fyrir framan mann­inn sinn sem lík­ist þó mest litl­um, týndum dreng á þessu and­ar­taki. „Horfðu á mig Sig­mund­ur.“ Hann lítur upp. 

„Stefán Einar var að hringja. Hann ætlar að taka við mig stórt við­tal. Hann segir að ef það komi vel út þá verði því dreift inn á öll heim­ili. Öll, Sig­mund­ur.“ Hún brosir til hans.

„Ég ætla að segja þeim allt; frá öllum lyg­unum og svik­un­um. Landið mun skjálfa þegar ég er búin að segja það sem ég þarf að segja.“ Hún stendur upp og lítur niður á Sig­mund sem sjálfur lítur upp með aðdá­un­ar­aug­um.

„Stattu upp Sig­mund­ur. Þú ert enn for­maður Fram­sókn­ar­flokks­ins, þú skalt áfram verða for­maður Fram­sókn­ar­flokks­ins. Sama hvað það kost­ar.“

Í fyrsta skipti í margar vikur fær­ist ein­lægt bros yfir and­lit Sig­mundar Dav­íðs.

Nokkrum götum frá Bjarna er Kol­beinn Árna­son, stjórn­ar­maður gamla Lands­bank­ans, LBI, að leggja loka­hönd á bind­is­hnút. Sím­inn gefur frá sér kunn­ug­legt hljóð; nýr tölvu­póst­ur. Kol­beinn tekur upp sím­ann:

„Hæ Kol­beinn, Við gengum ekki frá bónus fyrir síð­asta ár. Ég legg til 1 millj evr­ur. Hvað segir þú. Kv.“

Kol­beinn brosir og slær inn svar.

„Takk Meira en nog :-).“

Í ein­býl­is­húsi í gamla vest­ur­bænum hellir brúna­þungur maður kaffi í bolla. Á bak við hann óma kvöld­fréttir sjón­varps. Enn einn dag­ur­inn af ham­förum í Sýr­landi; heilu húsarað­irnar jafn­aðar við jörðu í sprengju­árás­um. Steypa, málm­ur, gler, lík­ams­hlutar og grát­andi fólk. Mað­ur­inn hristir höf­uðið og slekkur á sjón­varp­inu. Stafir kvöldsól­ar­innar læð­ast inn um eld­hús­glugg­ann og grípa steypuryk á lofti. Mað­ur­inn starir út í bak­garð­inn á ham­far­irnar sem enda­lausar fram­kvæmdir nágrann­ans höfðu vald­ið. Þar sem eitt sinn hafði verið fal­leg inn­keyrsla var bara hola full af skítugu regn­vatni. Garð­ur­inn fullur af grjóti og möl. Plast­rör og spýt­ur, margar hverjar með nöglum í, liggja á stangli. 

„Þetta er eins og Aleppo,“ segir mað­ur­inn upp­hátt við sjálfan sig og hristir haus­inn.

Hann tekur sopa af kaff­inu; það er allt of heitt – brennir bæði tungu og var­ir. Mað­ur­inn frussar svörtum vökv­anum niður á hvíta skyrt­una sína. „Ónýt,“ hugsar hann og lokar aug­un­um.

„Okkar eigin djöf­uls­ins Aleppo...“