Hér kemur pæling korter í jól: Ég held að það sé í rauninni svo að flestallt fólk telji frekar sjálfsagt að gera hluti eins og að hjálpa náunganum og láta sig líf og heilsu annarra varða. Ég held að þeir sem finna til með fólki sem hefur hrökklast frá landinu sínu vegna stríðsátaka eigi þar með ekki að skilgreinast sem einhverjir sérstakir „aktivistar” eða „æi þessi þarna sem er svo mikið fyrir flóttamennina”.
Þú finnur eins árs gamalt barn ráfandi um á Stjörnutorgi í Kringlunni og auðvitað gerir þú eitthvað. Þú þarft ekki að fá útnefninguna: „Sá sem fórnaði innkaupunum til að hjálpa týndu barni.” Eða segjum að þú sjáir manneskju hrasa og vera við það að detta ofan í bernaise-gosbrunninn á árshátíð WOW. Auðvitað stekkur þú til og bjargar viðkomandi frá drukknun. Og talandi um hreyfingu: Segjum að einhver festi ipadinn í róðratækinu í ræktinni. Auðvitað leysir þú manneskjuna úr snörunni. Hvað heldur fólk? Að þú sért eitthvert villidýr?
Eigum við að þora að gægjast ofan í þann slysapytt sem gamlárskvöld er? Ætlar þú að láta Didda á númer 45, sem verður alltaf hellaður fyrir skaup, afskiptalausan þegar hann er við það að skjóta sjálfum sér með tívolíbombunum upp í himinhvolfin? Ætlarðu bara að segja: „Far þú og þínir Fylkisflugeldar vel?” Og vinka svo til stjarnanna? Ó nei. Og ég meina, hjálpsemin er alls staðar. Það er verið að kenna fólki Heimlich aðferðina í útvarpinu til að allir og amma þeirra líka geti verið í viðbragðsstöðu þegar fólk á aldrinum 0-99 ára nagar kalkúnabeinin sín á aðfangadagskvöld.
Eldvarnarauglýsingar dynja á okkur á milli allra dagskrárliða í sjónvarpinu þessar vikurnar. Allir eru reddí að stökkva til og hlaupa yfir í næsta hús ef kvikna skyldi í. Því við erum svo góðir grannar. Allir eiga minnst þrjú eldvarnarteppi ef Nína á móti skyldi kveikja í bæði á aðfangadag og svo aftur á jóladag. Ekki málið þegar allt hverfið er á vaktinni.
Ég vil trúa því, þrátt fyrir magnaðan vitleysisgang í einstaka fólki hér og hvar (guð geymi þig kæri vinur Ásmundur Friðriksson), að 99,9% af fólki vilji hjálpa og vilji gera öðrum gott. Við þurfum því ekki að aðgreina fólk í hópa: Þeir sem hjálpa og þeir sem ekki hjálpa. Það er algjör óþarfi að aðgreina fólk í aktivista, góða fólkið eða hvað þetta allt saman er kallað. Við viljum öll vel og við erum öll í þessu saman.
Um jólin minnir angurvært jólalag okkur á að gleyma ekki okkar minnsta bróður, þó höf og álfur skilji að. En við, heimurinn, höfum nú samt gleymt þessum minnsta bróður. Hann kúrir í dag undir húsarústum í borg sem hét Aleppo í Sýrlandi en er nú rústir einar eftir margra ára stríð. Þessi litli bróðir á bræður og systur og þau eru á vergangi um allan heim, án verndar og hjálpar, því við erum að bregðast. Við sem eigum allt sem við mögulega þurfum að eiga erum ekki að standa okkur. Við erum ekki að hjálpa eins og við getum og kunnum og, já, viljum hjálpa.
Við erum ekki að taka okkur tak og gera eitthvað. Það sem við erum hins vegar að gera er að bíða eftir því að aktivistarnir klári þetta bara. Stjórnvöld kippi í taumana. Einhver annar taki af skarið. Einhver annar en við.
Þessi hugsunarháttur á ekki við lengur eins og staðan í heiminum er. Við getum gert svo miklu meira. Við getum fundið sjálfsagðri og meðfæddri hjálpsemi okkar farveg til þessa blessaða fólks sem hingað leitar og vill hingað leita. Við getum svo léttilega tekið betur á móti þeim sem vilja eiga heima á Íslandi í stað þess að hrekja á brott fjölskyldur með smábörn sem eru löskuð á sál og líkama eftir stríðshörmungar sem þau áttu engan þátt í. Við getum gert betur.
Við Íslendingar erum best í svo mörgu og eitt af því er að koma af stað og taka þátt í nýjum æðum. Hvernig væri að 2017 yrði árið þar sem nýjasti lífstíllinn, nýjasta æðið, yrði hjálpsemi, mannúð og náungakærleikur? Gerum þetta sem er okkur svo eðlislægt og sjálfsagt. Gerum þetta saman. Öll sem eitt.
Gleðileg jól.
