Eitt stærsta listaverkasafn veraldarinnar í einkaeigu er safn Elísabetar II Englandsdrottningar en sérstök stofnun sér um allt utanumhald safnsins, Royal Collection Trust. Safnið er nefnilega strangt til tekið ekki í eigu Elísabetar sjálfrar heldur bresku krúnunnar og erfist því með krúnunni.
Safnið er gríðarlegt að vöxtum enda má rekja sögu þess rúmar fimm aldir aftur í tímann. Eitt af markmiðum safnsins er að það sé aðgengilegt. Listaverk eru lánuð til safna víðs vegar um heim í tengslum við sýningar auk þess sem áhugasömum gefst kostur á að heimsækja sýningarsali í Buckingham höll, í Windsor kastala og Holyroodhouse höll í Edinborg þar sem valdir munir eru til sýnis. Þá er auk þess hægt að kafa ofan í safneignina á heimasíðu Royal Collection Trust. Þau listaverk sem Elísabet á persónulega og fylgja ekki krúnunni standa utan við Royal Collection Trust.
Breska krúnan á auk þess fjölda fasteigna, halla og kastala, hvar meðlimir konungsfjölskyldunnar búa og dvelja í fríum. Í einkaeigu Elísabetar eru auk þess stærðarinnar hús, höll hennar Sandringham House í Norfolk á Englandi og Balmoral kastali í Skotlandi. Vafalaust er skrautlegt um að litast á þessum einkaheimilum drottningar en The Guardian hefur nýlega fjallað um undanþágu sem drottningin nýtur frá lögum um varðveislu menningarminja. Vegna þessarar undanþágu hefur breska lögreglan ekki mátt ekki framkvæma húsleit á þessum stöðum í leit að munum sem kunna að hafa verið teknir ófrjálsri hendi í gegnum tíðina.
Í umfjöllun The Guardian kemur fram að svör hafi hvorki borist frá talsmönnum Buckingham hallar né stjórnvalda við spurningum blaðamanna um það hvers vegna drottningunni hafi verið veitt slík undanþága. Þá hafnar talsmaður drottningarinnar að munir sem teknir hafa verið ófrjálsri hendi finnist í híbýlum konungsfjölskyldunnar.
Vernd menningarminja ofarlega á baugi eftir seinna stríð
Lögin sem um ræðir varða vernd muna og menningarminja á stríðshrjáðum svæðum. Munir á borð við minnismerki, fornminjar, listaverk og bækur eiga að njóta verndar í lögunum en þau kveða á um að bannað sé að eyðileggja slíka muni eða að stela þeim.
Í kjölfar seinni heimsstyrjaldarinnar varð ákveðin vakning í þessum efnum í kjölfar þjófnaðar og eyðileggingar nasista á listaverkum í styrjöldinni. Sameinuðu þjóðirnar hófu gerð alþjóðlegs sáttmála um vernd menningarminja árið 1954. Árið 2017 voru slík lög lögfest í Bretlandi, lögin sem hér um ræðir.
Undanþágan frá lögunum var veitt á grundvelli „samþykkis drottningar“ (e. Queen’s consent upp á ensku) en samkvæmt bréfum sem fóru á milli Buckingham hallar og menningarmálaráðuneytisins hefðu lögin rýmkað fyrir auknu aðgengi að húsakynnum drottningar. Það væri því hagsmunamál fyrir krúnuna að lögin næðu ekki til þjóðhöfðingjans, Elísabetar.
Lögum breytt til að fela auð drottningar
The Guardian hefur að undanförnu fjallað um hið svokallaða „samþykki drottningar“ í tengslum við fjárhag drottningarinnar. Þetta samþykki lýsir sér þannig að drottningin getur lesið yfir lagafrumvörp áður en þau eru lögð fram. Í krafti þess valds hefur drottningin í tímans rás beitt áhrifum sínum til þess að hnika til frumvörpum sér í vil.
Í febrúar síðastliðnum var til að mynda greint frá því að drottningin hefði beitt sér fyrir því að ráðherrar breyttu frumvarpsdrögum áður en þau voru birt. Ein slík breyting var gerð til þess að drottningin gæti leynt upplýsingum um „vandræðalegt“ umfang auðs síns, eins og það er orðað í umfjöllun The Guardian.
Síðan þá hafa rúmlega 65 þúsund manns skrifað undir undirskriftasöfnun þess efnis að ráðist verði í rannsókn á „samþykki drottningar“ enda sé þetta fyrirkomulag ólýðræðislegt og ógegnsætt. Á vef undirskriftasöfnunarinnar er það sagt óskiljanlegt að drottningin og maður hennar hafi slík völd.
