Ef ein­hvers­staðar í orða­bókum er að finna hug­takið „brjál­aður vís­inda­mað­ur“, þá mætti vel hafa mynd af Jack Par­sons þar. Saga hans er svo mögnuð að maður gæti helst trúað að þetta væri beint úr Hollywood-hand­riti, frekar en raun­veru­leik­an­um. Þetta er saga af ein­kenni­legum manni sem var snill­ingur á sínu sviði, bráð­gáf­að­ur, sjálf­mennt­aður því hann var fljót­ari að læra með því að lesa bækur og prófa sig áfram en að sitja á skóla­bekk. Vís­indin skip­uðu stóran sess í huga hans en þar áttu þau þó í kappi við mik­inn áhuga á göldrum sem frekar má tengja við dul­speki 19. aldar en vís­inda­hyggju þeirrar 20. 

Inn í þetta bland­ast svo geim­ferða­kapp­hlaup stór­veld­anna, dul­spek­ing­ur­inn og galdra­mað­ur­inn Alesteir Crow­ley, L. Ron Hubb­ard, stofn­andi Vís­inda­kirkj­unnar alræmdu og Alrík­is­lög­reglan FBI. 

John Whites­ide Par­sons, einatt kall­aður „Jack“, fædd­ist í Los Ang­eles árið 1914. Fjöl­skyldan var vel efnuð en lenti þó seinna í alvar­legum erf­ið­leikum er kreppan skall á. Það varð fljótt ljóst að Par­sons var bráð­gáf­aður og hann var strax á unga aldri heill­aður af rak­ettum og sprengi­efn­um. Hann nam við hinn virta Stan­ford  háskóla en hætti námi. Hann útskýrði það einatt með því að segja að fjár­munir hefðu verið af skornum skammti vegna krepp­unnar en vinir hans vissu vel að honum leidd­ist í skóla, Jack var ein­fald­lega ekki sú mann­gerð sem situr róleg á skóla­bekk, hann var á of mik­illi hrað­ferð fyrir slíkt. 

Frum­kvöð­ull og vís­inda­maður

Ásamt félögum sínum stofn­aði hann fyr­ir­tæki, aðeins tví­tugur að aldri, sem stund­aði rann­sóknir á eld­flaug­um. Þeir voru á réttum stað á réttum tíma. Allir hern­að­ar­sér­fræð­ingar vissu að eld­flaugar voru fram­tíð­in. Eftir ósigur Þýska­lands voru ýmsir af fremstu vís­inda­mönnum þar, fluttir til Banda­ríkj­anna til að halda áfram með rann­sóknir sín­ar. Geim­ferða­kapp­hlaup stór­veld­anna var rétt að hefj­ast. Helsti hæfi­leiki Par­sons var í að búa til elds­neyti fyrir eld­flaug­ar. Hann naut mik­illar virð­ingar meðal félaga sinna og þótti í raun hrein­rækt­aður snill­ingur í þessum efn­um. Það var bæði erfitt og hættu­legt að blanda elds­neytið rétt svo það væri mjög eld­fimt en þó við­ráð­an­legt. Þeir félagar vissu vel að starf þeirra væri hrein­lega lífs­hættu­legt en létu sér það í léttu rúmi liggja og í hálf­kær­ingi köll­uðu þeir sig „sjálfs­morðs­sveit­ina“ (e. Suicide Squ­ad).

Jack og félagar unnu hörðum höndum fyrir geim­ferða­stofnun Banda­ríkj­anna. Maður gæti ætlað að slíkt starf, á þessum umbreyt­ing­ar­tím­um, væri auð­veld­lega mjög krefj­andi og lít­ill sem engin tími fyrir önnur hugð­ar­efni en Jack þurfti meira. Hann hafði engan áhuga á hefð­bundnum trú­ar­brögðum og stjórn­mál heill­uðu hann ekki sér­stak­lega. Hann var nokkuð spenntur fyrir komm­ún­isma um tíma en missti fljótt áhug­ann. Ekki varð aftur snúið er Par­sons kynnt­ist skrifum enska dul­spek­ings­ins og galdra­manns­ins Aleister Crowley. 

Hann varð hug­fang­inn af efn­inu og var stöðugt í sam­bandi við galdra­meist­ar­ann sem átt­aði sig fljótt á því að, ekki aðeins var Jack snjall, heldur hafði hann einnig fjár­muni milli hand­anna, vegna starfs síns fyrir NASA. Crowley fékk hann til að taka við leið­toga­hlut­verki safn­aðar síns Ordo Templi Ori­entis (OTO) í Kali­forn­íu. Par­sons keypti glæsi­villu í Pasa­dena sem varð fljótt alræmd og frekar óvin­sæl meðal nágranna þeirra. 

Söfn­uð­ur­inn trúði því að kyn­líf væri tæki til að kom­ast í sam­band við verur á öðru til­vist­ar­stigi og því voru reglu­lega haldnar svaka­legar org­íur í hús­inu, með til­eig­andi hama­gangi og hávaða og það fór ekki fram­hjá nágrönnum þeirra. Nágrann­erjur eru eitt en vegna starfs hans þá fylgd­ust yfir­völd auð­vitað grannt með Par­sons enda var alltaf hætta á að fjand­sam­leg ríki kæmust yfir við­kvæmar upp­lýs­ing­ar. Alrík­is­lög­reglan birti upp­lýs­ingar um Par­sons sem féllu ekki beint í kramið: Auk þess að vera eld­flauga­sér­fræð­ing­ur, var hann leið­togi ein­hvers­konar kyn­lífs-galdra­söfn­uðar sem borð­aði kökur gerðar úr tíða­blóði og reyndu ítrekað að kom­ast í sam­band við djöfla og drýsla. Þetta virt­ist alls ekki áreið­an­legur mað­ur.

Í öllum alvöru sögum er fláráð kona sem hleypir öllu í upp­nám og ein slík hafði nú gengið til liðs við OTO. Það var Sara Nort­hrup Holl­ister, yngri systir Hel­en, eig­in­konu Par­sons. Jack varð sam­stundis hrif­inn af Söru, sem þá var aðeins tán­ingur og þau hófu sam­band sem leiddi til þess að Jack og Helen skildu. Fyrrum félagar hóps­ins hafa lýst Söru sem mann­eskju sem skap­aði óein­ingu hvar sem hún kom og að það hafi verið ljóst frá upp­hafi að hún ætl­aði að hrifsa Jack frá systur sinni. Aleister Crowley sjálfur var ómyrkur í máli og líkti Söru við vam­p­íru. Hóp­ur­inn trúði á frjálsar ástir en koma Söru hafði skapað alls kyns vanda­mál sem þeim reynd­ist erfitt að eiga við og í raun voru vand­ræðin rétt að hefj­ast því nú kom inn í hóp­inn maður sem í raun átti eftir að splundra hon­um: L. Ron Hubb­ard en hann er þekkt­astur sem ston­andi Vís­inda­kirkj­unnar alræmd­u. 

Grunnur Vís­inda­kirkj­unn­ar?

Hubb­ard og Sara hrifust strax af hvort öðru og hún dró sig frá Jack og hóf sam­band við Hubb­ard. Hubb­ard var heill­aður af heims­speki hóps­ins og margir telja að Vís­inda­kirkjan sé byggð á mörgu af því sem Hubb­ard lærði af því að umgang­ast Jack og því sem Crowley kenndi þeim. Eins og hjá Vís­inda­kirkj­unni seinna meir, þá þurfti hóp­ur­inn að borga Crowley pen­inga reglu­lega til að fá aðgang að fleiri „leynd­ar­mál­u­m“. Hubb­ard gerði sér þó fljótt grein fyrir því að 19. aldar átti lítt upp á pall­borðið hjá almenn­ingi á þessum tíma, þegar allt sner­ist um vís­indi og geim­ferð­ir. 

Jack hafði verið sá sem hélt hópnum á floti fjár­hags­lega. Í lok stríðs­ins var þó minna fyrir hann að gera og fjár­munir hans tóku að minnka veru­lega. Hubb­ard stakk þá upp á því að þeir stofn­uðu fyr­ir­tæki sem seldi báta. Hubb­ard hafði reynslu af sigl­ingum og var auk þess afar heill­andi og sann­fær­andi maður svo Jack lét blekkj­ast. Hann lét Hubb­ard fá allt sem hann átti, í kringum 20 þús­und doll­ara. Hubb­ard átti að fara til Flori­da, kaupa báta og sigla þeim til Kali­forn­íu. Hubb­ard og Sara hurfu og sáust aldrei meir, hvað sem Jack reyndi að ná til þeirra. Sumir segja þó að Jack hafi náð sam­bandi en Sara hafi hótað að segja öllum frá sam­bandi þeirra og kyn­lífsgöldrum safn­að­ar­ins, sem myndi end­an­lega rústa orð­spori Jacks sem vís­inda­manns. Sara og Hubb­ard sigldu sína leið og stofn­uðu seinna Vís­inda­kirkj­una sem varð fljótt geysi­vin­sæl og rak­aði inn pen­ing­um. 

Jack var nú aleinn og yfir­gef­inn, vinur hans hafði tekið frá honum kærust­una og hans síð­ustu fjár­muni. Til að bæta gráu ofan á svart þá var hann kom­inn á svartan lista hjá stjórn­völd­um, bæði vegna galdra­kukls­ins en þó sér­stak­lega vegna þess að hann hafði eitt sinn verið spenntur fyrir Marx­isma og stjórn­völd voru nú dauð­hrædd við allt sem tengd­ist komm­ún­ist­um. McCart­hy-of­sókn­irnar voru rétt að hefj­ast. Jack, sem hafði einu sinni verið vel laun­aður og virtur sér­fræð­ingur í eld­flauga­rann­sókn­um, neydd­ist til að vinna fyrir sér sem bif­véla­virki og vakt­maður á sjúkra­húsi. Hann var þó á end­anum hreins­aður af ásök­unum um að vera komm­ún­isti og fékk starf hjá Hug­hes flug­véla­verk­smiðj­unni.

Vand­ræði hans voru þó rétt að hefj­ast. Hann komst í kynni við gyð­inga sem vildu styðja hið nýstofn­aða ríki Ísr­ael og leit­uðu eftir aðstoð hjá Par­sons. Ljóst var að Ísr­ael átti marga óvini og vit­neskja Par­sons um eld­flaugar gætu nýst vel. Jack bjó sig þá undir að flytja til Ísr­a­el. Ólíkt því sem er í dag þá voru banda­rísk stjórn­völd á varð­bergi gagn­vart þessu nýstofn­aða ríki gyð­inga. Starfs­maður hjá Hug­hes gerði FBI við­vart og Par­sons var hand­tek­inn og yfir­heyrður vegna gruns um að hann ætl­aði að selja erlendu ríki mik­il­vægar upp­lýs­ing­ar. 

Hann var þó end­anum hreins­aður af ásök­unum um njósnir en þetta leiddi til þess að margt úr for­tíð hans kom fram í dags­ljósið, meira en yfir­menn Hug­hes þoldu og Jack var rek­inn frá fyr­ir­tæk­inu. Banda­rísk stjórn­völd ákváðu einnig að banna honum alfarið að vinna við eld­flauga­rann­sókn­ir. Jack stofn­aði þá fyr­ir­tæki og vann aðal­lega fyrir kvik­mynda­ver við að búa til alls kyns brellur og sér­stak­lega spreng­ing­ar, sem var jú hans sér­grein. Að end­ingu varð þessi sér­grein Jack Par­sons það sem dró hann til dauða. Þann 17. júní 1952 var hann heima við að búa til sprengi­efni fyrir kvik­mynd er eitt­hvað fór úrskeið­is. Mikil spreng­ing varð sem gjör­eyði­lagði húsið og stórslas­aði Par­sons. Hann lést skömmu eftir komu á sjúkra­hús. Móður hans varð svo mikið um er hún frétti af þessu að hún framdi sjálfs­morð.  

Dul­ar­fullt

Jack Par­sons var lát­inn, aðeins 37 ára gam­all. Jafn­vel eftir dauða hans hélt hann áfram að skapa umtal og ýmsum þótti dauði hans dul­ar­full­ur. Ótal sam­sær­is­kenn­ingar spruttu upp. Sumir töldu að hann hefði í raun framið sjálfs­morð enda hafði hann lengi þjáðst af þung­lyndi vegna þeirrar stefnu sem líf hans hafði tek­ið. Aðrir voru hand­vissir um Howard Hug­hes sjálfur hefði látið myrða hann vegna mik­il­vægra upp­lýs­inga sem hann byggi yfir, eftir að hafa unnið fyrir fyr­ir­tæk­ið. Kenn­ingar spruttu einnig upp um að stjórn­völd hefðu fyr­ir­komið honum vegna ótta um að hann myndi fara úr landi og láta mögu­legum óvinum mik­il­vægar upp­lýs­ingar í té. Fyrrum félagar hans í galdra­hópnum töldu að mögu­lega hefði hann dáið í til­raun til að skapa ein­hvern djöf­ul­legan óskapnað frá annarri vídd. 

Lífs­hlaup hans var stutt en magnað og það er á ein­hvern veg­inn við hæfi að enn, löngu eftir dauða hans, skapar hann enn umtal og áhuga.