Það er þriðju­dag­ur. Klukkan er rúm­lega 11. Ég var að koma inn úr dyr­un­um, þrí­fall­inn á klaka bólgnum gang­stétt­um, en óbrot­inn. Ég opna fyrir Rík­is­út­varp­ið. Það er verið að tala um lít­il­magn­ann, úti­gangs­fólk, og um afdrep fyrir fólk með geð­rask­an­ir, Vin. Og ég skamm­ast mín fyrir yfir­völd, stjórn­mál­in.

Eini sinni var Sós­í­alista­flokk­ur. Svo dró úr sós­í­al­ism­anum hjá mörgum og til varð Alþýðu­flokk­ur, krat­ískur flokk­ur. Hann var bæði með og móti sjálfum sér og stefnu sinni. Þegar hann var að verða að engu var honum rennt inn í aðra flokka af margri sort. Kok­teill­inn fékk heitið Sam­fylk­ing. Fyr­ir­svars­menn hennar töl­uðu fal­lega til alþýðu manna og á auga­bragði varð hún annar stærsti flokkur lands­ins. Svo fóru þeir að stjórna og sýna hvað í þeim býr og bjó. Eftir það hall­aði undan fæti og það fækk­aði í fylk­ing­unni. Í síð­ustu þing­kosn­ingum varð hún örflokkur á þingi. Í nýliðnum sveit­ar­stjórn­ar­kosn­ing­unum tap­aði hún tveimur borg­ar­full­trúum í Reykja­vík, en þó svo  digur enn í borg­inni að hún er þar í meiri­hluta, með öðrum að vísu, en í meiri­hluta eigi að síður og hefur verið á annan ára­tug. 

Í þessum þreng­ingum Sam­fylk­ing­ar­innar gripu hugs­uðir hreyf­ing­ar­innar enn einu sinni til sama ráðs og áður; að skipta um for­mann. Hún kaus sér unga, vaska og fram­bæri­lega konu, mennt­aða á fjár­mála­mark­aði. Hún (for­mað­ur­inn) ætlar að breyta ásýnd Sam­fylk­ing­ar­innar með því að end­ur­raða for­gangs­mál­um; færa ESB, flótta­manna­mál og annað smá­ræði aftar á list­ann og setja bar­áttu­mál jafn­að­ar­manna, aðstoð við bág­stadda, í for­gang. Og það var þegar tekið til máls; það verð­ur, það er lífs­nauð­syn að bæta hag þeirra sem verst eru sett­ir. Það ætlum að gera og það munum við gera um leið og við fáum því við­kom­ið: Við erum jafn­að­ar­menn; þolum ekki órétt­læti.

Á meðan jafn­réttis ræð­urnar hljóm­uðu á þingi og prent­uðu orð ný-krata bár­ust um land allt í blöðum og á net­inu sátu Sam­fylk­ing­ar­menn við stjórn­borðið í Reykja­vík að brugga ráð til að rétta af hall­ann á rekstri borg­ar­inn­ar. Og þeir fundu ráð, Krat­arn­ir. Sín ráð. Nið­ur­skurð. Þeir ætla að bæta hag borg­ar­innar með því að reka heim­il­is­lausa fólkið úr sam­býlum og út á gadd­inn um miðjan dag. Þetta eru líka flæk­ingar úr nágranna bæj­unum og við, Reyk­vík­ing­ar, eigum auð­vitað ekki að bera ábyrgð á þeim. En þegar að var gáð dugði þetta eitt ekki til að rétta af efna­hags­reikn­ing­inn. Það þurfti meira til. Og lausnin lá við dyr borg­ar­ráðs; lokum Vin. Þetta er flott hús­næði, vel mubler­að, og þarna er bara fólk með geð­rask­anir að hitt­ast yfir hádag­inn. Það hlýtur að vera hægt að hola því niður ann­ars stað­ar; til dæmis á bóka- og lista­söfnum borg­ar­inn­ar. Sam­þykkt; út með föru­menn, róna og geðsjúk­linga. Þetta fólk bjargar sér; það er vant því. Spörum aur­inn. 

Von­andi má fram­an­ritað vera áminn­ing til okkar allra og hvatn­ing til þess að fylgj­ast með orðum og gjörðum lof­orða gaukanna; mis­mun­inum milli orðs og æðis. Ummynd­un­inni.

Höf­undur er rit­höf­und­ur.