Flest efni sem sett eru í mat­vöru hafa und­ir­geng­ist gríð­ar­lega margar rann­sóknir til að stað­festa að öruggt sé að borða þær. Efni sem talin eru örugg fá sem dæmi svokölluð E-númer sem bera vitni um það að búið er að athuga hvort efnin geti verið skað­leg mann­in­um. Við vitum þess vegna að efni sem bætt er útí mat­inn okkar án aug­ljósar ástæðu skaða okkur ekki, en til­gangur efn­anna er í mörgum til­fellum að breyta áferð mat­ar­ins eða auka geymslu­þol hans.

Fram­leið­endum ber svo skylda til að taka fram á umbúðum mat­væl­anna hvaða efni hafa verið sett í mat­væl­in. Á þessu er þó und­an­tekn­ing því ef efnið er í nægi­lega litlu magni í mat­væl­unum þarf ekki að telja það upp sem inni­halds­efni. Þetta á við um efni sem hafa verið köll­uð nano­p­art­icles eða nanóefni. Þau eru sem sagt svo lít­ill hluti mat­væl­anna að það mælist í nanóein­ing­um. 

Eitt þess­ara efna er tít­an­íum díoxíð, en nokkuð algengt er að nota það efni í nán­ast allt, þ.m.t. máln­ingu, tann­krem og nammi. Í nýrri rann­sókn sem unnin var við Bing­hamton Uni­versity voru áhrif tít­an­íum díoxíðs skoð­uð. Í rann­sókn­inni var not­ast við manna-ristilfrum­ur. Ætið sem frum­urnar fengu var ann­ars vegar blandað með tít­an­íum díoxíð í stutta stund, þ.e. 4 klst eða til lengri tíma, þ.e. í 5 daga.

Í ljós kom að þegar frum­urnar voru lengi í snert­ingu við efnið hafði það víð­tæk áhrif á frum­urn­ar. Frum­urnar töp­uðu að hluta virkni sinni til að halda úti óæski­legum efnum og sýklum, þær sýndu nokk­urs konar stressvið­brögð og töp­uðu auk þess getu sinni til að taka upp efni á borð við sink og járn.

Sam­kvæmt þess­ari rann­sókn ættum við því að reyna að tak­marka eins og við getum inn­töku okkar á tít­an­íum díoxíði. Efnið er nokkuð algengt í mat­vælum en með því að snið­ganga að miklu ­leyt­i unna mat­vöru og sæl­gæti þá tak­mörkum við inn­töku okkar á efn­inu til muna. 

Þó við­brögð frumn­anna sem hér voru not­aðar hafi verið stór­vægi­leg er ekki hægt að full­yrða um hvort áhrifin væru þau sömu ef um frumur innan lík­ama væri að ræða. Þessar nið­ur­stöður sýna okkur þó mik­il­vægi þess að skoða áhrif allra efna sem notuð eru í mat­væli, alveg sama í hvaða magni þau eru.

Fréttin birt­ist líka á Hvat­inn.is