Uppi og niðri og þar í miðju – úr alfara­leið er kvik­mynduð tón­leika­ferð í júlí næst­kom­andi, þar sem íslensk þjóð­lög verða flutt á 6 mögn­uðum stöðum á Íslandi. Þeir eru; Tjarn­ar­gígur í Laka­gíg­um, Akra­nes­viti, lýsistankur í Djúpa­vík, Stef­áns­hellir í Hall­mund­ar­hrauni, Botns­tjörn í Ásbyrgi og Emel­íuklappir í Gríms­ey.

Tón­leika­ferð­in, sem á fáa sína líka, verður í júlí nk. Anna Jóns­dóttir sópran­söng­kona stendur á bak við verk­efnið og er konan í brúnni. Með henni í för verða Dragos Alex­andrescu kvik­mynda­töku­maður og mynd­list­ar­maður og Árni Gylfa­son, hljóð­maður og kvik­mynda­töku­mað­ur. Afurð­irnar verða svo tón­leika­mynd ætluð fyrir sjón­varp, inn­setn­ingar sem verða not­aðar á tón­leikum síð­ar, og einnig sjálf­stæð lista­verk og tón­list­ar­mynd­bönd.

Hvernig vakn­aði hug­myndin að verk­efn­inu?

Hug­myndin hefur verið að vaxa og dafna und­an­far­inn ára­tugi. Fyrsti vísir­inn varð til þegar ég var gisti­lista­maður í Music Omi í Hud­son í New York fylki 2010, og var þá beðin um að segja sam­lista­mönnum mínum frá íslenskum tón­list­ar­arfi. Ég söng fyrir þau sýni­dæmi og það var án með­leiks. Þetta féll í afar frjóan jarð­veg, og ég vakn­aði sjálf til vit­undar um hversu kröft­ugt efni ég var með í far­stesk­inu, þar sem voru menn­ing­ar­arf­ur­inn og rödd­in. Þetta leiddi svo til útgáfu hljóm­disks­ins VAR sem var hljóð­rit­aður í lýsistanki á Djúpa­vík og í Akra­nes­vita, stöðum sem ég valdi með til­liti til hljóm­burð­ar. Ég fylgdi disknum eftir með tón­leika­ferð sum­arið 2015, á stöðum sem flestir eru þekktir fyrir annað en að vera eig­in­legir tón­leika­stað­ir, margir úti í nátt­úr­unni.

Í þess­ari ferð sem mér fannst göldrum líku­st, með sínum ótrú­legum stöð­um, lands­lagi og fólki, vakn­aði sú hug­mynd að gera sam­bæri­legt verk­efni, en ganga skref­inu lengra og kvik­mynda tón­leik­ana og umhverfið og umstangið sem fylgdi. Ég hef verið að und­ir­búa þessa ferð leynt og ljóst síðan þá.

Þegar ég fór að leita að sam­starfs­að­ilum heima og erlendis til að sjá um ýmsa þætti verk­efn­is­ins, komst ég í kynni við Dragos Alex­andrescu, finnsk-­rúm­enskan kvik­mynda­gerð­ar­mann. Hann sér um kvik­mynda­töku, og tón­leika­ferðin verður jafn­framt hluti af menn­ing­ar­verk­efn­inu 6263, en það er alþjóð­legt sam­starf lista­manna á norð­lægum breidd­argráðum (62. og 63.). Árni Gylfa­son hljóð­maður og kvik­mynda­töku­maður bætt­ist svo í hóp­inn og sér um hljóð­ið. Ingi­björg Hrönn Guð­munds­dótt­ir, fata­hönn­uður sér svo um að hanna bún­ing sér­stak­lega fyrir þetta verk­efni.

Draum­ur­inn er alveg að verða að veru­leika og ég er mjög ánægð að hafa fengið þetta frá­bæra fólk í lið með mér. Ég á von á því að þarna muni verða ódauð­legir og ógleym­an­legir tón­leik­ar, við­burðir og sam­vera.

Segðu okkur frá þema verk­efn­is­ins

E.t.v. mætti segja að sam­runi sé þem­að. Sam­runi tón­list­ar, ljóð­list­ar, nátt­úru, gjörn­ings, mynd­ar, hljóðs, sam­veru og sam­vinnu sem renna saman í eina heild sem verður töfr­andi and­ar­tak, í senn ein­stakt og ódauð­legt.

Sam­taka­máttur okkar og mik­il­vægi menn­ing­ar- og nátt­úru­varð­veislu?

Það er mik­il­vægt að geta leitað til fjöld­ans í gegnum fyr­ir­bæri eins og Karol­ina fund, því að verk­efni eins og þetta kostar svo­lítið meira en mat­ar­pen­ing­arnir heim­l­is­ins leyfa.

Það er mik­il­vægt að varð­veita menn­ing­ar­arf og við­burði og fag­ur­ferði nátt­úru þarf líka að varð­veita og gera ódauð­legt, enda gæfan fall­völt og lífið hverf­ult. Því er því gott að eiga góða að og hvert fram­lag skiptir máli í stóra sam­heng­inu.

Hér er hægt að taka þátt í verk­efn­inu hér.