Karol­ina Fund-verk­efni vik­unnar er Gekk ég aleinn, geisla­diska­út­gáfa á vegum Kúbus-hóps­ins, sem reynir að safna nægu fé til að gefa út lög Karls Ottós Run­ólfs­sonar í nýjum útsetn­ing­um. Kúbus hefur vakið athygli fyrir nýstár­lega aðferða­fræði, meðal ann­ars á nýlegum tón­leikum þar sem áður­nefnd lög voru leikin með frum­legri sviðs­fram­komu en unn­endur klass­ískrar tón­listar eiga að venj­ast.

Ingrid Karls­dóttir fiðlu­leik­ari og Mel­korka Ólafs­dóttir flautuleik­ari sátu fyrir svörum fyrir hóp­inn.

Hvernig varð Kúbus-hóp­ur­inn til?

Ingrid: Mig lang­aði til að vera í tón­list­ar­hópi þar sem maður hefði frelsi til að gera til­raunir með tón­leika­form­ið, þar sem ólíkar list­greinar gætu mæst og myndað nýja heild. Við hitt­umst fyrst í Berlín árið 2010, ég, Júlía Mog­en­sen og Grímur Helga­son, og lögðum þar fyrstu drög­in, fengum svo til liðs við okkur Guð­rúnu Dalíu Salómons­dóttur og okkar fyrsta verk­efni sem hópur var flutt á tón­leikum haustið 2013.

Við bjuggum í sitt hvoru land­inu á ­þessum tíma og því tók það okkur ­nokkur ár að láta þetta smella. Stuttu eftir fyrstu tón­leik­ana okkar þar sem við fluttum Kvar­tett um enda­lok tím­ans fyrir fullu húsi í Tjarn­ar­bíói flutti Mel­korka aftur til lands­ins frá Japan og hún slóst í hóp­inn.

Hvernig hafið þið verið að gera til­raunir með tón­leika­form­ið?

Mel­korka: Fyrir tón­leik­ana í Iðnó unnum við með Frið­geiri Ein­ars­syni leik­stjóra í ferli sem var í raun meira í ætt við vinnu í leik­húsi, spuna­vinnu og hug­mynda­vinnu. Tón­leik­arnir voru hálf­kóreograffað­ir. Við vorum með lág­marks leik­muni og hreyfð­umst til á svið­inu.

Ingrid: Já, við í raun­inni nýttum okkur ein­föld elem­ent sem yfir­leitt sjást mest í leik­húsi. Við höfum líka unnið mikið með lýs­ing­una, og unnið frá upp­hafi með ljósam­ann­inum Jóhanni Bjarna Pálma­syni.

Er nýsköpun á klassík þver­stæða?

Mel­korka: Nei, ég held að þessi skil­grein­ing, klass­ísk tón­list, sé svoldið vill­andi. Það sem heftir miðlun tón­listar sem telst til þessa forms er einmitt þessi þörf fyrir box­ið. Það er svo algengt að fólk segi eitt­hvað á þessa leið: „Æ ég veit ekk­ert um þetta“ og þá gefur það því heldur ekki sjens. Það er eins og við þurfum að taka það út úr box­inu svo fólk þori að hafa skoð­un, eða bara ekki skoð­un, svo það þori yfir­leitt að gefa þessu sjens. Ætli það sé ekki ein ástæða fyrir því að setja tón­list af þessu tagi í nýtt sam­hengi til að koma svo­lítið aftan að fólki, ef svo má segja. Hefðin í kringum klass­íska tón­leika er líka að sumu leyti heft­andi, og kannski ekki í takt við nútím­ann og því á þessi nýsköp­un­ar­stimp­ill vel við.

Ingrid: Mér finnst mjög gaman að heyra að það sé talað um Kúbus sem nýsköp­un­ar­verk­efni. Ég tel það ekki vera þver­stæðu, alla­vega ekki í okkar til­felli. Efni­við­ur­inn sem er útgangs­punkt­ur­inn hjá okkur er klass­ískur en að mínu mati, það sem við höfum gert og viljum gera, er að nýta hinn klass­íska efni­við og setja hann í nýtt sam­hengi. Ef maður horfir til ann­arra list­greina, eins og leik­húss­ins, þá sér maður þetta vera gert aftur og aft­ur. Verk eftir Shakspe­are, Kaf­ka, Ibsen og fleiri meist­ara brotin upp og færð í nútíma­legt sam­hengi, því hinn klass­íski efni­viður á alltaf erindi og er tíma­laus en það erum við sem njótum list­ar­innar eða fremjum hana sem hættir til að fest­ast í viðjum van­ans.

Menn­ing­ar­arfur sem þarf fram í dags­ljósið

Mel­korka: Það kom í raun­inni frá Guð­rúnu Dal­íu, píanist­anum okkar sem hefur verið heilluð af sönglög­unum hans um tíma. En þessi hug­mynd, að fá Hjört Ingva Jóhanns­son til að útsetja fyrir okk­ur, var einmitt leið til að færa þau nær. Stundum lenda þessi „klass­ísku“ sönglög í því að vera of „hefð­bund­in“ í flutn­ingi. Það er svo rosa­lega mikið lit­róf, bæði í text­unum og tón­list­inni sem hægt var að vinna með í útsetn­ing­un­um, í flutn­ingn­um, leik­gerð­inni og ljós­un­um.

Ingrid: Þetta er menn­ing­arfur sem okkur langar að draga enn frekar fram í dags­ljósið og nú í nýjum og ferskum ­bún­ingi Hjartar Ingva.

Hvernig datt ykkur í hug að fara þessa leið, að hóp­fjár­magna verk­efn­ið?

Mel­korka: Það var í raun­inni raun­hæf­asta leið­in. Við höfum sótt um alls konar styrki en fengið fá já. Karol­ina Fund er bara alveg frá­bært fyr­ir­bæri, nýlega fóru heild­ar­á­heit í gegnum vef­inn yfir 300.000 evr­ur.

Ingrid: Sam­mála. Og það eru frá­bærir aðilar sem standa á bak­við það sem eru enda­laust til­búnir að ausa úr reynslu­banka sín­um.

Mel­korka: Hug­sjóna­fólk.

Nú eruð þið enn í miðju söfn­un­ar­­ferl­inu, hver sýn­ist ykkur vera mun­ur­inn á því að fjár­magna verk­efni með hóp­fjár­mögnun og til dæmis að sækja um styrki fyrir því?

Ingrid: Þetta er mun meiri vinna.

Mel­korka: Flest okkar klár­uðu nám fyrir svolitlu síðan og þekkjum vel hvernig það er að reyna að búa til verk­efni og láta þau verða að veru­leika, ef maður stendur utan við ákveðnar stofn­an­ir. Það er meira en að segja það. En ­Karol­ina Fund hjálpar með slíkt.

Þetta er kannski meiri vinna, eða öðru­vísi vinna. Stór hluti vinn­unar er í raun mark­aðs­setn­ing sem maður þyrfti líka að vinna ef maður fengi styrk. Svo finnst mér reyndar líka á ein­hvern hátt skemmti­legra að gera þetta svona.

Eins og í okkar til­felli, þá erum við að safna fyrir plötu­út­gáfu og þeir sem styrkja okkur fá plötu, eða meira til, svo þetta er í raun­inni bein leið milli þess sem fram­kvæm­ir/fram­leiðir og til þess sem nýtur afurð­ar­inn­ar. Það er meiri þátt­taka og teng­ing við sam­fé­lag­ið.

Ingrid: Maður er virk­ari í því að pró­mótera verk­efnið og maður verður virki­lega að standa og falla með því. Svo er maður í meira návígi við „audi­encið“.

Þriðj­ungur kom­inn

Mel­korka: Við erum í 32%. Svo það er kom­inn þriðj­ungur á rúmri viku, sem von­andi gefur fyr­ir­heit um að þetta gangi eft­ir.

Áður en þið fórið af stað með ykkar söfnun höfðuð þið styrkt önnur verk­efni. Hver haldið þið að sé ástæðan fyrir því að fólk styrki svona hóp­fjár­mögn­un?

Mel­korka: Ég hafði bara styrkt tvö, en ég fann að þetta gæti orðið svo­lítil fíkn að styrkja svona. Það er svo gaman að fylgj­ast svo með því hvernig verk­efnið geng­ur. Fólk á ein­hvern veg­inn smá part í þessu þegar það kemur að þessu svona. Fylgist með fæð­ing­unni og verður jafn­vel stolt þegar verk­efnið verður að veru­leika.

Ingrid: Svo kannski hugsar fólk líka að það væri synd ef þetta myndi ekki ganga. Það hefur trú á okkur og verk­efn­inu. Eða ég vona það alla­vega.

Mel­korka: Já, maður er svo ánægður með einka­fram­takið og þakk­látur fyrir að fólk drífur í að skapa og búa til verk­efni. Það eru svo mörg skemmti­leg og áhuga­verð verk­efni á Karol­ina Fund.

Ingrid: Ótrú­lega mikil gróska.

Munu halda tón­leika í stof­unni þinni

Mel­korka: Það getur fengið diskinn, eða miða á útgáfu­tón­leik­ana, eða jafn­vel einkatón­leika eða nýja útsetn­ingu eftir Hjört. Og líka mikið þakk­læti.

Ingrid: Mig langar svo að ein­hver leggi í einkatón­leika.

Hvernig myndi það virka?

Ingrid: Við myndum koma og halda tón­leika í stofu við­kom­andi. Flytja öll lögin og að auki óska­lag valið af við­kom­andi sem Hjörtur myndi útsetja fyrir hóp­inn.

Við verðum samt með ókeypis stofu­tón­leika í Stof­unni næst­kom­andi sunnu­dags­kvöld.

Mel­korka: Já, þeir eru einmitt hugs­aðir fyrir þá sem eru for­vitnir um verk­efnið og til að vekja athygli á söfn­unni.

Þeir sem vilja leggja söfn­un­inni lið geta gert það á verk­efna­síðu þess á Karol­ina Fund.