Þann 29. des­em­ber 2017 birtir Póst- og fjar­skipta­stofnun ákvörðun sína nr. 29/2017 sem var: „Flokkur fólks­ins braut gegn 1. mgr. 46. gr. laga nr. 81/2003, um fjar­skipti, með því að láta senda smá­skila­boð til kvar­tenda þar sem við­tak­endur voru hvattir til að kjósa flokk­inn í kosn­ingum til Alþingis 28. októ­ber 2017.“

Smá­skila­boðin sem send voru eru þessi: „Ertu með kosn­ing­ar­ett? – Nyttu rett­inn! Afnemum fri­tekju­mark og haekkum skatt­leys­is­mork. Kaer kvedja! Flokkur folks­ins X-F.“ (sic)

Engin ákvæði eru í íslenskum lögum sem banna fjölda­send­ingu smá­skila­boða af þessu tagi þvert á móti er rétt­ur­inn til þess var­inn af 73. grein Stjórn­ar­skrár lýð­veld­is­ins Íslands 1944 nr. 33. 17. júní. Greinin hljóðar þannig: „Allir eru frjálsir skoð­ana sinna og sann­fær­ing­ar. Hver maður á rétt á að láta í ljós hugs­anir sín­ar, en ábyrgj­ast verður hann þær fyrir dómi. Rit­skoðun og aðrar sam­bæri­legar tálm­anir á tján­ing­ar­frelsi má aldrei í lög leiða. Tján­ing­ar­frelsi má aðeins setja skorður með lögum í þágu alls­herj­ar­reglu eða öryggis rík­is­ins, til verndar heilsu eða sið­gæði manna eða vegna rétt­inda eða mann­orðs ann­arra, enda telj­ist þær nauð­syn­legar og sam­rým­ist lýð­ræð­is­hefð­u­m.“

Kosn­inga­bar­átta er tví­mæla­laust það að láta í ljós hugs­anir sínar – og hvetja aðra til þess að styðja þær. Sá réttur er nán­ast heil­agur í lýð­ræð­is­ríki.

Sum þriðja heims ríki hræð­ast þennan rétt því hann getur leitt til fjölda­hreyf­inga. Þannig var upp­haf Arab­íska vors­ins með fjölda smá­skila­boð­um. Nokkur ríki þriðja heims­ins munu hafa lagt bann við þessu tján­ing­ar­frelsi s.s. Egypta­land og Ind­land. Ísland er ekki í hópi þess­ara landa - þó Póst- og fjar­skipta­stofnun virð­ist telja svo vera.

Hins vegar hafa verið settar tak­mark­anir um send­ingu smá­skila­boða „fyrir beina mark­aðs­setn­ingu er ein­ungis heimil þegar áskrif­andi hefur veitt sam­þykki sitt fyrir fram.“ eins og segir í lög­un­um.

Póst- og fjar­skipta­stofnun telur kosn­inga­bar­áttu vera „beina mark­aðs­setn­ing­u.“

Því er und­ir­rit­aður alger­lega ósam­mála því bein mark­aðs­setn­ing er að bjóða vöru til kaups og hvetja almenn­ing til þess að kaupa hana. Mark­aðs­setn­ing er því alltaf við­skipta­legs eðl­is.

Kosn­inga­bar­átta er ekki við­skipti.

Þá er því við að bæta að Póst- og fjar­skipta­stofnun telur í ákvörðun sinni sig ekki bæra til þess að gefa opin­bert álit á málum sem þessum – en gerir það samt!

Í fram­an­greindri ákvörðun seg­ir: „Þrátt fyrr að ákvæði 10. gr. lag­anna vísi aðeins til þess að stofn­unin leysi úr ágrein­ingi neyt­enda við fjar­skipta­fyr­ir­tæki eða póst­rek­endur hefur stofn­un­in.......“

Nið­ur­staða mín er að ákvörðun Póst- og fjar­skipta­stofn­unar er röng og brot á kjarna­reglu Stjórn­ar­skrár­innar um tján­ing­ar­frelsi – og það að Póst- og fjar­skipta­stofnun hefur ekk­ert vald til þess að kveða upp dóms­orð, hefur ekki það hlut­verk og er ekki til þess bær.

Smá­skila­boð þessi voru send grund­vallað á mínu lög­fræði­á­liti, sem ég stend við og hef að baki 40 ár í lög­fræði við fjöl­mörg mál, sem all­flest hafa unn­ist fyrir dóm­stól­um.

Því miður eru yfir­lýs­ingar for­manns og pró­kúru­hafa Flokks fólks­ins, vegna þessa máls, ekki í minnsta takt við raun­veru­leik­ann. Ég hef hingað til talið mér trú um að Flokkur fólks­ins væri lýð­ræð­is­flokk­ur, en ekki í einka­eign Ingu Sæland.