Sig­mundur Davíð Gunn­laugs­son, for­maður Mið­flokks­ins og fyrr­ver­andi for­sæt­is­ráð­herra, seg­ist í bréfi til flokks­manna skamm­ast sín fyrir að hafa ekki stöðvað sam­sæti þing­manna á Klaustri bar 20. nóv­em­ber síð­ast­lið­inn, þar sem þing­menn Mið­flokks­ins og Flokks fólks­ins, töl­uðu með niðr­andi hætti um aðra stjórn­mála­menn, einkum kon­ur. 

Í bréf­inu segir hann að Berg­þór Óla­son og Gunnar Bragi Sveins­son áformi nú að taka sér leyfi frá þing­störf­um. Þeir sem sátu fund­inn afdrifa­ríka, sem náð­ist á upp­töku sem DV og Stundin fengu senda og hafa síðan skrifað fréttir upp úr, sem og aðrir miðl­ar, voru auk Sig­mund­ar, Berg­þórs og Gunn­ars Braga, þau Anna Kol­brún Árna­dótt­ir, úr Mið­flokki, og Karl Gauti Hjalta­son og Ólafur Ísleifs­son, úr Flokki flokks­ins. Þeir tveir síð­ast­nefndur hafa nú þegar verið reknir úr flokkn­um, en ætla að sitja áfram sem Alþing­is­menn. 

Bréfið frá Sig­mundir Davíð til flokks­manna í heild sinni fer hér að neð­an.

„Kæru félagar og vinir



Ég veit að und­an­farnir dagar hafa reynt mikið á ykkur og það þykir mér ein­stak­lega leitt.



Þing­menn flokks­ins eru miður sín yfir mörgum þeirra orða sem féllu í einka­sam­tölum sem gerð hafa verið opin­ber und­an­farna daga. Sumt af því sem reynd­ist hafa verið sagt kom jafn­vel þeim sem sögðu það á óvart. Þar var m.a. um að ræða orð sem menn töldu að þeir myndu aldrei taka sér í munn.



Það góða fólk sem skipar flokk­inn okkar átti það svo sann­ar­lega ekki skilið að þurfa að hlusta á slíkt tal frá þing­mönnum sín­um.



Van­líðan þeirra þing­manna sem komu við sögu hefur verið mik­il. Fyrst og fremst yfir því að hafa brugð­ist ykkur og sjálfum sér.



Ljóst er að þetta kallar á mikið end­ur­mat eins og ég útskýri hér að neð­an.



Ég var alinn upp við að maður eigi að sýna ein­stak­lingum virð­ingu og hef ætíð reynt að forð­ast per­sónu­níð þrátt fyrir að hart sé tek­ist á í póli­tík­inni. Ég hef aldrei notað blóts­yrði frá því að ég var barn og lof­aði ömmu minni að ég myndi ekki taka mér þau orð í munn. Auk þess er ég almennt feim­inn við gróft tal þótt eflaust hafi komið fyrir að ég hafi hætt mér út í slíkt tal við vissar aðstæð­ur.



Ljóst er að ég hefði átt að stöðva fyrr­nefnt sam­sæti þegar það þró­að­ist með þeim hætti sem það gerði. Sem for­maður flokks­ins var það mitt að gera það frekar en ann­arra. Ég skamm­ast mín fyrir að hafa ekki gert það en sök mín hvað þetta varðar er því miður miklu meiri en nemur þessum eina fundi. Frá því ég hóf þátt­töku í póli­tík eru fjöl­mörg dæmi um að ég eða aðrir hefðum átt að grípa inn í og stöðva óvið­eig­andi umræð­ur. Ég hef setið ótalsinnum með full­trúum ólíkra flokka þar sem sam­bæri­legar umræður hafa átt sér stað án þess að ég eða aðrir höfum stöðvað þær.



Slík sam­sæti hafa átt sér stað allan þann tíma sem ég hef verið í póli­tík og af sögum eldri þing­manna að dæma miklu leng­ur. Ég hef hlustað á þing­menn flestra flokka úthúða flokks­fé­lögum sínum og nota orð­bragð sem í sum­um, jafn­vel mörg­um, til­vikum er enn gróf­ara en það sem birst hefur að und­an­förnu. Þing­menn af báðum kynjum eiga þar í hlut og fórn­ar­lömbin eru auk þess af báðum kynj­um.



Vissu­lega er það sem sagt er í einka­sam­tölum afmark­aðs hóps ann­ars eðlis en það sem sagt er opin­ber­lega. Ummæli geta verið sett fram í öðrum til­gangi en ætla mætti, stundum eru menn að sýn­ast eða villa um fyrir öðr­um. Fólk sem engum er illa við er jafn­vel gagn­rýnt út frá klisjum sem hafa verið í umræð­unni. Til­hneig­ingin þing­manna á þessum sam­komum hefur verið sú að hlusta á og reyna að lesa í það sem sagt er. Það rétt­lætir þó ekki slíkar umræð­ur.



Mér hefur þótt það til marks um ein­staka hræsni þegar fólk sem maður hefur ítrekað heyrt segja hreint út sagt ógeð­fellda hluti um félaga sína og gróf­ustu brand­ara sem ég veit um stígur nú fram upp­fullt af vand­læt­ingu.



Það að aðrir hagi sér með þessum hætti afsakar að sjálf­sögðu ekki einu slíku umræð­urnar sem urðu opin­berar eða þá þing­menn sem tóku þátt í þeim. Þó er mik­il­vægt að setja þetta í sam­hengi ef við ætlum raun­veru­lega að laga þetta ástand.



Ég bið flokks­menn að hafa það hug­fast að það var ekki ætlun nokk­urs mann að meiða aðra og þing­menn hafa und­an­farna daga beðið þá afsök­unar sem blandað var í umræð­urnar með óvið­ur­kvæmi­legum hætti.



Þing­menn­irnir Gunnar Bragi Sveins­son og Berg­þór Óla­son áforma að taka sér leyfi frá störf­um. Iðrun þing­manna er mikil og ein­læg og ég vona að þið getið með tím­anum séð ykkur fært að veita fyr­ir­gefn­ingu.



Nú ættum við að ein­setja okkur að fara yfir hvernig við störfum sem flokk­ur, og sér­stak­lega þing­flokk­ur­inn, með það að mark­miði að við verðum til fyr­ir­myndar í allri fram­komu og hegð­un. Leggja lín­urnar um hvernig við tölum við- og um annað fólk, þátt­töku í skemmt­unum og öðrum við­burð­um, með­ferð áfengis og aðra þá hluti sem von­andi geta orðið til þess að hafa jákvæð áhrif á starfs­um­hverfi stjórn­mál­anna.



Starf flokks­ins, þau mál­efni sem við berj­umst fyrir og árang­ur­inn sem við höfum náð til þessa er það mik­il­vægur að við megum aldrei aftur láta óásætt­an­lega hegðun trufla það starf. Þá gildir einu um hvort það er á opin­berum vett­vangi eða í einka­sam­kvæm­um.



Þið flokks­menn, sem hafið unnið undra­vert starf á liðnu ári eigið skilið að full­trúar ykkar sýni af sér sæmd og fyr­ir­myndar fram­komu hvar sem þeir koma. Von­andi getum við með því, og lær­dómnum af því sem við höfum upp­lif­að, haft góð áhrif á allt stjórn­mála­starf á Íslandi.



Með ein­lægri vin­semd og þakk­læti,



Sig­mundur Davíð Gunn­laugs­son“.