Gísli Freyr Valdórsson, fyrrum aðstoðarmaður Hönnu Birnu Kristjánsdóttur, segir það vera sárt að vinir og flokksfélagar Hönnu Birnu séu að notfæra sér lekamálið, sem hann beri ábyrgð á, til að veita henni náðarhögg. Í stöðuuppfærslu á Facebook segir hann það vera óbærilegt að upplifa að Hanna Birna skuli "enn og aftur þurfa að líða og hörfa vegna þeirra mistaka sem ég gerði sem hennar aðstoðarmaður".
Hanna Birna tilkynnti í gær að hún myndi ekki bjóða sig fram til varaformanns Sjálfstæðisflokksins á komandi landsfundi, en hún gegnir því embætti í dag. Þar sagðist hún að það blasi við eina ferðina enn að stilla eigi ákvörðunum sem varði hana " upp sem einhverju uppgjöri við hið svokallaða lekamál þá finn ég sterkt að ég hvorki get né vil leggja enn einn slaginn um það mál á flokkinn, mig eða mína.“
Gísli Freyr játaði að hafa lekið minnisblaði um hælisleitanda um ári eftir að lekinn átti sér stað. Hann hlaut átta mánaða skilorðsbundinn dóm fyrir vikið.
Gísli Freyr skrifar langa færslu á Facebook í dag þar sem hann fer yfir fréttir þess efnis að Hanna Birna hafi ákveðið að bjóða sig ekki fram til forystustarfa fyrir Sjálfstæðisflokkinn. Þar segir hann:
"Síðustu dagar hafa reynst mér þyngri en ég hefði ímyndað mér. Enn og aftur virðist sama mál skjóta upp kollinum og stundum er eins og þetta mál ætli engan endi að taka.
Það að sjá og upplifa að Hanna Birna Kristjánsdóttir skuli enn og aftur þurfa að líða og hörfa vegna þeirra mistaka sem ég gerði sem hennar aðstoðarmaður er óbærilegt. Samhliða því sem ég opinberaði og viðurkenndi mín mistök þá greindi ég frá því að Hanna Birna hefði aldrei haft vitneskju um það sem nú þekkist sem lekamálið.
Eftir náið og gott samstarf valdi hún að treysta mér og trúa þegar ég leyndi hana upplýsingum. Það voru, því miður, líklega hennar stærstu mistök í málinu. Satt best að segja þá líður ekki sá dagur að ég hugsi ekki um og harmi þessa atburðarrás, sem að lokum leiddi til þess að ég hef nú tekið út minn dóm (þó sumum finnist það ekki nóg). Það hefur verið sárt og erfitt, bæði fyrir mig og mína nánustu.
Það sem er þó ekki síður sárara er að sjá og upplifa að nú ætli vinir og sumir flokksfélagar Hönnu Birnu að nýta sér tækifærið og veita henni náðaröggið. Til þess rífa þessi einstaklingar upp gömul sár, jafnvel þó þeir viti að Hanna Birna hafði enga vitneskju um lekann eða hvaðan hann kom.
Það er í sjálfu sér ekkert rangt við það að það fari fram lýðræðisleg kosning um forystu stjórnmálaflokka á landsfundum þeirra. Það er bara eðlilegur gangur stjórnmála – og allflestir hafa þann pólitíska þroska sem til þarf til að ganga samhentir út af slíkum fundum hver sem niðurstaðan er. Það má jafnvel vel vera að Ólöf Nordal hefði sigrað Hönnu Birnu í slíkum kosningum síðar í þessum mánuði – en báðar eru þær fullfærar til þess að sinna því embætti. Báðar hafa þær líka þann þroska sem til þarf til að taka niðurstöðu heiðarlegra kosninga með reisn.
Bjarni Benediktsson hefur, ekki einu sinni heldur þrisvar, sigrað formannskjör í Sjálfstæðisflokknum eftir að mótframboð og alltaf hefur hann nálgast þá sem studdu hinn aðilann af mikilli virðingu og vinsemd - vitandi að flokkurinn, hugsjónirnar og starfið væri öflugra þegar menn standa sáttir og sameinaðir. Það er merki um mikinn pólitískan þroska.
Það vita allir að á landsfundum er tekist á um bæði menn og málefni, stundum mjög harkalega (þetta á við um alla flokka). Fyrir okkur frjálshyggjumenn reynast ályktanir landsfundar Sjálfstæðisflokkinn oft reynast afturhaldssamar og forræðishyggnar – og því er eins farið með íhaldssamari einstaklinga sem vilja halda í einhver ímynduð gildi og telja landsmenn hafi bara gott af svo og svo miklu frelsi í einu. Oftast hafa menn þó gengið sáttir við náungann út af landsfundi þó málefnaleg umræða um hugsjónir haldi áfram á öðrum vettvangi.
Þessu er eins farið með kjör á forystu flokka (og þetta á líka við um alla flokka, fyrr og nú). Menn styðja Pétur en ekki Pál og öfugt, en flestir hafa þroska til að sætta sig við niðurstöðuna og sameinast um markmiðið sem fyrir liggja – í tilviki Sjálfstæðisflokksins að auka frelsi, lækka skatta, minnka ríkisafskipti o.s.frv.
Nú ber hins vegar svo við að litlir hópar innan flokksins sjá sér leik á borði og upphefja sjálfa sig með því að sparka í sitjandi varaformann. Sem fyrr segir kjósa þeir að rífa upp vopn sem hingað til hafa ekki verið notuð innan flokksins.
Stundum læðist að manni sá grunur að innan Sjálfstæðisflokksins sé einungis rými fyrir eina sterka konu í einu. Ef þessir sömu einstaklingar hefðu eitthvað nef fyrir pólitík hefðu þeir áttað sig á því að það er rúm fyrir ekki bara eina, ekki bara tvær – heldur margar konur innan flokksins. Sem fyrr segir er Ólöf ekki síður hæf til að gegna embætti varaformanns flokksins og hún hefði ekki þurft upphafningu athyglissjúkra einstaklinga til þess að láta að sér kveða. Þvert á móti.
Ég vann það náið og lengi með Hönnu Birnu og ég veit og þekki, líkt og annað sjálfstæðisfólk, af eigin raun hve heiðarlegur og góður stjórnmálamaður hún er. Missirinn af henni úr forystu flokksins er mikill. Það versta er að hún hverfur frá vegna mála sem ég ber ábyrgð á. Sökin er mín – ekki hennar.
Á hverjum degi hugsa ég um það hvað ég hefði getað gert öðruvísi og betur. Ég vildi óska þess að maður hefði í fyrsta lagi ekki sent ákveðið skjal í fljótfærni og ég vildi óska þess að maður hefði í það minnsta getað viðurkennt það strax – þannig að ekki hafði orðið sú atburðarrás sem síðar var. Með því þarf ég að lifa, bera skömmina og fjárhagslega baggann sem því fylgir.
En ég vildi líka óska þess að sjálfsæðismenn leyfðu mér að bera þá byrgði einn og héldu henni utan við ímyndaða valdabaráttu innan flokksins. Menn geta kosið sér leiðtoga á málefnalegum forsendum þannig að allir haldi reisn sinni."
