Jón Gnarr, fyrrum borg­ar­stjóri í Reykja­vík, segir að hann und­ir­búi nú ritun bókar um Besta flokk­inn, borg­ar­stjórn­ar­kosn­ing­arnar sem hann sigr­aði í og veru Jóns í Ráð­húsi Reykja­víkur á meðan hann gengdi starfi borg­ar­stjóra. Hann segir að bókin gæti mögu­lega teygt sig í tríló­g­íu. Þetta kemur fram í stöðu­upp­færslu sem Jón setti inn á Face­book í dag. Til­efnið er að um þessar mundir er rétt um ár síðan að hann hætti sem borg­ar­stjóri.

Jón segir í færsl­unni að hann sé rétt að jafna sig á því að hafa verið borg­ar­stjóri nú. „Nú er að verða ár síðan ég hætti sem borg­ar­stjóri og mér finnst ég fyrst núna vera að jafna mig. Lífið er jafn skrítið og það hefur alltaf ver­ið. Margt hefur breyst. Ég var að klára að skrifa Útlag­ann, sem er þriðja og síð­asta bókin í æskuminn­ingat­ríló­g­í­unni minni. Nú fer ég að ein­beita mér að því að klára að skrifa sjón­varps­þætt­ina Borg­ar­stjór­inn. Ég er líka byrj­aður að und­ir­búa ritun bókar um Besta flokk­inn, kosn­ing­arn­ar, veru mína í Ráð­hús­inu og lífið eftir það. Kannski ný t­ríló­gía? Ég er voða­mikið beð­inn um að koma hingað og þangað útí heim og röfla eitt­hvað og mun gera eitt­hvað af því. Eftir helgi fer ég á barna­bóka­há­tíð í Vín­ar­borg og svo í upp­lestr­ar­ferð um Þýska­land, Sviss og Aust­ur­ríki. Ég er rit­höf­und­ur. Mér finnst ég samt ekki vera það.“

Jón segir síðan að honum hafi hann aldrei hafa verið neitt annað en aum­ingi. „Sem barn var ég tal­inn afbrigði­leg­ur. Það var ekki einu sinni til neitt orð yfir fólk einsog mig. Það var kallað Mala­daptio. Það er fólk sem getur ekki aðlag­ast neinu. Ég var aum­ingi í skóla og aum­ingi í vinnu, latur og alltaf útá þekju. Ég var pönk­ari sem hafði ekki gaman af tón­list. Hvers­konar gerpi er það? Ég er alltaf boð­flenna. Ég var leik­ari en samt ekki alvöru. Aðrir leik­arar litu mig horn­auga. Ég var ekki einn af þeim enda ekki leik­ara­mennt­að­ur. Svo varð ég stjórn­mála­maður en samt ekki og boð­flenna þar einsog í leik­list­inni. Og nú er ég rit­höf­und­ur. Mér finnst ég samt ekki alvöru rit­höf­und­ur. Þeir eru ein­hvern­veg­inn öðru­vísi en ég, gáf­aðir og ein­rænir á meðan ég er frekar vit­laus og eirð­ar­laus félags­vera. Meira að segja Guð­bergur Bergs­son skilur ekk­ert í mér og þó skilur hann mjög margt. Ég er bara ein­hvers­konar ódrep­andi skoff­ín. Aðeins á Vogi eða Litla Hrauni finnst mér ég vera á meðal jafn­ingja. Ég á ekki einu sinni sam­leið með sjálfum mér. Mitt eina hald­reipi í þessu lífi er fjöl­skyldan mín og vin­ir. Fyrir þau er ég þakk­lát­ur. Ég meina ekk­ert illt og hef aldrei gert og óska öllum bless­un­ar, meira að segja þeim sem óska mér ein­hvers ann­ars. Ég leita sann­leik­ans, af ein­lægni en um leið fullur efa­semda. Ég veit ekki hvar hann er en bara hvar hann er ekki. Hann er ekki í trú. Trú er nú bara fyrir mér bara upp­log­inn sann­leik­ur. Hann er ekki í póli­tík eða heim­speki. Mestan sann­leika hef ég fundið í góðu og gáf­uðu fólki og ekki bara afþví að það hugsi eða segi eitt­hvað gáfu­legt heldur afþví að það vinnur sam­kvæmt því. Það eru svo margir sem segja eitt en gera svo eitt­hvað ann­að, þykj­ast vita alla skap­aða hluti en kunna svo ekki neitt. Ást er inni­halds­laust orð sem hefur nákvæm­lega enga merk­ingu ef engar athafnir fylgja. Bókin um veginn er eina bókin sem ég hef fundið um ævina sem hefur snefil af sann­leika í sér.“