Hall­dóra Geir­harðs­dóttir leik­kona vakti mikla athygli á Grímu­há­tíð­inni þegar hún nýtti „glugg­ann“ sem hún fékk, þegar hún tók við verð­launum fyrir besta leik í auka­hlut­verki. Hall­dóra sagð­ist líta svo á, að sam­fé­lagið væri að halla sér of ­mikið í þá átt, að það skipti meira og meira máli, hversu mik­inn pen­ing fólk ætti til þess að tryggja fram­tíð barna sinna.

Þannig ætti það ekki að vera, þar sem öll börn ættu að hafa jafna mögu­leika.

Hall­dóra fékk dynj­andi lófatak úr sal, þegar hún bar þennan boð­skap saman við boð­skap­inn í verk­inu Billy Elliot, sem hún lék í og fékk verð­launin fyr­ir. Þessar pæl­ingar Hall­dóru er ekki aðeins tíma­bær­ar, heldur verð­skulda frek­ari umræðu, að mati bréf­rit­ara. Klass­ískar spurn­ingar heim­spek­innar kom upp í hug­ann, meðal ann­ars fávís­is­feldur (veil of ign­or­ance) John Rawls, úr Rétt­læt­is­kenn­ingu hans.

Hvernig er hægt að hugsa sér rétt­látt sam­fé­lag þar sem borg­ar­arnir hafa jöfn tæki­færi? Þegar stórt er spurt, er oft fátt um svör, en Rawls leit svo á að horfa þyfti fram­hjá for­rétt­ind­um, það er stöðu þeirra sem fædd­ust inn í ríki­dæmi, for­rétt­indi gagn­vart öðr­um. Von­andi verður leik­hús­fólk til­búið að grípa þennan kyndil Hall­dóru á lofti og takast á við þessar spurn­ingar í kom­andi verk­um.