Nær for­dæma­laus staða er nú uppi í kjara­deilum á Íslandi, þar sem nán­ast allar kjara­við­ræður hafa siglt í einni hala­rófu beint í strand.

Eftir umtals­verðar launa­hækk­anir til fram­halds­skóla­kenn­ara og lækna, og þá ekki síst þeirra síð­ar­nefndu, krefj­ast nú fleiri hópar í sam­fé­lag­inu skilj­an­lega að þeir fái líka stærri sneið af þjóð­ar­kök­unni. Sig­mundur Davíð Gunn­laugs­son, for­sæt­is­ráð­herra, var svo ekki bein­línis að lægja öld­urnar þegar hann skýrði auk­inn þunga í kröfu eftir kjara­bótum þannig að nú finndi fólk að það væri meira til skipt­anna.

Nú stefnir í að boðuð alls­herj­ar­verk­föll á næst­unni muni hafa enn alvar­legri afleið­ingar á íslenskt sam­fé­lag, og kjara­við­ræður í nán­ast óleys­an­legum hnút þar sem samn­ings­að­ilar saka hver annan um rang­færslur í fjöl­miðlum á víxl.

Hér er pæl­ing. Bæði Seðla­bank­inn og nú Alþjóða­gjald­eyr­is­sjóð­ur­inn og fleiri sem til þekkja telja að íslenska hag­kerfið standi engan veg­inn undir launa­kröfum verka­lýðs­fé­lag­anna, og óábyrgar launa­hækk­anir muni keyra upp verð­bólgu, stuðla að upp­sögnum og enda með að bíta alla í rass­inn. Auð­vitað á að borga fólki á Íslandi hærri laun, og sum fyr­ir­tæki eru vissu­lega betur í stakk búin til þess en önn­ur, en hversu lengi getur verka­lýðs­for­ystan skellt skolla­eyrum við þessum varn­að­ar­orðum frá til þess bærum aðil­um?

Þjónar hún raun­veru­lega félags­mönnum sínum til lang­frama með því að krefj­ast launa­hækk­anna sem engan veg­inn er hægt að standa und­ir? Varla.