Þrátt fyrir ítrek­aðar til­raunir til að skapa var­an­lega sátt milli hins svo­kall­aða atvinnu­lífs ann­ars vegar og laun­þega hins veg­ar, endar alltaf með því að það sýður upp úr. Og þar erum við einmitt stödd núna: á suðu­punkti. Út frá félags­fræði­legu sjón­ar­horni þá er það ekk­ert endi­lega neitt sér­lega slæmt eða óæski­legt. Ýmsir kenn­inga­smiðir hafa fært rök fyrir því að átök af þessu tagi séu ekki bara eðli­leg, heldur í raun nauð­syn­leg fyrir fram­þróun þjóð­fé­laga. Sem dæmi má nefna að stétta­á­tök fyrri alda hafi komið á miklum og víð­tækum umbót­um. Engu að síður virð­ast allir máls­að­ilar vera á nálum yfir núver­andi stöðu mála.

Gestur Kjart­ans að þessu sinni er Drífa Snædal, for­seti ASÍ. Þau ræða sam­fé­lags­legt hlut­verk verka­lýðs­hreyf­ing­ar­inn­ar, stöðu hennar innan póli­tískra breyt­inga sein­asta ald­ar­fjórð­ung­inn og hvers vegna verka­lýðs­fé­lögin þurfi að þróa „ís­lenska jafn­að­ar­mód­el­ið“ í bar­áttu sinni fyrir bættum kjörum almenn­ings.