Ein­u sinni sem oft­ar, eru það stjórn­mála­menn sem taka ákvörðun um það, að beina um­ræðu um mörg af þeim erf­iðu málum sem við lands­menn glímum við, í skot­grafa­hernað milli lands­byggð­ar­innar og höf­uð­borgð­ar­svæð­is­ins. Nú síð­ast er það umræða um þá ákvörðun háskóla­ráðs Háskóla Íslands að flytja íþrótta­fræði­nám frá Laug­ar­vatni til Reykja­vík­ur. 

Ákvörð­unin er umdeild, einkum og sér í lagi við Laug­ar­vatn, enda hefur þar verið ára­tuga­hefð fyrir íþrótta­fræði­námi, og svæðið allt sér­sniðið að þeim þörf­um. Eðli­lega veltir fólk því fyrir sér hvort þessi ákvörðun sé rétt, og ­reynir jafn­vel að eiga sam­tal um hvort það sé hægt að gera eitt­hvað annað en að flytja námið til Reyka­vík. En rök­ræður um þessa hluti eru nauð­syn­leg­ar há­skólaum­hverf­inu á Íslandi, enda ekki alltaf aug­ljóst hvernig starf Háskóla Ís­lands er best skipu­lag­t. 

Það er algjör óþarfi, eins og Sig­mundur Davíð Gunn­laugs­son for­sæt­is­ráð­herra ­gerði í gær, að fara enn einu sinni að tala um lands­byggð­ina ann­ars veg­ar, og höf­uð­borg­ar­svæðið hins vegar - eða nánar til tekið Mel­ana í Vest­ur­bænum - í þessu sam­hengi. Íþrótta­fræði­nám er eins og allt annað nám á háskóla­stigi, mik­il­vægt nám fyrir sam­fé­lagið og umræða um skipu­lagn­ingu þess verður að vera fyrst og fremst á fag­legum for­send­um. 

Það er til dæmis umhugs­un­ar­efni, að eftir fimm ára háskóla­nám í íþrótta­fræð­u­m, þá eru grunn­laun lág og mörg ár tekur að kom­ast upp í laun sem geta talist ­sæmi­leg (ef þau ná því þá). Eru þessi störf metin að verð­leik­um? Ég er ekki viss um að allir séu á því, hvort sem búseta fólks er á lands­byggð­inni eða höf­uð­borg­ar­svæð­inu. Hugs­an­lega er þetta ástæðan fyrir því að erfitt er að fá nem­endur í nám­ið.

Von­and­i mun sá dagur koma, fyrr eða síð­ar, í íslenskum stjórn­mál­um, að stjórn­mála­menn hætti að fjalla um mál­efni upp úr skot­gröfum lands­byggðar og höf­uð­borg­ar­svæð­is­ins. Þing­menn eru sekir um þessa orð­ræðu, sem koma bæði frá­ lands­byggð­inni og höf­uð­borg­ar­svæð­inu. Þetta þarf að breytast, enda ger­a lík­lega flest­ir lands­menn ­sér grein fyrir því að í okkar fámenna landi skiptir máli að rætt sé mál­efna­lega um þau vanda­mál sem þarf að leysa og þá á fag­legum nót­um. Flókn­ara er það nú ekki.