Þegar ég verð stór ætla ég að vera staðreyndariddari. Það verður gaman. Þá ætla ég að skrifa bakþanka í Fréttablaðið um félagslega réttlætisriddara og sýna fram á það hvernig ýmsar skoðanir eru í raun bara sprottnar af sýniþörf og tilfinningasemi. Hugleiðingar mínar um það hvernig fólk sem hefur áhyggjur af kynbundnum launamun er í raun bara að fiska læk bjóða upp á fjölmörg læk-tækifæri fyrir mig.
Ég ætla líka að vera mikið í því að benda á að fólk móðgist fyrir hönd annarra. Eins og til dæmis þegar einhver er á móti því að dýraverndunarsamtök gefi fátækum merkta pelsa, óháð því hvað heimilislausir vilja. Þá ætla ég að benda á að viðkomandi titri af reiði og mun ég uppskera mikla velþóknun fyrir.
Og svo ætla ég að benda á hversu kjánalegt það er að hafa skoðun á sýnileika kveníþrótta í fjölmiðlum ef maður hefur aldrei mætt á völlinn sjálfur. Ekki ónýtt að geta slegið mig til riddara í augum almennings með því að sýna fram á hvernig slíkar skoðanir eru auðvitað bara sprottnar úr þóknunarsýki gagnvart kvenþjóðinni.
Þegar ég skrifa um félagslega réttlætisriddarann ætla ég að taka dæmi um manneskju sem stekkur fram í umræðu um kostnað ríkissjóðs vegna hælisleitenda, þykist vera yfirburða siðferðisviti og segir fólki að éta drullu. Því mér er misboðið og þá geri ég sértækt dæmi eins og þetta að einkenni fyrir óljósan hóp. Þannig get ég smættað ýmsar skoðanir niður í uppdiktaða erkitýpu.
Síðan ætla ég að útlista enn frekar hugtak mitt um félagslega réttlætisriddarann og sýna fram á að týpan sé undanskilin hefðbundinni kurteisi í samskiptum. Sérstaklega þegar rætt er við miðaldra hvíta karla. Í framhaldi af því ætla ég að halda því fram að þeir hafi beinlínis tapað tilverurétti sínum.
Það besta við að vera staðreyndariddari er að ég get ávarpað ímyndaðan hóp og sagt honum að hann hafi ekki einar einustu staðreyndir skoðunum sínum til stuðnings. Síðan er það rosalegur lúxus að þurfa aldrei að fara út úr húsi til þess að auglýsa meinta réttsýni. Maður lætur liðið bara heyra það í Fréttablaðinu.
