Þrír menn sem vinna við rannsókn á Lindsor-málinu svokallaða komu til Íslands í desember síðastliðnum, lögðu fram réttarbeiðni og óskuðu eftir atbeina embættis héraðssaksóknara vegna rannsóknar málsins. Í kjölfarið yfirheyrðu þeir Íslendinga sem tengjast málinu, samkvæmt heimildum Kjarnans. Einn þeirra sem kom hingað til lands er rannsóknardómarinn sem stýrir rannsókninni, Ernest Nilles.
Lindsor-málið hefur verið til rannsóknar í á níunda ár, bæði hjá yfirvöldum á Íslandi og í Lúxemborg. Lögregluyfirvöld í Lúxemborg yfirheyrðu menn ytra í tengslum við rannsókn á því í mars 2015. Á meðal þeirra sem yfirheyrðir voru eru íslenskir ríkisborgarar.
Rannsókn málsins er enn opin hjá yfirvöldum í báðum löndunum þótt hún engar ákærður hafi verið gefnar út í því. Þeir sem eru grunaðir um lögbrot í málinu, fyrrverandi helstu stjórnendur Kaupþings og vildarviðskiptavinur þeirra, hafa ávallt harðneitað að nokkuð saknæmt hafi átt sér stað í málinu.
Þegar málflutningur í svokölluðu CLN-máli fór fram í desember 2015 fjallaði Hreiðar Már Sigurðsson, fyrrverandi forstjóri Kaupþings og einn sakborninga í því máli, um Lindsor-málið í ræðu. Í ræðu sinni sagði Hreiðar Már að Lindsor-málið hafi snúist um endurkaup á skuldabréfum sem Kaupþing hafði áður gefið út á alþjóðlegum skuldabréfamörkuðum. Hann sagði að kaupin hafi verið gerð í „samræmi við ráðleggingu Deutsche Bank og með þeim kaupum minnkuðum við endurfjármögnunarþörf bankans og högnuðumst með því að kaupa til baka skuldabréf á afföllum.“
Lán veitt 6. október 2008
Lindsor-málið snýst meðal annars um lán upp á 171 milljónir evra, 20,5 milljarða króna á gengi dagsins í dag, sem Kaupþing veitti félagi sem heitir Lindsor Holding Corporation og er skráð til heimilis á Tortóla-eyju. Lindsor var í eigu Otris, félags sem stjórnendur Kaupþings stýrðu og virkaði sem nokkurs konar afskriftasjóður utan efnahagsreiknings Kaupþings.
Lánið var veitt 6. október 2008, sama dag og neyðarlög voru sett á Íslandi og Geir H. Haarde, þáverandi forsætisráðherra, bað guð að blessa Ísland. Þann dag lánað Seðlabanki Íslands líka Kaupþingi 500 milljónir evra í neyðarlán. Þremur dögum síðar var Kaupþing fallinn.
Lánið til Lindsor var aldrei borið undir lánanefnd Kaupþings. Það var notað til að kaupa skuldabréf af Kaupþingi í Lúxemborg, einstökum starfsmönnum þess banka og félagi í eigu Skúla Þorvaldssonar, vildarviðskiptavinar Kaupþings.
Í greinargerð sérstaks saksóknara sem fylgdi gæsluvarðhaldsúrskurði yfir Magnúsi Guðmundssyni, fyrrum forstjóra Kaupþings í Lúxemborg, í maí 2010, segir að „tilgangur viðskiptanna hafi verið sá að flytja áhættuna af fallandi verðgildi skuldabréfanna af eigendum þeirra og yfir á Kaupþing á Íslandi“. Þar sagði einnig að gögn bendi til þess að Lindsor hafi keypt skuldabréfin á mun hærra verði en markaðsverði.
Þegar Kaupþing féll þremur dögum eftir kaupin á bréfunum var ljóst að Lindsor gat ekki greitt lánið til baka, enda eina eign félagsins verðlitlu skuldabréfin sem félagið hafði keypt þremur dögum áður. Engar tryggingar voru veittar fyrir láninu. Þeir sem seldu bréfin losuðu sig hins vegar undan ábyrgðum og rannsóknaraðilar telja að þeir hafi um leið tryggt sér mikinn ágóða.
Hafna því að hafa hagnast um eina evru
Þessu hafa Kauþingsmenn alltaf hafnað. Hreiðar Már sagði í grein sem hann skrifaði síðla árs 2014 að ekkert af fjármagninu frá sem Kaupþing fékk frá Seðlabankanum hafi verið notað til að kaupa eigin skuldabréf Kaupþings. „Allt fjármagnið var nýtt til að tryggja aðgang viðskiptavina bankans í fjölmörgum löndum Evrópu að bankainnistæðum sínum, tryggja aðgang dótturbanka Kaupþings í Evrópu að lausafé og mæta veðköllum bankans vegna fjármögnunar hans og viðskiptavina hans á verðbréfum hjá alþjóðlegum bönkum í Evrópu.[...]Enginn eigandi, viðskiptavinur, stjórnandi eða starfsmaður bankans hagnaðist um svo mikið sem um eina evru vegna láns Seðlabanka Íslands. Engar óeðlilegar fjármagnshreyfingar áttu sér stað með andvirði lánsins og starfsmenn Kaupþings sem komu að ráðstöfun lánsins gengu til sinna starfa af heiðarleika.“
