Hulda er ekki bundin við eina deild í sínu starfi. Hún fer á milli deilda þar sem þörfin er mest hverju sinni. Þegar all­ir hjúkr­un­ar­fræð­ing­arnir á deild­inni þar sem smitið kom upp þurftu að fara í sótt­kví og meiri­hluti ann­arra starfs­manna í aðhlynn­ingu var Hulda Birna köll­uð til starfa á henni. Hún er með fram­halds­menntun í hjúkrun aldr­aðra og starfar því á hjúkr­un­ar­vökt­um. Hún tók því deild­ina að sér eins og hún orðar það.

„Í um viku var ég þarna meira og minna frá átta á morgn­ana til mið­nætt­is,“ segir hún og hlær létt. Hún hafi því verið í 200 pró­sent vinn­u þá daga. En hún vill ekki kvarta. „Góðu frétt­irnar eru þær að eng­inn íbú­i ­reynd­ist smit­aður og eng­inn annar starfs­maður svo þetta fór allt saman eins vel og hægt var að hugsa sér.“

Eitt af þeim fjöl­mörgum verk­efnum sem Hulda Birna hef­ur sinnt síð­ustu vikur er að taka sýni af íbúum til að ganga úr skugga um hvort þeir séu sýktir af COVID-19. Í nokkrum til­fellum hefur komið upp grunur um slíkt og þá eru íbúar settir í ein­angrun þar til nið­ur­staða fæst. Á meðan þurfa ­starfs­menn reglum sam­kvæmt að sinna þeim klæddir hlífð­ar­fatn­aði. „Ég hef tek­ið ­mörg sýni í þessu húsi und­an­farið en þau hafa sem betur fer öll reyn­st ­nei­kvæð,“ segir Hulda Birna. Þá hafi hún þurft að klæð­ast gall­anum heita og ­seg­ist ekki getað ímyndað sér hvernig sé að vera í honum lengi í einu. „Ég ­myndi satt best að segja ekki vilja það.“

Hvað ertu búin að vinna lengi sem sjúkra­liði?

Hulda Birna hlær og segir svo: „Það er nú varla að ég vilj­i ­segja það upp­hátt! En það er víst síðan 1983.“

Það gera hvorki meira né minna en 37 ár. Á þeim tíma hef­ur Hulda Birna aflað sér mik­illar þekk­ingar og reynslu. Hún hóf störf sem ­sjúkra­liði á sjúkra­hús­inu á Sauð­ár­króki á sínum tíma, fór því næst á sjúkra­húsið á Blöndu­ósi og þar vann hún í tutt­ugu ár. Næstu tíu árin vann hún á öldr­un­ar­heim­il­inu Hlíð á Akur­eyri. Á sumrin fór hún stundum suður og vann á Hrafn­istu í afleys­ingum svo hún þekkti starf­sem­ina vel er hún hóf þar að fullu ­störf árið 2014. „Þegar ég sótti um starf á Hrafn­istu í gegnum netið liðu að mig minnir ekki nema svona tutt­ugu mín­út­ur. Þá var ég búin að fá svar og var ­spurð hvenær ég gæti byrj­að.“

Fyrr­ver­andi starfs­menn mættu til aðstoðar

Er far­ald­ur­inn skall á skap­að­ist auka álag á starfs­menn Hafn­istu Laug­ar­áss. Hulda Birna segir að starfs­menn hafi verið hvattir til að hitta sem fæsta utan vinnu – allt í nafni ítr­ustu sótt­varna. Það hafi sum­um þótt erfitt þó að allir hafi farið eftir því eftir fremsta megni.

Annað slagið hafa svo alltaf ein­hverjir starfs­menn úr öll­u­m ­starfs­stéttum verið að detta tíma­bundið út vegna sótt­kví­ar. Til að létta álagið á deild­inni sem lenti í sótt­kví  var leit­að til fyrr­ver­andi starfs­manna og þeir beðnir að koma til aðstoð­ar. Tölu­verð­ur­ hópur gerði það og fékk þá leyfi frá sinni föstu vinnu á með­an. „Það bjarg­að­i ýmsu en þetta var engu að síður mikið púslu­spil alla daga.“

Í kjöl­far heim­sókn­ar­banns­ins segir Hulda Birna að meiri ró hafi færst yfir á öldr­un­ar­heim­il­inu. „Íbú­arnir tóku þessu flest allir mjög vel. Þeir vissu að þetta var gert þeim til vernd­ar.“

Sumir eiga þó erfitt með að skilja af hverju eng­inn komi í heim­sókn, sér­stak­lega þeir sem eru með minnis­glöp. Þá hefur starfs­fólkið lag­t ­sig fram við að róa við­kom­andi, spjalla og hug­hreysta og reyna að útskýra ­stöð­una. „Allt þetta er stór hluti af starfi sjúkra­liða,“ segir Hulda Birna.

Aðstand­endur hafa einnig lang­flestir tekið heim­sókn­ar­bann­in­u vel og sýnt því skiln­ing. „Þeir hringja og þakka okkur fyrir að hlúa að ást­vinum sín­um, að þeir séu öruggir hjá okkur og hrósa okkur fyrir að standa okkur vel við þessar skrítnu aðstæð­ur.“

Nota spjald­tölvur til sam­skipta

Hulda Birna seg­ist ekki geta hugsað þá hugsun til enda ef kór­ónu­veiran hefði fengið að leika lausum hala á öldr­un­ar­heim­il­inu. Þá hefð­i á­standið orðið skelfi­legt.

Íbú­arnir eru í sam­skiptum við sína nán­ustu í gegnum síma og ­rúmri viku eftir að heim­sókn­ar­bannið var sett á þá var farið að nota spjald­tölv­ur svo að þeir gætu séð ást­vini sína í mynd. „Í dag eru margir aðstand­endur að hafa sam­band við fólkið sitt í gegnum spjald­tölvu. Það gengur bara vel þó að gamla fólk­inu finn­ist sumu skrítið að sjá ætt­ingj­ana í svona ramma! En þetta hefur létt lund­ina hjá mörg­um, ég sé það alveg.“

Spurð hvort hún hafi áhyggjur af and­legri heilsu íbú­anna ­segir hún margt hafa breyst til hins betra í starf­sem­inni sem dragi úr hættu á því. Sjúkra­þjálf­arar og iðju­þjálfar starfi nú til dæmis inni á deild­um Hrafn­istu. „Þeir eru bara orðnir hluti af starf­semi deild­ar­inn­ar.“

Boðið sé upp á leik­fimi, bíó, lestr­ar­stundir og fleira. „Það er ánægju­legt að sjá að fullt af fólki er orðið virkt, tekur þátt í því starf­i ­sem er í boði, fólk sem áður gerði það ekki.“

Hulda Birna segir það hafa komið sér á óvart hvað allt hafi ­gengið vel þrátt fyrir ýmsa hnökra og miklar breyt­ingar vegna heim­sókn­ar­banns­ins. „Þetta er auð­vitað mikið inn­grip í líf fjölda fólks, snýr ­lífi þeirra á hvolf. Svo það er aðdá­un­ar­vert að eldra fólkið í sam­fé­lag­inu taki þessu öllu svona vel.“

Nú fer að nálg­ast sá dagur að heim­sókn­ar­banni á öldr­un­ar­heim­il­i verður aflétt í skref­um. Land­læknir segir að unnið sé að útfærslu á því í sam­starfi margra stofn­ana. Hulda Birna finnur að íbú­arnir eru farnir að hlakka til að geta hitt ætt­ingja og vini utan Hrafn­istu.

 „En hér tala margir um það að þetta þurfi að ger­ast hægt og rólega. Ég verð að við­ur­kenna að ég hef ákveðn­ar á­hyggjur af því hvað muni ger­ast. Ég vona að það verði settur stífur rammi utan­ um þetta og þessu stýrt eins vel og hægt er til að halda áfram að verja þenn­an við­kvæma hóp.“