Bretar tóku ákvörðun um að taka þátt í inn­rásinni í Írak árið 2003 áður en búið var að reyna til fulls allar frið­sam­legar aðgerðir til að koma Saddam Hussein frá völd­um. Hern­að­ar­að­gerðir á þessum tíma­punkti voru ekki síð­asta neyð­ar­úr­ræð­ið. Þetta er nið­ur­staða Chilcot-­nefnd­ar­innar í Bret­landi, sem hefur rann­sakað hlut Bret­lands í Íraks­stríð­inu að beiðni breska þings­ins. 

Skýrslan er mjög gagn­rýnin í garð Tony Bla­ir, þáver­andi for­sæt­is­ráð­herra Bret­lands. 

Í skýrsl­unni kemur fram að það hafi ekki verið nein yfir­vof­andi hætta sem staf­aði af Saddam Hussein. Hægt hefði verið að und­ir­búa aðgerðir gegn honum í mun lengri tíma en gert var. 

Tony Blair er einnig sagður hafa vilj­andi ýkt hætt­una sem staf­aði frá Írak til þess að styrkja mál­stað sinn gagn­vart þing­mönnum og almenn­ingi í aðdrag­anda inn­rás­ar­inn­ar. Hann hafi látið sem ógnin af Írak hafi verið meiri en hún var, og gert minna úr áhætt­unni við það að ráð­ast þar inn. 

Þá hafi Blair og stjórn­völd, þrátt fyrir miklar aðvar­an­ir, van­metið afleið­ing­arnar af inn­rásinni. Und­ir­bún­ingur og skipu­lagn­ing að upp­bygg­ingu Íraks eftir Saddam hafi verið með öllu óvið­un­andi. Breskum stjórn­völdum hafi mis­tek­ist ætl­un­ar­verk sitt. 

Blair er sagður hafa treyst um of á sjálfan sig og eigin dóm­greind. 

Fréttin verður upp­færð.