Til eru þekkt dæmi um að aðilar sem áttu inn­an­gengt í íslensku bönk­unum þegar banka­hrunið reið yfir hafi farið þaðan út með „fjár­fúlgur í ferða­töskum“. Þetta hafi gert það að verkum að litlu hafi mátt muna að ekki hafi verið hefði verið hægt að anna eft­ir­spurn fólks­ins í land­inu eftir reiðufé þegar það fyllt­ist óró­leika og reyndi að taka slíkt út í mestu óviss­unni. Í fram­hald­inu hafi Seðla­banki Íslands prentað veru­lega aukið lausafé til að mæta eft­ir­spurn almenn­ings. Þetta kemur fram í leið­ara Morg­un­blaðs­ins í dag, en rit­stjóri þess og helsti leið­ara­höf­undur er Davíð Odds­son, sem var seðla­banka­stjóri haustið 2008, þegar banka­hrunið stóð yfir.

Leið­ar­inn fjallar að mestu um þá hug­mynd Bene­dikts Jóhann­es­son­ar, fjár­mála- og efna­hags­ráð­herra, að þrengja að notkun reiðu­fjár með laga­setn­ingu. Bene­dikt sagði á Face­book-­síðu sinni í lok jan­úar að hann ætli að und­ir­búa lög­gjöf „til þess að þrengja að svarta hag­­kerf­inu þar sem bannað yrði að greiða laun út með reiðufé og all­ir þyrftu að borga hluti yfir ákveðnu verði í gegn­um banka eða kred­it­kort þannig að við­skipt­in yrðu rekj­an­­leg.“ Þann 10. febr­úar skip­aði Bene­dikt svo starfs­hóp sem hefur það hlut­verk að fjalla um umfang og áhrif skattaund­an­skota og skattsvika á íslenskan þjóð­ar­bú­skap, ásamt því að gera til­lögur um hvernig megi minnka svartra hag­kerf­ið.

Leið­ara­höf­und­ur­inn segir að þessar hug­myndir um að „tak­marka aðganga að reiðufé með vald­boði“ séu ekki væn­leg­ar. Skoðun Seðla­banka Íslands á kredit­korta­við­skiptum ein­stak­linga erlend­is, til­raun vinstri stjórn­ar­innar um að koma inn á fólki raf­rænum skil­ríkjum um hatti fjár­mála­ráðu­neyt­is­ins og aðgerð rík­is­stjórnar Sig­mundar Dav­íðs Gunn­laugs­sonar um að skil­yrða umsókn um skulda­leið­rétt­ingu við þá sem höfðu orðið sér úti um raf­ræn skil­ríki séu allt dæmi um sam­bæri­legt vald­boð. Öll þau spor hræði.

Í leið­ar­anum segir enn frem­ur:„Enn þá geym­ist það mörgum í minni þegar fólkið í land­inu fyllt­ist óró­leika og þusti að bönk­unum fyrir tæpum ára­tug og tók út hand­bært fé. Mátti þá litlu muna að anna mætti eft­ir­spurn. En vitað er að hefði það ekki tek­ist hefði gripið um sig enn verri til­finn­ing hjá almenn­ingi. Það eru líka þekkt dæmi um þá skugga­hlið að þeir sem áttu inn­an­gengt í bank­ana fóru sumir út þaðan með fjár­fúlgur í ferða­töskum sem gerði erf­ið­ara um að mæta skömmt­uðum óskum hinna. Í fram­hald­inu var prentað veru­lega aukið lausa­fé, sem geymt er í öfl­ugum geymslum Seðla­bank­ans og bank­inn er því betur und­ir­bú­inn fyrir áhlaup en áður.“