„Þótt miklar svipt­ingar hafi orð­ið á íslenskum fjár­mála­mark­að­i und­an­farna ára­tugi, eins og öll­u­m er kunn­ugt, þá hafa þær að því er virð­is­t litlu breytt um lang­tíma­leitni raun­vaxta á Íslandi. Þeir hafa lækkað að jafn­að­i um ríf­lega fimmt­ung úr pró­senti á ári allt frá því þeir voru í hæstu hæð­u­m um miðjan níunda ára­tug síðust­u ald­ar. Árin 1986-88 voru raun­vext­ir ör­ugg­ustu skulda­bréfa sem í boði vor­u, verð­tryggðra spari­skír­teina rík­is­sjóðs, rétt um 9%. Sam­bæri­legir vextir eru nú komnir um eða undir 2%. Þessi þró­un hefur vakið furðu­litla umræðu, þrátt ­fyrir mik­inn áhuga margra lands­manna á vöxtum og verð­trygg­ing­u.“ 

Þetta segir Gylfi Magn­ús­son, dós­ent í hag­fræði við Háskóla Íslands og fyrr­ver­andi við­skipta­ráð­herra, í ítar­legri grein í nýj­ustu útgáfu Vís­bend­ing­ar. 

Í grein­inni gerir hann sam­hengi vaxta­stigs og ávöxtun líf­eyr­is­sjóða að umtals­efni, og telur miklar áskor­anir vera framund­an. „Við því verður að bregð­ast með ann­að hvort hækkun iðgjalda eða lækk­un rétt­inda (eða seinka líf­eyr­i­s­töku­aldri). Það getur þannig verið lítil ástæða fyr­ir­ ­laun­þega til að fagna lægri greiðslu­byrð­i af hús­næð­is­lánum ef á móti kemur þörf ­fyrir hærri iðgjöld í líf­eyr­is­sjóði eða sultur og seyra á efri árum.“

Vís­bend­ing kom til áskrif­enda í dag, eins og alla föstu­daga. Hægt er að ger­ast áskrif­andi að Vís­bend­ingu hér.