Ragnar Þór Ing­ólfs­son, for­maður VR, segir að í grunn­inn ali líf­eyr­is­sjóðs­kerfið á inn­byggðri mis­munun í rétt­inda­söfnun vegna mis­mun­andi hlut­fall örorku, kynja­sam­setn­ingar og lífald­urs ákveð­inna starfs­stétta – þar sem þær séu skyld­aðar til greiðslu í ákveðna sjóði á meðan aðrir geti greitt í frjálsa sjóði, sem nýti sér glufur í lögum til að auka sér­eign á kostnað „sam­trygg­ing­ar“ og almanna­trygg­inga. Þetta kemur fram í stöðu­upp­færslu á Face­book-­síðu hans í dag.

„Líf­eyr­is­rétt­indi byggja á hlut­falli með­al­launa yfir starfsæv­ina þannig að hálauna­maður fær sama hlut­fall af sínum svim­andi ævi­tekjum og verka­konan sem varla gat lifað af sín­um,“ skrifar hann og spyr enn fremur hvaða sam­trygg­ing sé í því.

Þá telur hann að þegar kemur að líf­eyri sé mun lík­legra að hálauna­mað­ur­inn hafi komið yfir sig skuld­lausu þaki á starfsæv­inni og þurfi því minna til að lifa af – öfugt við þau sem lægst höfðu laun­in.

„Það sem toppar svo vit­leys­una er að þeir sem hafa lægstu rétt­indin úr líf­eyr­is­kerf­inu eru þeir sömu og lenda hvað verst í skerð­ingum almanna­trygg­inga,“ skrifar hann. 

Líf­eyr­is­sjóðs­kerfið orðið of frekt til fjár­ins

Ragnar Þór spyr jafn­framt hvernig sú for­múla gangi upp að fjölga fólki á vinnu­mark­aði með starf­getu­mati og hækkun líf­eyr­i­s­töku­ald­urs á meðan störfum fækki í bland við fólks­fjölg­un.

Margt bendi til þess að líf­eyr­is­sjóðs­kerfið sé orðið of frekt til fjár­ins. Geta Íslend­inga til að bæta lífs­kjör almenn­ings frá degi til dags verði erf­ið­ari þar sem sífellt hærra hlut­fall af launum og hærri launa­tengd gjöld renni til sjóð­anna.

„Einnig má spyrja hvort há ávöxt­un­ar­krafa sjóð­anna hafi nei­kvæð áhrif á lífs­gæði heild­ar­inn­ar. Inn­lendar eignir líf­eyr­is­sjóð­anna eru um 3.500 millj­arða. Í gegnum vexti á lánum til almenn­ings og fyr­ir­tækja og arð­sem­is­kröfu á verð­bréf þurfa líf­eyr­is­sjóð­irnir að ná 3,5% ávöxtun sem þýðir 122,5 millj­arðar á ári, að raun­virði, út úr íslensku hag­kerf­i,“ skrifar hann.

Það sé einnig ljóst að sjóð­irnir haldi uppi vaxta­gólfi í bland við óþarfa áhættu­sækni þegar inn­byggð ávöxt­un­ar­krafa kerf­is­ins sé of há og í sann­an­legri mót­sögn við til­gang­inn.