Ragnar Þór Ing­ólfs­son segir á Face­book-­síðu sinni í dag að rík­is­stjórnin skuli búa sig undir harðan verka­lýðs­vet­ur. Vetur þar sem verka­lýðs­hreyf­ingin muni upp­færa kröfu­gerð­ina í sam­ræmi við allt aðrar for­sendur en hafi verið fyrir gerð lífs­kjara­samn­ing­inn – og að þessi harði vetur verði í boði Sjálf­stæð­is­flokks­ins.

„Og ef að rík­is­stjórnin heldur í eina mín­útu að þau kom­ist í gegnum næstu kosn­ingar með aug­lýs­inga­her­ferðum sem yfir­gnæfa svik­in, eins og venju­lega, þá er það gríð­ar­legt van­mat á þeim breyt­ingum sem orðið hafa innan raða verka­lýðs­hreyf­ing­ar­inn­ar,“ skrifar hann.

Vísar Ragnar Þór þarna í orð Bjarna Bene­dikts­sonar fjár­mála- og efna­hags­ráð­herra en hann sagði í sam­tali við RÚV í gær að allar helstu for­sendur fyrir gerð lífs­kjara­samn­ings væru brostn­ar. Ekki væri áhuga­vert að velta því fyrir sér. Brýnna væri að finna út úr því hvernig unnt væri að bjarga störfum og efla efna­hags­líf­ið. „Við erum öll í ein­hverjum nýjum veru­leika og ég hef í sjálfu sér ekki mik­inn áhuga á spurn­ing­unni: eru for­sendur lífs­kjara­samn­ing­anna breyttar eða brostn­ar. Ég hef miklu meiri áhuga á að ræða: hvernig eigum við að fara af þessum stað,“ sagði Bjarni við RÚV.

For­sendur samn­ings­ins fallnar á van­efndum rík­is­stjórn­ar­innar

„Af orðum Bjarna má lesa að rík­is­stjórnin telji enga þörf á að efna sinn hluta lífs­kjara­samn­ings­ins vegna þess að staðan sé svo gjör­breytt og for­sendur allt aðrar en lagt var upp með í aðdrag­anda samn­ings­ins,“ skrifar Ragnar Þór.

Hann segir að stað­reyndin sé sú að „for­sendur lífs­kjara­samn­ings­ins eru fallnar á van­efndum rík­is­stjórn­ar­inn­ar. Aðrir þættir í end­ur­skoðun munu að öllum lík­indum halda.“

Þau atriði sem felli samn­ing­inn hlúi einmitt að fjöl­skyldum og fyr­ir­tækjum og kosti skatt­greið­endur að öllum lík­indum ekki krónu en geti sparað mikla fjár­muni og komið í veg fyrir félags­leg og lýð­heilsu­leg áföll sem fyr­ir­sjá­an­leg eru sem afleið­ingar efna­hags­á­falla.

„Ef við tökum hlut­deild­ar­lán­in, þá tókst fjár­mála­ráð­herra að snúa þeirri vinnu á hvolf. Eyði­leggja málið með tekju­teng­ingum og vaxta­á­kvæði. Honum tókst líka að þynna það út þannig að það gagn­ist sem allra fæstum og nota svo vaxta­bóta­kerfið til að fjár­magna hlut­deild­ar­lán­in. Þannig að 3,6 millj­arðar verða teknir af hús­næð­is­stuðn­ingi til að lána fólki til hús­næð­is­kaupa. Lána!! Þannig að rík­is­stuðn­ing­ur­inn breyt­ist í lán (sem er vaxta og afborg­un­ar­laust) en er verð­tryggt með „hús­næð­is­vísi­tölu“ (mark­aðs­verð­i).

Hús­næð­is­verð á höf­uð­borg­ar­svæð­inu hefur hækkað að með­al­tali um 4,4 pró­sent á ári umfram verð­lag síð­ast­liðin 25 ár. Það er ekki til verð­bréfa­sjóður eða líf­eyr­is­sjóður sem hefur náð við­líka ávöxtun þannig að nán­ast engar líkur eru á því að ríkið tapi á hlut­deild­ar­lán­unum (sem er í raun­inni óhag­stæð­asta lána­formið í úrræð­inu) allar líkur eru hins­vegar á að ríkið komi út í bull­andi plús eins og raunin varð í Skotlandi þar sem fyr­ir­myndin er tek­in,“ skrifar hann.

Fjár­mála­ráð­herra „ein­beittur í að þynna út úrræð­ið“

Þá telur Ragnar Þór að með þessum aðferðum rík­is­stjórn­ar­innar sé stuðn­ingur þynntur út og grætt sé á neyð­inni.

„Fjár­mála­ráð­herra er svo ein­beittur í að þynna út úrræðið og eyði­leggja þessa þörfu og góðu vinnu, sem hefði komið fjöl­skyldum og bygg­inga­fyr­ir­tækjum svo vel, að hlut­deild­ar­lánin eiga að bera vexti ef fólk hækkar í laun­um.

Hlut­deild­ar­lánin munu þannig skipa sér sess með óhag­stæð­ustu lána­formum Íslands­sög­unn­ar, fjár­mögnuð með nið­ur­skurði á raun­veru­legum hús­næð­is­stuðn­ingi.

Lág­launa­fólkið sem stendur nægi­lega illa til að kom­ast inn í úrræðið verður svo refsað grimmi­lega með vaxta­á­kvæði sem úti­lokar þennan við­kvæma hóp frá lífs­nauð­syn­legum kjara­bótum með þessum jað­ar­skatt­i.“

Ragnar Þór spyr hvort hægt sé að hugsa sér skít­legra eðli.

Verð­tryggðu lánin „við­bjóðs­legt lána­form“

„Lífs­kjara­samn­ing­ur­inn féll hins­vegar síð­ustu ára­mót þar sem bann á 40 ára verð­tryggðum jafn­greiðslu­lánum átti að hafa tekið gildi. Þetta var fyrir kór­ónu­veiru­á­hrif­in!

Mál sem kostar ríkið ekki krónu en mun „hlúa að fjöl­skyld­um“ um ókomna tíð með því að banna þetta við­bjóðs­lega lána­form. Málið hefur legið í gísl­ingu í fjár­mála­ráðu­neyt­inu frá því að samn­ingar voru und­ir­rit­að­ir, útþynnt og gagns­laust með enda­lausum und­an­þágum sem gera öllum kleift að taka lánin áfram.

Bjarni segir að for­sendur rík­is­ins sem voru fyrir gerð lífs­kjara­samn­ings­ins, fyrir Covid áhrif­in, séu allt aðr­ar. Það er rétt hjá Bjarna en það er líka staðan hjá fólk­inu. Félags­mönnum okk­ar, skatt­greið­endum sem munu fá reikn­ing­inn fyrir millj­arða hund­ruðum sem fjár­mála­ráð­herra er að skrifa út í áhættu­sömum aðgerðum til fyr­ir­tækja á meðan aðgerðir er snúa að heim­il­um, örugg hlut­deild­ar­lán, eru fjár­magn­aðar með nið­ur­skurði á öðrum mik­il­vægum stuðn­ingi eða með því að halda lífs­kjara­samn­ings­frum­vörpum í gísl­ingu í fjár­mála­ráðu­neyt­in­u,“ skrifar hann.

Alinn upp við að standa við það sem hann segir

Ragnar Þór segir að það hljóti að vera Sjálf­stæð­is­mönnum áhyggju­efni hvernig þeir ætli að sann­færa kjós­endur um næsta lof­orða­pakka þegar þeir geti „ekki einu sinni staðið við hluti sem kosta ekki neitt né ættu að trufla þá við auð­valds­dekrið“.

Hann spyr enn fremur hvernig hægt sé að treysta fólki sem ekki orð sé að marka. Fólk sem svíki hluti sem skrifað hafi verið und­ir, lofað í orði og á borði.

„Ég veit ekki með ykkur kæru vinir en ég var alinn upp við að standa við það sem ég segi. Í það minnsta leggja mig allan fram við að efna þau lof­orð sem ég gef og standa við þær skuld­bind­ingar sem ég skrifa undir en ekki að vinna gegn þeim,“ skrifar hann.