Sig­urður Ingi Jóhanns­son hefur nú nán­ast algjör­lega og end­an­lega verið gerður aft­ur­rækur með áform sín um flutn­ing Fiski­stofu til Akur­eyr­ar. Í gær­kvöldi við­ur­kenndi hann mis­tök­in, sagði að margt hefði verið hægt að gera betur og að hann sé ekki yfir það haf­inn að læra af verkum sín­um. Það er ágætt hjá ráð­herra að við­ur­kenna þetta loks­ins, en áður var hann búinn að bakka með hraðan flutn­ing stofn­un­ar­inn­ar.

Starfs­fólk Fiski­stofu hefur haft uppi mikla og mál­efna­lega gagn­rýni á ákvörð­un­ina sem hefur haft sitt að segja, og kvartað var meðal ann­ars til umboðs­manns Alþing­is. Umboðs­maður komst að þeirri nið­ur­stöðu í vik­unni að Sig­urður Ingi hafi ekki ástundað vand­aða stjórn­sýslu­hætti í mál­inu. Hann hafi ekki heldur fengið ráð­gjöf um álið eins og honum beri að gera sam­kvæmt lög­um.

Þetta er í annað sinn á þessu ári, sem enn telur innan við fjóra mán­uði, sem umboðs­maður Alþingis fjallar um mál sem varða þessa laga­skyldu ráð­herra um að leita sér ráð­gjaf­ar, en hún var líka til umfjöll­unar í áliti umboðs­manns í leka­mál­inu. Umboðs­maður bendir Sig­mundi Davíð Gunn­laugs­syni for­sæt­is­ráð­herra sér­stak­lega á þetta í áliti sínu um Fiski­stofu. Það verður fróð­legt að heyra hvort for­sæt­is­ráð­herr­ann hefur eitt­hvað um þetta að segja.

Og svo er það ann­að. Eftir allt þetta hringl með stofn­un­ina er komið í ljós að ekk­ert verður af flutn­ingi Fiski­stofu næstu árin. Það er sigur fyrir starfs­menn en þóttt þeir hafi sigrað ráð­herr­ann í mál­inu hefur það ekki verið án fórna.

Fiski­stofu­stjóri hefur sagt að óvissan um fram­tíð­ina hafi haft gríð­ar­lega slæm áhrif, stofn­unin sé farin að lið­ast í sund­ur. Næstum tveir af hverjum tíu starfs­mönnum eru þegar hætt­ir, og starf­manna­veltan því gríð­ar­lega há, og ekki hefur verið hægt að ráða í öll störf sem losna vegna óvissunn­ar.

Nú er jafn­framt búið að eyða tæpu ári í ein­hvern rússi­bana um þessi mál með til­heyr­andi tíma­eyðslu starfs­fólks Fiski­stofu og starfs­fólks í ráðu­neyt­inu. Þetta er tími sem maður ímyndar sér að hefði vel mátt nýta í ann­að. Til hvers var unn­ið? Af hverju var ekki bara hægt að hugsa hlut­ina til enda áður en farið var af stað?