„Ástæðan fyrir því að ég kveð mér hljóðs hér í dag er sú að pósthólfið mitt er yfirfullt af póstum frá fátækum Íslendingum, öryrkjum sem hrópa á aðstoð fyrir jólin. Mig langar að segja við ykkur: Ég sé og ég heyri og ef ég gæti svarað hverjum pósti og ef ég gæti hjálpað hverju og einu þá myndi ég gera það en á því hef ég ekki tök.“
Þetta sagði Jódís Skúladóttir þingmaður Vinstri grænna undir liðnum störf þingsins á Alþingi í dag en um var að ræða jómfrúarræðu Jódísar.
Hún hóf mál sitt á að segja að hún stæði í pontu af mikilli auðmýkt þegar hún flytti jómfrúarræðu sína. Það væru forréttindi að fá að taka sæti á Alþingi og tæki hún því af mikilli ábyrgð.
Víða á landsbyggðinni enga hjálp að fá
Eins og áður kom fram sagðist þingmaðurinn ekki geta hjálpað öllum þeim sem hafa haft samband við hana með ákall um aðstoð. Hún sagðist hins vegar geta lagt sig alla fram við að standa með þeim málum sem koma inn á þingið til þess að veita þeim brautargengi og til þess að laga stöðuna til lengri tíma.
„Mig langar að segja ykkur að fátækt þekki ég á eigin skinni. Ég var barnung móðir og ég hef verið notandi að alls konar þjónustu sem venjulegt fólk úti í samfélaginu eins og ég og þið þurfum að nota. Það sem mig langar til að tala um hér í dag er líka það sem er sammerkt með allri þeirri þjónustu sem ég hef þurft að nota sem venjulegur þegn í þessu landi. Elsti sonur minn sem ég eignaðist þegar ég var 14 ára gömul var langveikt barn. Barnaspítalinn er í Reykjavík. Ég er þolandi kynferðisofbeldis. Hjálpin er í Reykjavík. Ég er lögfræðingur að mennt. Ég þurfti að sækja mína menntun til Reykjavíkur,“ sagði hún.
Jódís bætti því við að allir Íslendingar væru hluti af þessu samfélagi en fólk af landsbyggðinni byggi alltaf við skertan kost. „Hér hefur verið talað um að fólk standa í röðum eftir jólamat. Víða á landsbyggðinni eru engar raðir af því að þar er engin hjálp. Þetta var það sem mig langaði að ávarpa í minni fyrstu ræðu,“ sagði hún að lokum.
